“มานี่เลยยัยตัวดี”
อังเดรกระชากตัวโซเฟียจากอ้อมกอดของชัปปุยส์
“ปล่อยนะไอ้อังเดร ปล่อยชั้น....ชัปปุยส์ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
“อังเดรนายปล่อยเค้าเถอะ
อังเดร “ ชัปปุยส์ห้ามก็ไม่ฟัง อังเดรยังลากโซเฟียถูลู่ถูกังไปตามถนน
“พอเถอะอังเดร
เราขอร้อง”
“ฮืออออไอ้บ้า
ชัปปุยส์ช่วยด้วย ฮืออ ช่วยด้วย “
“เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำ..เธอมันนิสัยไม่ดีชั้นจะสั่งสอนเธอ”
อังเดรตาแดงกร่ำด้วยความโกรธ
"ชัปปุยส์นายไม่ต้องมาห้ามเรา"
"ชัปปุยส์นายไม่ต้องมาห้ามเรา"
“แต่เค้าเป็นแฟนเรานะ!!!” คำพูดของชัปปุยส์ทำเอาอังเดรหยุดกึก
..เข่าของเค้าอ่อนยวบเหมือนจะทรุดลงมากองกับพื้นถนน
“ฮืออออ
ชัปปุยส์ ชัปปุยส์ “ โซเฟียโผเข้ากอดชัปปุยส์
“นาย....ว่าอะไรนะ
....ไม่จริง....ไม่จริง.....โอ้ว...พระเจ้า ...ไม่นะ ไม่ “
“โซเฟียเป็นแฟนเรา” ชัปปุยส์ย้ำอีกรอบ
...อังเดร..เหมือนจะเป็นลมให้ได้ ...คำว่า โซเฟียเป็นแฟนของเรา
มันดังสะท้อนไปมาในหัวของเค้า ...น้ำตาของอังเดรเหมือนจะไหลออกมา
“นาย....นาย...ไม่ได้
โกหก...เราใช่มั้ยชัปปุยส์ “ ชายหนุ่มเสียงสั่น
ก็เมื่อคืนเค้าหลอกหลับนอนกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนในตอนนี้ ...
“ก็ใช่น่ะสิ...แกได้ยินแล้วก็รีบใสหัวไปซะไอ้ชาติชั่ว!!”
โซเฟียพลักอังเดรเซจนเกือบล้ม
ชัปปุยส์พอจะรู้ว่าอังเดรเสียใจแค่ไหนก็เค้าพึ่งจะพูดไปหยกๆว่าคนที่แย่งแฟนเพื่อนหลับนอนกับแฟนเพื่อนได้เป็นคนเลว ..ร่างไร้วิญญาณของดังเดรค่อยๆก้าวขาที่มันชาสุดๆในตอนนี้ คือไปที่ไหนก็ได้ ที่เค้าไม่ต้องสบตากับชัปปุยส์ เค้ารู้สึกเหมือนจะอาเจียนออกมาอะไรแบบนั้น
ชัปปุยส์พอจะรู้ว่าอังเดรเสียใจแค่ไหนก็เค้าพึ่งจะพูดไปหยกๆว่าคนที่แย่งแฟนเพื่อนหลับนอนกับแฟนเพื่อนได้เป็นคนเลว ..ร่างไร้วิญญาณของดังเดรค่อยๆก้าวขาที่มันชาสุดๆในตอนนี้ คือไปที่ไหนก็ได้ ที่เค้าไม่ต้องสบตากับชัปปุยส์ เค้ารู้สึกเหมือนจะอาเจียนออกมาอะไรแบบนั้น
“อังเดร
...เดี๋ยวก่อน อังเดร นายจะไปไหน”
ชัปปุยส์รีบเดินตามอังเดร มาติดๆ
“..............................”
เค้าไม่พูดอะไรเค้าได้แต่ยกมือประมาณว่าไม่ต้องตามมา
“อังเดร”
“ชัปปุยส์”
อังเดรพูดพลางคว้ามือของชัปปุยส์มาต่อยที่หน้าตัวเองเป็นสิบๆครั้ง
“พอ....พอได้แล้ว
...นายทำบ้าอะไรของนาย!!!”
ชัปปุยส์ตะโกนห้ามเสียงดังแต่อังเดรก็ไม่ยอมหยุด
“เรามันเลว...นายต่อยเรา...เตะเรา
..ทำอะไรเราก็ได้ ...เรามันเลว”
อังเดรร้องให้จนหอบไปหมด
..
.
..
.
ที่ชัปปุยส์บอกอังเดรว่าโซเฟียเป็นแฟน
ก็เพราะไม่อยากเห็นอังเดรทำรุนแรงกับโซเฟีย...ความจริงแล้วเค้าเองต่างหากที่เลวซะยิ่งกว่าอังเดร
เค้าทิ้งโซเฟีย..เค้าโกหกอังเดรเรื่องอันดามัน ..เค้าต่างหาก ...
ชัปปุยส์มาที่บ้านอังเดรเพื่อเก็บของเค้าพาโซเฟียมาด้วย
...ชัปปุยส์เป็นห่วงความรู้สึกของอังเดรมากกว่าโซเฟียซะอีกนี่เค้าเป็นอะไรไป ... ทั้งสามคนนั่งเงียบกริบมาในรถไม่มีใครพูดอะไรเลย..ไม่เลย
..
