"แม่ก็ดีใจมากๆที่อันดามันไม่โกรธแม่แล้ว"
สมเด็จพระราชินีแพทริเซียทรงโอบกอดพระธิดาด้วยความรักความคิดถึง ก็ไม่ทรงได้กอดแบบนี้มาตั้ง 18 ปีแล้ว เหมือนทุกอย่างมันดีกว่าที่ทรงคิดไว้มากๆ ถึงจะประสบอุบัติเหตุจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแต่ก็คุ้มที่สุดที่ลูกให้อภัย
"แม่รู้มั้ยคะหนูเป็นเด็กคนเดียวที่ไม่มีฝันอยากเป็นอะไรในตอนโตขึ้นเหมือนเด็กคนอื่นๆพอครูถามหนูก็ตอบไม่ได้ เพราะหนูมีฝันอยู่อย่างเดียวคือตามหาแม่ให้เจอ จะเป็นอะไรก็ไม่มีความหมายทั้งนั้นเพราะ...หนูไม่มีแม่"
ทะเลที่ยืนฟังอยู่ถึงกับน้ำตาตก อันดามันไม่เคยบอกเค้า...ดูเหมือนปกติดี ถ้ารู้ว่าลูกจะเจ็บปวดขนาดนี้เค้าพาลูกมาหาแพทริเซียตั้งนานแล้ว เค้าจะไม่สนใจข่าวอะไรทั้งนั้น
"พ่อขอโทษนะลูก..."
"ไม่เป็นไรค่ะพ่อ...ตอนนี้หนูมีความสุขมากๆ..มีทั้งพ่อแล้วก็แม่"
"มีตากับยายด้วย" ควีนส์มัมอ้าแขน อันดามันเลยโผไปซบอกของยายร้องให้ซะยกใหญ่
กษัตริย์เอ็ดเวิร์ดทรงตรัสว่า อยากให้มีงานเลี้ยงเล็กๆเฉพาะในเครือญาติ ต้อนรับการกลับมาของ เจ้าหญิงอันดามัน งานสถาปนางานใหญ่แบบนั้นไม่มีอะไรสนุกเพราะมันเป็นงานของประเทศไม่ใช่งานครอบครัว ..
"ริคาโด้จัดนักดนตรีที่เก่งๆมาเล่นแล้วกันคัดมา อ้อ ขาดไม่ได้ งานเต้นรำ เราอยากเต้นรำกับหลานสาวของเรา"
"พะย่ะคะฝ่าบาท ...นักดนตรี ..กระหม่อมมีแล้วพะย่ะค่ะ..เค้าเล่นกีตาร์เก่งแล้วก็ร้องเพลงเพราะมากๆแต่ยังไม่มีชื่อเสียงพะย่ะค่ะ"
"ไม่เกี่ยวๆเอาธรรมดาแต่เล่นดีร้องเพลงเพราะก็พอแล้วล่ะริคาโด้"
ริคาโด้นึกถึงอังเดรน้องชายของเค้าขึ้นมา นั่นสินะอังเดรร้องเพลงเพราะมากๆ แถมเล่นกีตาร์เก่งขั้นเทพ ...อีกอย่าง..อังเดร..น้องชายของเค้าก็ปลื้มเจ้าหญิงอยู่ด้วย อังเดรคงมีความสุขถ้าได้มาแสดงต่อหน้าพระพักต์ของเจ้าหญิง...
ชัปปุยส์กลับมาที่บ้านในช่วงบ่าย..เค้าหอบอะไรบางอย่างกลับมาด้วย ... โซเฟีย..วิ่งไปกอดด้วยความรัก
อังเดรมองเห็นแล้วหงุดหงิดอย่างมาก...แต่จะทำยังไงได้ ก็เค้าเป็นแฟนกัน ..