“นาย....!!” โซเฟียเห็นริคาโด้อยู่ในบ้านของอังเดรก็ตกใจ
ทหารรับใช้อันดามันมาอยู่นี่ได้ยังไง
“พี่ริคาโด้พี่ชายอังเดร”
ชัปปุยส์แนะนำ
“เกรงว่าเราจะรู้จักกันแล้วล่ะ
ใช่มั้ยพระสหายของเจ้าหญิง” ริคาโด้ยิ้มให้โซเฟียแบบมีเลศนัยน์
แต่ชัปปุยส์สิใจเต้นขึ้นมาอีก พี่ริคาโด้หมายความว่ายังไงพระสหายของเจ้าหญิง
“อังเดร..หน้านายเป็นอะไร”
ริคาโด้ถาม อังเดรไม่ตอบอะไร เค้าเดินลอยเข้าบ้านอย่างอ่อนแรง นี่เค้าต้องเสีย
เพื่อนดีๆแบบชัปปุยส์ไปเพราะความหื่นของเค้าแท้ๆต่อไปเค้าจะไม่ทำแบบนี้อีก
ใครจะรู้ว่าโลกมันจะแคบและกลมจนน่ากลัวแบบนี้
“คือ..โซเฟียแฟนผมครับ”
“แฟนนายเหรอชัปปุยส์
สวยมาก..สวยมากๆเลย” ริคาโด้ชมโซเฟียแต่หญิงสาวกลับทำตัวไม่ถูก
“ขอบคุณครับ”
“แล้วพักที่ไหนล่ะ”
“คือ..โรงแรมใกล้ๆแถวนี้ล่ะค่ะ”
โซเฟียอ้อมแอ้มหลบสายตาดุของริคาโด้
“ผมว่าจะออกไปพักกับโซเฟียครับพอดีเธอมาตามหาผมแล้วเราบังเอิญเจอกัน”
“ไปทำไม...บ้านพี่ห้องเหลืออีกตั้งสามห้อง..ไม่เอานะ
ไปพักที่อื่นถือว่ารังเกียจ..” ริคาโด้เอ่ยห้าม
ชัปปุยส์จะบอกยังไงดีว่าเค้าอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว
“คือ..ผมเกรงใจจริงๆครับ”
“ห้ามเลย..อย่าพูดคำนี้
หยุดนะ ถ้าชัปปุยส์ไปพักที่อื่นพี่โกรธจริงๆด้วย”
ริคาโด้ไม่พูดเปล่า
เค้าเรียกแม่บ้านให้จัดห้องให้ชัปปุยส์กับโซเฟียทันที
โซเฟียเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากเห็นหน้าอังเดร เธอเกลียดอังเดรที่สุด
เกิดมาไม่เคยเกลียดใครได้ขนาดนี้
ชัปปุยส์ยังสงสัย
เรื่องที่ริคาโด้พูด โซเฟีย รึว่า โซเฟียไปหาอันดามันแล้ว ...ไม่นะ .
“ดูเหมือนเธอจะรู้จักพี่ริคาโด้ใช่มั้ย?”
ชัปปุยส์ถามขึ้น
“เปล๊า...จะรู้จักได้ยังไง”
โซเฟียทำไม่รู้ไม่ชี้ หญิงสาวเดินไปรูดม่านตรงหน้าต่าง
..พอมองลงไปเจออังเดรกำลังนั่งดื่ม..เลยรูดม่านปิดอย่างรวดเร็ว
“แน่ใจนะ”
โซเฟียเดินมากอดชัปปุยส์
มือเรียวพยายามลูบไล้แต่จับปุยส์จับมือเธอเอาไว้
เค้าจ้องตาโซเฟียประมาณว่าเค้าทำไม่ได้
“ทำไม...”
“เรา..เลิกกันแล้ว”
ชัปปุยส์เอ่ยเบาๆ
“แต่ชั้นยังไม่เลิก
เธอแค่พูดเล่นๆใช่มั้ย”
“เรื่องแบบนี้เค้าพูดเล่นกันเหรอ”
“แต่ชั้นรักเธอเรารักกันนะชัปปุยส์
“
“มันจบแล้ว...เข้าใจมั้ยชั้นไม่ใช่ผู้ชายดีๆที่เหมาะสมกับเธอหรอก..เธอควรเจอคนดีๆโซเฟีย”
“เพราะมันคนเดียว..ไข่สิมันเป็นเจ้าหญิงแล้วนี่
ชัปปุยส์เลยยิ่งรักมันมากกว่าเก่า เค้าเองแค่นางแบบธรรมดาชื่อเสียงก็ไม่มี
ไหนเลยจะสู้เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ได้” โซเฟียเสียงดังประชดประชันชัปปุยส์
“ชั้น...”
ชัปปุยส์อยากบอกว่าเค้ารักอันดามันตั้งแต่อันดามันเป็นเด็กชาวเกาะแล้วตอนเค้ารักโซเฟียเค้าก็ไม่ได้สนใจว่าโซเฟียเป็นอะไร
เค้ารักก็เพราะรัก
“พูดไม่ออก..ก็มันจริงใช่มั้ยบอกมาสิบอกมา
“ โซเฟียทุบตีชัปปุยส์ จนเค้าเจ็บไปหมด
เค้าไม่ตอบโต้..อยากตีเค้าจนตายจนโซเฟียหนำใจเค้าก็ไม่ว่า ...