"อังเดรล่ะ " ชายหนุ่มถามหาเพื่อนรักทันที ทำเอาโซเฟียเบ้ปาก
"ไม่รู้...ตัวไม่ติดกัน"
"รึว่าติดกันไปแล้ว.." ชัปปุยส์ย้อนโซเฟียเลยสะอึก ถ้าชัปปุยส์รู้ว่าเมื่อคืนโซเฟียนอนกับอังเดรอีก ชาตินี้ก็คงหมดหวังถาวรที่จะไปคืนดีกัน
"อังเดร..." ชัปปุยส์เดินไปหาชายหนุ่มนักดนตรีที่กำลังซ่อมกีตาร์อยู่หน้าบ้าน
"ชัปปุยส์ ..." อีกฝ่ายเสียงอ่อยๆไม่กล้าสบตา
"แอ๊น แอน แอ้นนนนน นี่....ดูอะไร" ชัปปุยส์ เอากีตาร์โปร่งออกมาจากกล่อง ...อังเดรตาลุกวาวเค้ายิ้มออกมาทั้งน้ำตา
"สวยมั้ย...นายชอบรึเปล่า "
"....สะ....สวย....สวยที่สุดเลย ...." เค้ามือสั่นรับกีตาร์มาจากชัปปุยส์พลางกอดมันไว้
"มันเป็นของนาย..."
"ชัปปุยส์...นาย..ซื้อให้เราเหรอ" อังเดรน้ำตาไหลพรู..เค้าดีใจซึ้งใจจนไม่รู้จะขอบคุณออกมาเป็นคำพูดได้ยังไง
"ช่าย...ก็อันเก่ามันพังนี่นา นายเป็นนักดนตรีไม่มีกีตาร์จะอยู่ได้ไง..." ชัปปุยส์ยิ้มด้วยความปิติ
แต่โซเฟีย ไม่ได้รู้สึกดีอะไรด้วย รู้แค่ว่ามันสมควรแล้วที่กีตาร์จะพัง มันน้อยไปด้วยซ้ำ ชัปปุยส์จะรักจะแคร์อะไรมันนักหนา กะอิแค่เพื่อนที่พึ่งเจอบนเกาะ...ใครก็ตามที่อยู่ที่เกาะนั่นดูเหมือนจะ สำคัญและมีความหมายกับชัปปุยส์ไปซะหมด ...รวมถึง..... โซเฟียนึกถึงอันดามันขึ้นมาแล้วยิ่งเกลียด
"ขอบคุณชัปปุยส์ ขอบคุณที่สุด "
"เราดีใจที่นายชอบ เลือกอยู่ตั้งนานแน่ะ ให้เราเลือกรองเท้าสะตั๊ด ยังง่ายกว่าเยอะ ..."
อังเดรได้กีตาร์มาก็ตั้งสายทันที ...ร้องเพลงซะเพราะ... โซเฟียแทบไม่อยากจะเชื่อว่าอังเดรจะร้องเพลงเพราะแล้วก็เล่นกีตาร์ได้ขั้นเทพขนาดนี้ ..เค้าเดินเล่นกีตาร์ไปรอบๆบ้านด้วยความสุข ...
"เธอควรจะขอโทษอังเดรนะโซเฟีย"
"ทำไมต้องขอโทษมันด้วย ไม่มีวันแล้วก็ไม่มีทาง" โซเฟียสะบัดหน้าใส่ชัปปุยส์ หญิงสาวกระโดดลงสระน้ำว่ายน้ำ แก้เครียด ..เมื่อไหร่ชัปปุยส์กลับประเทศไทยซักทีนะ...เกลียดสเปนที่สุด ไม่อยากจะอยู่แม้แต่วินาทีเดียว
รถสปอร์ตหรูขับเข้ามาจอดในบ้าน..สาวน้อยกระโปรงสั้นจุ๊ดร้องเท้าสูงเกิน 6 นิ้วของเธอก้าวลงมาอย่างรีบร้อน ... เธอคงจะรีบมากเกินไป เลยสะดุดใครบางคนอย่างจัง ถ้าเค้าไม่คว้าตัวเธอไว้ ..คงล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว ..