“ฮืออออออออออออออ
เพราะมัน...เพราะมันคนเดียวชีวิตชั้นถึงเป็นแบบนี้” โซเฟียทรุดตัวลงร้องให้อย่างหนัก
“เธอไปหา....”
“ช่ายยย
ชั้นไปหามัน...ห่วงมันมากรึไง..”
“เธอไปหาอันดามันเหรอ”
ชัปปุยส์ตาถลนใส่โซเฟีย
“ ฮึ ...ก็แค่ไปบอกมันให้มันได้รู้..ว่าชั้นจะไม่ยอมเด็ดขาด..”
โซเฟียยิ้มทั้งน้ำตา
“เธอ....”
ชัปปุยส์ไม่ฟังเสียงเค้าผลุนพลันออกจากห้อง...
“ชัปปุยส์
ชัปปุยส์ จะไปไหน” โซเพียวิ่งตามออกไป แต่ไม่ทัน ชัปปุยส์
เรียกแท็กซี่ได้ก็ขึ้นหนีไปเลย โซเฟียเจ็บใจที่สุด คงไปหาอันดามันแน่ๆ ...คอยดูนะ เธอจะแฉลงเน็ตให้พังกันไปเลย ..
โซเฟียแค้นใจที่สุด
ร่างบางมองเห็นอังเดร นั่งดื่มอยู่ริมสระน้ำ เธอยิ่งโมโห
....หญิงสาวตรงดิ่งไปคว้าแก้วเหล้าอังเดรเขวี้ยงทิ้ง
“ไปให้พ้น”
อังเดรเสียงเรียบ สายตาเค้ามองเหม่อออกไปนอกบ้าน
“ไอ้สารเลว
...แกทำลายชีวิตชั้น” โซเฟียพูดพลางถุยน้ำลายใส่หน้าอังเดร
“ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาถุยน้ำลายใส่ชั้น
“ อังเดรคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่น
“ชั้นเจ็บปล่อยเดี๋ยวนี้นะ..แกปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้”
“ชัปปุยส์น่าจะเจอผู้หญิงที่ดีกว่านี้นะ...”
อังเดรพูดออกมายิ่งทำให้โซเฟียฉุนขาด
“ฮึยยยยยยยยยยยยไอ้ชั่ว...”
“เธอมัน...เซ็กส์จัด..นอนกับใครก็ได้..ชั้นดูแล้ว..แค่...”สายตาของอังเดรมองลึกเข้าไปในเสื้อบางๆของโซเฟียจนหญิงสาวรีบเอามือกอดอก
“ผั๊วะ”
โซเฟียตบอังเดรไปฉาดนึง เค้าหายกึ่มเป็นปลิดทิ้ง เลือดไหลซิบๆที่มุมปาก
“เธอทำชั้นเจ็บตัวอีกแล้วนะ”
เค้าขบเขี้ยวขบฟัน
“แกจะทำไมชั้น...ไอ้สารเลวอังเดร”
“คำก็เลว
สองคำก็เลว ...” อังเดรคว้าตัวโซเฟียมากอดแน่น เค้าไซ้คอของหญิงสาว ...
“ปล่อยชั้นไอ้บ้า
...อังเดร ไอ้ทุเรศ แกปล่อยชั้นนะ “
อังเดรไม่ฟังเสียง
...เค้าเตือนโซเฟียแล้วว่าอย่ามาถุยน้ำลายใส่เค้า
ร่างบางถูกทุ่มลงไปบนที่นอน โซเฟียคว้าอะไรได้ก็ขว้างใส่อังเดรไม่ยั้ง
...ร่างสูงกระโดดขึ้นค่อม มือของเค้าดึงเสื้อของโซเฟียจนขาด ...อันเดอร์แวร์
ถูกถอดอย่างรวดเร็ว
“อย่านะ
....แกอย่าทำอะไรชั้นนะ”
ถึงโซเฟียจะขอยังไง
..อังเดรก็ไม่ฟัง ในเมื่อเค้าเลวแล้ว
..ก็ให้มันเลวให้มันสุดๆ ...เค้าก็ไม่รู้ว่าทำไม ...เค้า ..ชอบนอนกับผู้หญิงคนนี้
ปกติเค้าจะไม่นอนกับผู้หญิงแปลกหน้าเกินสองครั้ง
...เค้ามันเลว..นี่แฟนเพื่อน ...
...เค้ามันเลว..นี่แฟนเพื่อน ...
“ชั้น...”
อังเดรกำลังจะบอกว่าขอโทษ แต่มือของโซเฟียก็ฟาดหน้าอีก
“ฮืออออ
แก...แกทำให้ชั้นเกลียดตัวเอง ชั้นขยะแขยงตัวเองที่สุด” โซเฟียฟูมฟาย
“แน่ใจเหรอ
..ชั้นว่าเธอชอบนะ “ อังเดรยิ้มๆ
“ไอ้บ้า
...” โซเฟียขว้างหมอนใส่หน้า อังเดร
“หยุด..!!”
เค้าชี้หน้าโซเฟีย
“ชั้นจะบอกชัปปุยส์”
“กล้าเหรอ..จะบอกว่าไง...”
อังเดรกระโดดขึ้นมาบนเตียงเค้าจ้องตา โซเฟียก่อนจะพูดขึ้น
“ชัปปุยส์...ชั้นนอนกับอังเดรไปสามยกก่อนชัปปุยส์จะกลับมา ..ชั้นหมดแรงแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ” อังเดรพลักหัวโซเฟียเต็มแรงจนโซเฟียหน้าหงาย
“ชัปปุยส์...ชั้นนอนกับอังเดรไปสามยกก่อนชัปปุยส์จะกลับมา ..ชั้นหมดแรงแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ” อังเดรพลักหัวโซเฟียเต็มแรงจนโซเฟียหน้าหงาย
“ฮือออ
ชั้นเกลียดแก ชั้นเกลียดแกที่สุด”
โซเฟียทุบอังเดรอีก
“อยากโดนอีกใช่มั้ย....อยากโดนอีก..เดี่ยวจัดให้” โซเฟียเงียบเสียงทันที
“แกจำไว้เลย..ชั้นจะฆ่าแกไอ้อังเดร” หญิงสาวคว้าผ้าเช็ดตัวได้ก็วิ่งออกไปจากห้องของอังเดร
โซเฟียมองดูตัวเองที่เปล่าเปลือยในกระจก ....นี่เธอต้องตกเป็นทาสอารมณ์ของผู้ชายคนนี้ไปถึงไหน
....แต่ให้ตายเถอะ ...ตอนนอนกับอังเดร ..โซเฟียลืมชัปปุยส์ไปเลย ... ถึงจะเกลียด
...แต่ ...มันมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ....เค้าโลดโผนฮาร์ดคอร์ไม่เหมือนชัปปุยส์
ที่แทบทุกครั้งโซเฟียต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
หรือแม้แต่บางทีเหมือนนอนกับท่อนไม้ก็ไม่ปาน....โซเฟียรักชัปปุยส์ไม่ใช่เหรอ ...มันแค่เซ็กส์
กับผู้ชายเลวๆที่ไม่ควรนำมาคิดถึงซะด้วยซ้ำ ...โซเฟียผิด.....
วันนี้ชัปปุยส์รีบมา
ปกติจะหกทุ่ม แต่เค้ารอไม่ไหวจริงๆ ชุดก็ไม่เปลี่ยน ..ทำยังไงดี
...ชายหนุ่มลงจากแท็กซี่ได้ ก็เดินวนไปมา อยู่แถวๆกำแพงวัง ...
คิดถึงอันดามันก็คิดถึง ..โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่รับสาย โซเฟีย..โซเฟียแน่ๆ ต้องเพราะเธอ
ชัปปุยส์รู้จักโซเฟียดี เธอทำอะไรได้ทุกอย่าง ...
มันเป็นคืนที่อันดามันคิดถึงชัปปุยส์ที่สุด
... ป่านนี้ เค้าคงเจอกันแล้ว ...ชัปปุยส์คงดีใจที่กำลังจะมีลูก แล้วสุดท้าย
เค้าสองคนก็ต้องแต่งงานกัน ..เพราะเค้ามีลูกด้วยกัน
จากนั้นพวกเค้าก็จะรักกันมากขึ้นๆ แล้ว..ชัปปุยส์ก็จะลืมทุกอย่าง ลืมคำสัญญา
ลืม...อันดามัน ...
วันนี้เค้าคงไม่มา
... เพราะเค้าคงมาไม่ได้ ...แล้วอันดามันก็ไม่ควรจะเจอเค้าอีก
มันผิดศีลธรรมอย่างที่โซเฟียบอก ถ้าพ่อกับแม่รู้ ถ้าตากับยายรู้ ถ้าคนอื่นๆรู้ล่ะ
..
.หญิงสาวอยากจะกลับเกาะพร้าวในตอนนี้ กลับไปเป็นอันดามันลูกสาวชาวเกาะ เป็นนักเรียนที่ไปกลับระหว่างไทยกับรัสเซีย ตั้งใจเรียนเพื่อกลับมาช่วยพ่อดูแลบริหารเกาะเล็กๆให้เจริญรุ่งเรือง ...
ตอนนี้อันดามันเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ..
.หญิงสาวอยากจะกลับเกาะพร้าวในตอนนี้ กลับไปเป็นอันดามันลูกสาวชาวเกาะ เป็นนักเรียนที่ไปกลับระหว่างไทยกับรัสเซีย ตั้งใจเรียนเพื่อกลับมาช่วยพ่อดูแลบริหารเกาะเล็กๆให้เจริญรุ่งเรือง ...
ตอนนี้อันดามันเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ..
“ฝ่าบาท
ขอประทานอภัยเพคะ ท่านริคาโด้ขอเข้าเฝ้า” นางข้าหลวงเดินมาทูล
“ขอบคุณมากๆค่ะบอกให้เข้ามาได้”
“เพคะฝ่าบาท”
นายทหารองค์รักษ์ส่วนพระองค์ของ
เจ้าหญิง อันดามัน พันเอก ริคาโด้ บาดีน
อันดามันเห็นสีหน้าที่ดูวิตกของเค้าก็พอจะรู้ว่ามันไม่น่าจะเป็นเรื่องดี
“ฝ่าบาท”
“อื้อ
..ท่านมีอะไรเหรอมาดึกๆ”
“กระหม่อมมีเรื่องสำคัญที่ต้องกราบทูล..ไม่ทูลไม่ได้พะย่ะค่ะ..”
“ว่ามาเถอะค่ะ”
“เรื่อง...