"แก...." เธอกำลังจะอ้าปากด่า แต่ถึงกับพูดไม่ออก..เพราะเค้าหล่อมาก ...หล่อจนเธอตลึงจังงัง ตกหลุมรักในทันที
"ขอโทษนะครับ คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า "
"เจ็บ...ตรงนี้....ค่ะ "
ชัปปุยส์ตกใจสุดๆก็หญิงสาวเซ็กซี่ที่ยังเคี้ยวหมากฝรั่งไว้ในปากตุ้ยๆ เอามือเค้าไปจับหน้าอกของเธอเฉยเลย ...
"ผมขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ" ชัปปุยส์รีบ ดึงมือตัวเองกลับ เค้าอายจนหน้าหูแดงไปหมด
"ฮยอนอาค่ะ ...ยินดีที่ได้รู้จัก" หญิงสาวแนะนำตัว เธอสวยและเซ็กซี่มากๆ สายตาโลมเลียชัปปุยส์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ...
"ผม...ชาริลครับ ...ชาริล ชัปปุยส์ "
"คุ้นๆนะ ....ว้ายยยยยยยยยยยยใช่จริงๆด้วย ..คุณนั่นเองที่ทำสาวเกาหลีใต้น้ำเดินทั้งประเทศตอนมาเอเชี่ยนเกมส์ โฮ้ววววว โน๊ ..... ไอเจอ ยูวววววววววววว แล้ว "
ฮยอนอาจำได้ว่าพนักงานสาวๆในบริษัทของพ่อที่โซล กรี๊ดชัปปุยส์มากแค่ไหน ...เธอเองก็สนใจนิดๆไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอ.....
"เอ่อ...ผม..."
"พ่อนักฟุตบอลรูปหล่อ ....ฟินค่ะ..ฟินมากๆ ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีเยอะเลย ..."
ฮยอนอาเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของชัปปุยส์ พลางกางแขน ออก ประมาณว่าจะออกไปไหนนะ
นักฟุตบอลคนดังของประเทศไทย...นี่ถ้าฮยอนอาควงคนนี้... เธอต้องดังชั่วข้ามคืนอีกอย่าง ธูรกิจมือถือของพ่อที่ประเทศไทยกลุ่มเป้าหมายสาวๆที่ถ้าชัปปุยส์เป็นพรีเซนเตอร์มันต้องยอดขายถล่มทลายแน่ๆ ... ทุกอย่างมันจะวินหมด ... เธอเป็นลูกสาวนักธุรกิจ จะควงใครซักคนมันต้องมีผลประโยชน์ อังเดรน่ะเหรอ.. ไม่ดังซักที ... ชัปปุยส์น่าสนกว่าเยอะ
"ขอบคุณมากๆเลยครับ...เอ่อคือ...ผม "
"ว่างมั้ยค่ะ..ไปขับรถเล่นกัน..."
"คือผม...."
ชัปปุยส์ทำตัวไม่ถูกไปเลย...อะไรแม่หล่อนจะไวไฟขนาดนี้...เจอไม่ถึง 2 นาที ชัปปุยส์เองก็ผู้ชายมีหรือจะดูผู้หญิงไม่ออก ...
อังเดรเห็นฮยอนมา..เค้ารีบหลบวูบเข้าห้องทันที...ไม่อยากเจอ ... อยู่ในห้อง ..ฮยอนอาก็ต้องขึ้นมาตาม ..เค้าไม่รู้จะหลบไปไหนดี ..เลยไปหลบที่หลังบ้าน นั่งหดๆอยู่ใต้ต้นแอ๊ปเปิ้ล...หายใจไม่ค่อยจะทั่วท้อง...
วันนี้เค้าอยากเล่นกีตาร์ที่ชัปปุยส์พึ่งซื้อมาให้ ..เค้าไม่อยากจะมีเซ็กส์กับใครทั้งนั้น...
โซเฟียเห็นชัปปุยส์คุยอยู่กับฮยอนอาก็ฉุนขาด
"เกลียดที่สุดนังโสเภณีเอเชีย" หญิงสาวเอามือตีน้ำสุดแรงด้วยความโมโห
โซเฟียไม่เข้าไปยุ่ง....แค่อยากจะดูว่าชัปปุยส์จะทำยังไง...ความรู้สึกของโซเฟียตอนนี้..