ชัปปุยส์ “ เจ้าหญิงสะอึกน้ำที่กำลังยกดื่มทันที
“คือ ..”
“ฝ่าบาทมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเค้าไม่ได้นะพะย่ะค่ะ
อย่าหาว่ากระหม่อมละลาบละล้วง ..ชัปปุยส์มีแฟนแล้วนะพะย่ะค่ะ ..ตอนนี้เค้าก็พักด้วยกันอยู่ที่บ้านของกระหม่อม
..กระหม่อมอยากให้ฝ่าบาทตัดพระทัยจากชัปปุยส์ ..พระองค์ยังทรงต้องเจอคนอีกมาก
..ยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่ทรงต้องทำ ความรักแบบเด็กๆจะทรงทำให้เสียเวลาพะย่ะค่ะแล้วถ้ามันเป็นข่าวขึ้นมาราชวงศ์จะเสื่อมเสีย
เราเป็นข่าวไม่ได้ในเรื่องนี้
กระหม่อมอยากให้ฝ่าบาทระมัดระวังให้มากกว่านี้พะย่ะค่ะ “
อันดามันพูดอะไรไม่ออก
ไม่คิดว่า ริคาโด้จะมาทูลเรื่องนี้ ...น้ำตามันจะร่วงออกมาให้ได้ ไม่คิดว่า
มันจะเจ็บได้มากขนาดนี้
ชัปปุยส์อยู่ด้วยกันกับโซเฟีย ....
“เวลามันจะทำให้อะไรๆดีขึ้นฝ่าบาทต้องเข้มแข็งนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากท่านริคาโด้”
อันดามันเสียงแผ่ว น้ำตาไหลออกมาจนได้
“ควรมิควรแล้วแต่จะทรงโปรด
...หม่อมชั้นทูลลา”
องค์รักษ์หนุ่มเดินจากไป
....
อันดามันยิ่งคิดถึงชัปปุยส์มากกว่าเก่า
อันดามันยิ่งคิดถึงชัปปุยส์มากกว่าเก่า
เจ็บปวดที่สุด
แต่ยังรัก
แต่ยังอยากเห็นหน้า
แต่ยังคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ
มันต้องทรมานไปอีกนานเท่าไหร่
... ลืมชัปปุยส์ซะ แบบที่โซเฟียบอก ...หรือแบบที่ ท่านริคาโด้เตือน ..
อันดามันทำไม่ได้จริงๆ ถ้าให้ลืมชัปปุยส์ ให้ตายไปซะจะง่ายกว่า
..อันดามันไม่อยากจะมีใครอีกทั้งนั้น มันไม่ใช่ความรักแบบเด็กๆซักหน่อย อันดามัน
สิบแปดปีแล้ว .... ไม่เด็กแล้ว ..
..
..
จู่ๆฝนก็ตกลงมา
... ชัปปุยส์ยืนเปียกฝนอยู่ข้างๆกำแพง น้ำฝนที่กระทบกับใบหน้าของเค้าจนเจ็บ
..มันตกลงมาหนักเหลือเกิน ... อันดามัน ... เค้าจะทำยังไงดี ...อยากจะเจอที่สุด
... ถ้าไม่ได้เจอวันนี้เค้าต้องใจขาดแน่ๆ เค้าต้องคุย
เค้าอยากถามว่าโซเฟียพูดว่ายังไงบ้าง
...มันต้องเรื่องใหญ่แน่ๆอันดามันถึงไม่รับโทรศัพท์ของเค้าเลย
ชายหนุ่มไลน์บอกอันดามันว่าเค้าอยู่ข้างๆกำแพง ..
. เปิดอ่านแต่ไม่ตอบ ...เค้ายิ่งไม่สบายใจ
ชายหนุ่มไลน์บอกอันดามันว่าเค้าอยู่ข้างๆกำแพง ..
. เปิดอ่านแต่ไม่ตอบ ...เค้ายิ่งไม่สบายใจ
“ชัปปุยส์ ...
..นายมาทำไม ชัปปุยส์ “ อันดามัน พูดพลางเดินออกมานอกตำหนัก
เป็นห่วงชัปปุยส์ที่สุด ...
“ฝ่าบาท
เอาร่มเพคะ ฝ่าบาท จะทรงเสด็จไหนเพคะดึกแล้วนะเพคะ”
แอนนาเบลนางข้าหลวงวิ่งเอาร่มมากางให้กับเจ้าหญิง
“ป้าค่ะ “
อันดามันเอามือปาดน้ำฝนออกจากใบหน้าสวย
“เพคะฝ่าบาท
ทรงกลับเถอะเพคะอย่าออกมาตากฝนเลยเดี๋ยวจะทรงประชวร”
“คือ
...ป้าอย่าบอกใครได้มั้ยคะว่าหนูออกไปข้างนอก “
สายตาอ้อนวอนขององค์หญิงทำเอาแอนนาเบลทำใจลำบาก
“หนูแค่อยากไปพบ....”
“ถ้า....คนอื่นๆรู้มันจะไม่ดีนะเพคะ”
แอนนาเบลพูดแต่ปาก แต่มือของนางกลับถอดเสื้อคลุมสวมให้เจ้าหญิง
“ขอบคุณมากๆค่ะป้าแอนนาเบล
“ เจ้าหญิงโผกอดนางข้าหลวงสูงวัยด้วยความซาบซึ้ง
“ฝ่าบาทต้องรีบเสด็จกลับมานะเพคะ
หม่อมชั้นจะดูต้นทางให้ สัญญานะเพคะ”
“หนูสัญญา...ขอบคุณจริงๆค่ะ
ขอบคุณมากๆ “
แอนนาเบลเอาฮู๊ดคลุมทั้งศรีษะของ
เจ้าหญิง นางผูกโบว์อย่างแน่นหนา “โอเคแล้วเพคะ”
อันดามันยิ้มทั้งน้ำตา ...