เหมือนเหนื่อย
เหมือนจะท้อ..
มันล้าๆ...
เอาเถอะ..ถ้าชัปปุยส์อยากจะเล่นกับนังหนูตะเภาเกาหลีหน้าศัลยกรรมนั่นอีกคนก็เอาเลย... น้ำตาของโซเฟียไหลออกมา ....
"ผมไม่ว่างจริงๆครับ..ผมขอโทษด้วยครับ"
"วันนี้ไม่ว่าง..พรุ่งนี้ล่ะคะว่างมั้ย"
"ผมไม่แน่ใจจริงๆครับ"
ฮยอนอาถอนหายใจเฮือก..นี่มันเซ่อรึมันโง่กันแน่อุตส่าห์แบเบอร์ขนาดนี้ ยังไม่อยากจะกินอีกรึว่ามันแค่ฟอร์ม จริงๆแล้วมันอยากจะกิน... หญิงสาวคิดไปเรื่อย... ยังไงก็จะต้องควงชัปปุยส์ให้ได้ คนดังของประเทศไทยแบบเค้า....ใครเป็นข่าวด้วยก็มีแต่วินกับวิน ...
ชัปปุยส์ก็ไม่สนใจอังเดรก็ไม่รู้ไปไหน... สายตาของหญิงสาวมองเห็นโซเฟียในชุดว่ายน้ำสุดเซ็กซี่ยิ่งปรี๊ด..ยอมรับว่ายัยหัวทองศัตรูของเธอมันหุ่นดีมากจริงๆ ...แต่ชั่งมันเถอะไม่เกี่ยวกับเธฮซักหน่อย..ค้นประวัติชัปปุยส์ดีกว่า ...
ฮยอนอาแทบทรุด...ยัยหัวทองนั่นแฟนชัปปุยส์เหรอ..ไม่ผิดมันคนเดียวกันแน่ๆ..แล้ว..ชัปปุยส์เป็นเพื่อนอังเดรเหรอ ....ไม่นะไม่..โลกมันกลมเกินไป..แล้วถ้าฮยอนอาจะสลัดอังเดรทิ้งแล้วมาหาชัปปุยส์เธอต้องเจอท่อนไม้กระดูกชิ้นใหญ่ที่ขวางอยู่อีก...
"พี่ริคาโด้..พี่ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ยครับ..." อังเดรดีใจจนตัวลอยก็เค้าจะได้ไปเล่นดนตรีต่อหน้าพระพักต์ของเจ้าหญิงรัชทายาท ที่มากกว่านั้นคือ เป็นผู้หญิงที่เค้ารัก และรอจะเจอมานาน ..
"ซ้อมเยอะๆอย่าทำพี่ขายหน้าล่ะรู้มั้ย.."
"เต็มที่เลยครับพี่ชาย"
"ชัปปุยส์ ชัปปุยส์ " อังเดรวิ่งมากอดชัปปุยส์ เค้าเป็นอะไรอีกคงไม่มีเรื่องอะไรรุนแรงอีกนะ
"นายเป็นอะไรอังเดร"
"เราจะได้ไปแสดงดนตรีต่อหน้าพระพักต์ของราชวงศ์สเปน !!"
ชัปปุยส์ตัวร้อนวูบอีกแล้ว... จะกลัวทำไม..ก็อันดามันเป็นของเค้า อันดามันรักเค้า ...ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ...
"เรา...เราดีใจด้วยจริงๆนะอังเดร"
"นายคิดดูเราจะเท่ขนาดไหน... ฟินอ่ะ"
"ช่าย...ฟินเลยเพื่อน" ชัปปุยส์ยิ้มแหยๆ
"เราไปเตรียมเพลงก่อนนะ ..ตื่นเต้นอ่ะชัปปุยส์ "
"โอเคๆสู้ๆนะ"
"ขอบใจมากเพื่อนเลิฟ...ขอบใจอีกครั้งสำหรับแฟนใหม่ของเรา.." อังเดรยกกีตาร์ขึ้นมาจูบ
"แค่นายชอบมันเราก็ดีใจมากๆแล้วล่ะ"
"เอ้อ ....เราลืมกีตาร์เราทุกตัวมีชื่อหมดเลยนะ ตัวที่พึ่งตายไปชื่อ มาดอนน่า ปู่เราคนตั้งชื่อ ท่านชอบมาดอนน่า "
"แปลว่า เทพธิดาใช่มั้ย "
"ช่าย...เออ ตัวนี้นายเป็นคนตั้งแล้วกัน ... เราให้เกียรตินาย นะช่วยตั้งชื่อหน่อย"
ชัปปุยส์ไม่ถนัดเรื่องตั้งชื่ออะไรด้วยสิ ... เค้าเกาหัวแกรกๆเลยทีเดียว อังเดรก็ลุ้นว่าจะให้ชื่ออะไรดี
"อันดามันสิ..ชื่อเจ้าหญิงรัชทายาทของสเปนไงดีมั้ย " ริคาโด้เอ่ยขึ้น ทำเอาชัปปุยส์ตกใจ
"ช่ายยยยยยยยยย เจ๋งสุดเลยพี่ชาย" อังเดร ปลื้มสุดกับชื่อนี้นั่นสินะ อันดามัน
"ชอบมั้ยชัปปุยส์ " ริคาโด้อมยิ้ม เค้าเห็นชัปปุยส์หน้าแดงๆด้วยความเขิน
"ชัปปุยส์ต้องชอบอยู่แล้วล่ะ นายรู้มั้ยชัปปุยส์ นายให้กีตาร์เรา แล้วชื่อกีตาร์เราคือชื่อผู้หญิงที่เรารัก
แล้่วนายก็คือเพื่อนรักของเราด้วย มันวิเศษที่สุดเลยล่ะ "
ริคาโด้ยังกังวลว่า ถ้าอังเดรรู้เรื่องที่ ชัปปุยส์กับอันดามัน มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน เค้าจะเป็นยังไง
ที่ชัปปุยส์ขโมยชุดเครื่องแบบเค้า..ที่ชัปปุยส์ลอบไปพบเจ้าหญิง .. ริคาโด้รู้ทุกอย่าง... เค้าสืบประวัติทุกคนที่เข้าใกล้ตัวเจ้าหญฺิงหมดเพราะมันคืองานของเค้า... อันดามันไม่ใช่เชื้อพระวงศ์คนแรกที่เป็นแบบนี้ ..ทุกพระองค์มีเรื่องส่วนตัวที่เป็นความลับ ..แต่ถ้ามันไม่กระทบกระเทือนอะไรกับภาพลักษ์ ที่ตัวเค้าเองมีส่วนรับผิดชอบ เค้าก็จะไม่ยุ่ง... แต่ที่ห้ามเจ้าหญิงเรื่องชัปปุยส์เพราะว่า เค้ามีแฟนแล้ว ผู้หญิงก็ร้ายน่าดูถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมา... มันไม่คุ้มกับหลายๆสิ่งที่ต้องเสียไป ...
คืนนี้ชัปปุยส์ต้องไปหาอันดามันอีกให้ได้ ... แน่นอนเนย์มาร์ต้องมารับเค้า คือถ้าออกไปกับเนย์มาร์ ทุกคนจะไม่สงสัย .. โชคดีที่เค้ามีเพื่อนดี .. ไม่เคยคิดว่าก่อนว่าจะได้พึ่งพากันขนาดนี้ ...
ชายหนุ่มมาตรงเวลาเป๊ะ..หกทุ่มพอดี ... ร่างสูงค่อยๆย่องไปตามต้นเสา ชัปปุยส์ตื่นเต้นจนหัวใจจะหลุดออกจากร่างทุกครั้งที่มาหาอันดามัน ... จะเป็นเจ้าหญิงทำไมก็ไม่รู้ เป็นเด็กเกาะแบบเดิมดีกว่าตั้งเยอะ
ในที่สุด.. เค้าก็มาถึงห้องของเจ้าหญิงจนได้ .... คิดถึงจนใจแทบจะขาดแล้ว ...