แค่อยากจะเจอชัปปุยส์
อยากจะเจอเป็นครั้งสุดท้าย ... แค่ครั้งสุดท้าย
อันดามันรีบวิ่งฝ่าสายฝนมาที่ด้านหลังวัง
กุญแจประตูที่แอนนาเบลให้ ถูกไขอย่างทุกลักทุเล เพราะฝนตกหนัก มองอะไรแทบไม่เห็น
ในที่สุดก็ไขประตูได้
... ใครบางคนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ... “ชัปปุยส์!!”
หญิงสาวรีบสาวเท้าให้ถึงเค้าเร็วๆ ใครจะว่าอะไร จะผิดยังไงก็ชั่งเถอะ
พอทิ้งร่มได้ก็วิ่งไปกอดชัปปุยส์
ซะแน่น “เธอ....เธอ....” ชัปปุยส์ปากสั่น
เค้าหนาวจนปากเขียวไปหมด
“ชัปปุยส์” อันดามันร้องให้ ออกมาด้วยความสงสาร
“ชัปปุยส์” อันดามันร้องให้ ออกมาด้วยความสงสาร
“ชั้นรู้..เธอต้องมา
ชั้นรู้” ชัปปุยส์เอามือลูบน้ำฝนออกจากหน้าของ อันดามัน เค้าจูบหญิงสาวด้วยความคิดถึง
“เธอ..ใจร้ายมากๆ..”
“..................”
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไร ได้แต่กอดเค้าด้วยความรัก ความเสน่ห์หา ...
. อันดามันคือคนบาป แย่งสามีคนอื่น ...
. อันดามันคือคนบาป แย่งสามีคนอื่น ...
ชัปปุยส์พาอันดามันมาหลบฝนที่ด้านล่างของประตูด้านหลังวัง ....
“เรา..จะไม่เจอกันอีก” น้ำตาของอันดามันไหลออกมา
“ไม่....อย่าพูด
...ชั้นไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นชั้นรักเธอ”
“แต่
...นาย...เป็นพ่อคนแล้วไม่ใช่เหรอ เราทำแบบนี้ไม่ได้ “
“พ่อคน
....เธอพูดเรื่องอะไร” ชัปปุยส์คิ้วขมวด
“วันนี้...คนนั้น...มาหาชั้น
...คือ ...ชั้นต้องเรียกเค้าว่าพี่ใช่มั้ย ...”
“เค้าทำอะไรเธอรึเปล่า”
“ไม่...แค่มาบอกว่า..ท้องได้สองเดือนแล้ว”
“ห๊า...ท้องได้สองเดือน
.. แล้วเธอก็เชื่อ”ชัปปุยส์เอามือขยี้ผมของอันดามัน เค้ายิ้มออกมา
“อื้อ..นายไม่ดีใจเหรอ
เป็นพ่อคนแล้ว “ อันดามันพูดออกมาด้วยความน้อยใจ
“เธอเนี่ยมันหลอกง่ายจริงๆเลยนะ
ชั้นยืนยันกับเธอได้เลยว่าเค้าไม่ได้ท้อง ยิ่งท้องสองเดือนยิ่งเป็นไปไม่ได้”
“แต่เค้าเอาเอกสารยืนยันการตั้งครรภ์มาให้ดูด้วย
“
“เธอมันเด็ก..ใครอยากหลอกอะไรก็ได้
“
ชัปปุยส์ยิ้มๆ
เค้าคิดว่าเรื่องอะไร ก็เดือนที่แล้ว โซเฟียยังซื้อผ้าอนามัยอยู่เลย
จะท้องสองเดือนได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ ...
“แล้วเค้าจะโกหกทำไมเรื่องใหญ่ขนาดนั้น”
“เธอเชื่อเค้ารึว่าชั้น..”
ชัปปุยส์จ้องตาอันดามัน
“...............................”
ยังไม่ทันจะพูดริมฝีปากของเธอก็ถูกริมฝีบากของเค้าดูดจนเจ็บ
“เค้าไม่ท้องหรอก
..แล้วชั้นก็ไม่ได้เป็นพ่อของเด็กคนไหนทั้งนั้น ...”
“แล้ว.....”
“ชั้นยังไม่ได้บอกเธอ..ชั้นกับโซเฟียเลิกกันตั้งแต่เราอยู่ที่เกาะพร้าว
..หลังเธอมาที่นี่วันนึง...”
คำพูดของชัปปุยส์เหมือนอันดามันหลุดจากคุก
คำพูดของชัปปุยส์เหมือนอันดามันหลุดจากคุก
เหมือนหลุดจากที่คุมขัง
เหมือนเดินลงมาจาก
กิโยติน
“ดีใจล่ะสิ”
ชัปปุยส์ยิ้มหวานให้อันดามัน
“ใครดีใจ...ไม่ได้รู้สึกอะไรซักหน่อย”
“แน่ใจอ่ะปากแข็งตลอด”
“อื้อ .....”
“จูบชั้นหน่อยเร็ว....”
“ทุกทีเลย
...”
ถึงจะบ่นแต่อันดามันก็ทำตามเป็นเด็กสอนง่ายของชัปปุยส์เหมือนเดิม
“ชั้นต้องไปแล้วนะ
นายกลับบ้านดีๆล่ะ”
“อื้อ
...รักนะที่รัก “ เค้ายังดึงอันดามันไปจูบอีกนานสองนาน
“อยากนอนด้วย...”
เค้ายังทำหน้าอ้อน
“ไปได้แล้ว
...”
“รู้งี้เมื่อวานตุนไว้ก็ดี..ไม่น่านอนเนอะวันนี้อดเลย“ เค้าทำหน้าผิดหวังสุดๆ
“บ้า..นายมันทะลึ่ง”
อันดามันเขินจนจะม้วนได้แล้ว
อันดามันเขินจนจะม้วนได้แล้ว
หญิงสาวยืนดูชัปปุยส์เดินไปจนลับสายตา เค้าบอกแล้วว่า
เค้ากับโซเฟียไม่มีวันจะเหมือนเดิมอีก ถึงจะนอนเตียงเดียวกัน
ชัปปุยส์ก็ไม่มีวันจะทำอะไรได้เหมือนที่ผ่านมา เค้ารักแค่ อันดามันเท่านั้น ..
อันดามันเชื่อชัปปุยส์ทุกอย่าง....
อันดามันเชื่อชัปปุยส์ทุกอย่าง....
“นาย...ไม่ได้โกหกชั้นใช่มั้ยชัปปุยส์
..ชั้นรักนายนะ ..รักที่สุด”
อันดามันกำลังจะปิดประตู
....แต่มือใครบางคนก็ดันเอาไว้ ....
“ชัปปุยส์ !!”
“คิดถึง...ไม่อยากกลับ...”
“ไม่ได้นะเดี๋ยวคนเห็น
นายต้องไปตอนนี้ ...”
เค้าดึงตัวหญิงสาวมากอดไว้แนบอก
“ต่อให้มีคนมาฆ่าชั้น...ชั้นก็ไม่ไป”
“ไปเถอะชั้นขอร้อง....”
“พรุ่งนี้เจอกันนะ
..วันนี้ขอโทษขโมยชุดพี่ริคาโด้ไม่ทัน”
“รักนายนะ...”
อันดามันจูบชัปปุยส์ก่อนจะดันตัวเค้าออกนอกประตู
“ทนไหวมั้ย...แค่พรุ่งนี้..นะ...”
เค้ายิ้มล้ออันดามัน
หญิงสาวตัดใจปิดประตูทั้งๆที่หัวใจเต้นรัว..
ถ้าชัปปุยส์อยู่อีกอึดใจเดียวมันคงเป็นเหมือนทุกๆคืนที่ผ่านมา แต่คืนนี้คงไม่ได้
แอนนาเบลยืนรออยู่ตรงนั้น .. แถมริคาโด้จะโผล่มาตอนไหนอีกก็ไม่รู้ ....
ชัปปุยส์ไม่ได้กลับไปที่บ้านของอังเดร
เค้าไปนอนกับเนย์มาร์ แค่ไม่อยากนอนใกล้ๆโซเฟียอีก เค้ารู้สึกยังไงก็ไม่รู้
เป็นห่วง แต่มันเป็นความรู้สึกที่ห่วงแบบเพื่อนมากกว่า ...
“อังเดร
....อังเดร “ เสียงหวานใสของใครคนนึง ทำเอา โซเฟียรู้สึกตัว
ชัปปุยส์ไม่ได้กลับมาหรอกเหรอ ด้วยความเพลียทำให้หญิงสาวหลับยาว ...มองดูนาฬิกาจะ 8 โมงเช้าแล้ว
..มองดูข้อมือช้ำๆของตัวเองแล้วยิ่งเจ็บใจ
โซเฟียเดินลงมาข้างล่าง
เหมือนผู้หญิงเอเชีย เธอนั่งสูบบุหรี่ อยู่ที่โซฟา หน้าตาน่ารักมากๆ
กางเกงขาสั้นเสมอหูเลยทีเดียว .. สายตาคมจิกมาที่โซเฟีย
“แกเป็นใคร
..มาอยู่ในบ้านนี้ได้ยังไง”
หญิงสาวแปลกหน้า เอ่ยถามเสียงดัง แต่โซเฟียไม่ตอบอะไร
เธอเดินออกไปนอกบ้าน
“แก...ชั้นถามว่าแกเป็นใคร
“
“แล้วแกล่ะเป็นใคร” โซเฟียหันมามองตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกฝ่ายยิ่ง
โมโห
“อย่าบอกนะ
..ว่าแกมานอนกับอังเดร ของชั้น”
คำว่าอังเดรของชั้นทำเอา โซเฟียใจเต้นตึก อังเดรของชั้นเหรอ หญิงสาวเบ้ปาก มีอะไรสนุกๆเล่นแล้วล่ะ จะแกล้งให้เข็ดเลย ถ้าสมมุติยัยหนูตะเภาเกาหลีเนี่ยเป็นแฟนอังเดร
คำว่าอังเดรของชั้นทำเอา โซเฟียใจเต้นตึก อังเดรของชั้นเหรอ หญิงสาวเบ้ปาก มีอะไรสนุกๆเล่นแล้วล่ะ จะแกล้งให้เข็ดเลย ถ้าสมมุติยัยหนูตะเภาเกาหลีเนี่ยเป็นแฟนอังเดร
“แล้วถ้าชั้นนอนด้วยแกจะทำไม”
โซเฟียพูดพลางเดินไปนั่งที่เกาอี้ริมสระว่ายน้ำ
“แก..แก." หญิงสาวแปลกหน้ายังชี้หน้า โซเฟียด้วยความโกรธ
"อังเดร อังเดร อังเดร!!!! “ แถมตะโกนเรียกอังเดรด้วยเสียงอันดังแสบแก้วหู พลางวิ่งเข้าบ้าน
"อังเดร อังเดร อังเดร!!!! “ แถมตะโกนเรียกอังเดรด้วยเสียงอันดังแสบแก้วหู พลางวิ่งเข้าบ้าน
“ชิ
...อังเดรของชั้น ....ไอ้สารเลวอังเดร “
โซเฟียกำมือแน่น
ซักพักอังเดรก็เดินออกมาพร้อมกับ
สาวเอเชียร่างเล็ก
“ให้มันออกไปนะ
ฮยอนอาไม่อยากเห็นหน้ามัน “ หญิงสาวยังสั่งอังเดร
...
...
อังเดรสบตากับ
โซเฟีย เค้ารู้สึกยังไงมันบอกไม่ถูก ....
“ไปข้างนอกกันเถอะ”
เค้าบอกหญิงสาวที่ชื่อว่าฮยอนอา
“แต่....นังนั่นมันยังอยู่
...” เธอยังไม่ยอมท่าเดียว
“ชั่งเถอะน่า
..เค้าแฟนเพื่อนผม ..จะอะไรนักหนา”
“ชัวร์นะ...แล้วไหนเพื่อนอังเดร
“
“เค้าออกไปข้างนอก
“ อังเดรรู้สึกรำคาญอย่างบอกไม่ถูก ไม่ชอบสายตาของโซเฟียทีมองเค้าตอนนี้ด้วย
“ถ้าโกหก....เอาตายจริงๆด้วย”
ยังไม่ทันที่จะอังเดรจะเดินถึง
โรงเก็บรถ โซเฟียก็ ตะโกนหา
ด้วยเสียงสุดจะเพราะ
“ที่รักคะ
...ที่รัก ...ที่รัก ...จะไปไหนเหรอคะ”
หญิงสาวที่ยืนอยู่กับอังเดร
ถึงกับควันออกหู สีหน้าสีตาเหมือนจะเย้ยๆของคนพูด
ทำให้ปรี๊ดแตกเลยทีเดียว ...
ฮยอนอา สาวชาวเกาหลีใต้ เธอไปๆมาๆระหว่างสเปนกับเกาหลีใต้เพราะว่า คุณพ่อทำธุกิจที่สเปน เจออังเดรเมื่อปีที่แล้ว เพราะอังเดร ไปเล่นดนตรีในงานเปิดตัวสินค้าให้กับบริษัทของพ่อเธอ ...
ฮยอนอา สาวชาวเกาหลีใต้ เธอไปๆมาๆระหว่างสเปนกับเกาหลีใต้เพราะว่า คุณพ่อทำธุกิจที่สเปน เจออังเดรเมื่อปีที่แล้ว เพราะอังเดร ไปเล่นดนตรีในงานเปิดตัวสินค้าให้กับบริษัทของพ่อเธอ ...
อังเดรรู้แล้วว่า
โซเฟียแกล้ง ... แต่คำว่าที่รักของโซเฟียฟังแล้วขนลุกเลยทีเดียว ...
“ที่รักจะไปไหนคะ...” โซเฟียเดินมากอดอังเดรต่อหน้าต่อตา ฮยอนอา
“คือ.....ไป....”
เค้าติดอ่างไปเลย
“อ้ายยยยยยยยยย
ไม่ยอม ...ไม่ยอมจริงๆด้วย แก...” ฮยอนอาลากตัวโซเฟียออกมาจากอ้อมกอดของอังเดร
หญิงสาวกำลังจะยกมือตบ แต่ โซเฟียหลบทัน
เลยพลัก ฮยอนอาตกน้ำป๋อมแป๋ม โซเฟียหัวเราะด้วยความสะใจ
“ฮยอนอา!! “
อังเดรโดดลงไปช่วยเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายว่ายน้ำไม่เป็น
“ฮืออ
ต้องจัดการมันเดี๋ยวนี้เลย ...”
“ผมว่าคุณกลับบ้านก่อนนะ
...”
“ม่ายยยยยยยย
ชั้นจะนอนที่นี่กับคุณไม่กลับ”
“ผมขอร้องล่ะ..ผม..ไม่ค่อยสบายน่ะ”
โซเฟียเห็นฮยอนอาออดอ้อน
อังเดรแล้วหมั่นใส้มากๆ คนอะไรตอแหลได้อีก
แต่ก็สมแล้วล่ะ ผู้หญิงร้ายกับผู้ชายเลว ..ฮยอนอายังชี้ไม้ชี้มืออาฆาต
โซเฟียก่อนจะขับรถออกจากบ้าน
เธอจะกลับมาแน่นอน เจ็บใจยัยหัวทองนั่นที่สุดเลย
บังอาจมาอยู่ในบ้านของอังเดร ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น