"อึยยยยยยยย" มือของใครบางคนแตะที่หลังของชัปปุยส์จนเค้าสะดุ้งกลิ่นน้ำหอมมันคุ้นๆ
"..........................." ชัปปุยส์อ้าปากค้าง...... "พี่......พี่ .....!!"
"ชัปปุยส์ ..พี่มีเรื่องต้องคุยกับชัปปุยส์..."
"พี่ริคาโด้ ...!!"
"ถ้าเป็นคนอื่น..ชัปปุยส์ถูกขังคุกไปแล้วนะ นี่เป็นพี่"
"ผม....คือผม ..."
"พี่รู้มาระยะนึงแล้ว ..ชัปปุยส์คิดว่าทหารในวังโง่เหรอ....คิดว่าพี่โง่เหรอ" ริคาโด้จ้องหน้าชัปปุยส์
"ผม....." ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก ...
"พี่ขอร้องนะ...พี่ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่ชัปปุยส์จะมาพบเจ้าหญิง"
ชัปปุยส์น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เค้าทั้งเจ็บปวดทั้งอาย ทั้งรู้สึกผิดกับริคาโด้
"อย่าให้พี่ต้องเสียน้องชายดีๆแบบชัปปุยส์ไปเลยนะ ... ลืมเจ้าหญิงซะ...ชัปปุยส์เองก็มีคนรักแล้วไม่ใช่เหรอ"
จะบอกยังไงจะอธิบายยังไงก็คงไม่มีประโยชน์ ... ชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีก ... ริคาโด้ไม่เพียงแต่ห้ามชัปปุยส์ ... เค้ายังริบมือถือ ชัปปุยส์ไปด้วย
"บอกทุกๆคนในเฟสบุค ในไอจีซะ ว่าทำมือถือหาย..."
"พี่ริคาโด้....!!"
"ผมขอโทรศัพท์คืนเถอะครับ"
"พรุ่งนี้ชัปปุยส์จะได้โทรศัพท์เครื่องใหม่ ... โอเคนะ "
ริคาโด้พูดจบ รถยนต์ของพระราชวังก็มารับตัวเค้า .... เค้าต้องกลับไปที่บ้านอังเดร ..กลับไปนอนเตียงเดียวกับโซเฟีย... ไม่นะ ...
คิดถึงที่สุด ...
อันดามันยอดรัก ...
ขอโทษ....
โทรหาก็ไม่รับสาย ไลน์ไปก็ไม่อ่าน เกิดอะไรขึ้นกับชัปปุยส์ ... จะตีสองแล้ว...
"ชัปปุยส์ ...นายเป็นอะไรรึเปล่า"
ทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วง รึว่ามีใครทำอะไรชัปปุยส์ ... รึว่าเค้าถูกจับตัวได้ ...
เจ้าหญฺงทรงดำเนินมาที่ด้านหลังวัง ... ไม่แน่เค้าอาจจะมารอพระองค์อยู่ที่ประตูหลังวังก็ได้
"ฝ่าบาท จะเสด็จไหนพะย่ะคะ"
"ท่านริคาโด้!!" เจ้าหญิงแทบช็อค
"ชัปปุยส์เค้ากลับบ้านไปแล้วล่ะพะย่ะค่ะ เห็นว่า โซเฟียแฟนเค้าไม่ค่อยสบายเค้าต้องรีบกลับไปดูแล"
"ฟะ...แฟน ..." น้ำตาของอันดามันร่วงออกมา เค้าเป็นห่วงโซเฟีย เค้ายังรักอยู่สินะ ไม่นะ อันดามันต้องเชื่อใจชัปปุยส์
"ฝ่าบาทเสด็จกลับเถอะพ่ะย่ะค่ะ ดึกมากแล้ว ..กระหม่อมกำลังจะออกเวรพอดี .. เดี๋ยวกระหม่อมเดินไปส่งฝ่าบาท"
"ไม่ต้อง !!! " อันดามันเสียงดัง "ท่านโกหกเรา..ชัปปุยส์ไม่เคยผิดสัญญา"
"ฝ่าบาทจะเชื่อหม่อมชั้นรึไม่หม่อมชั้นไม่อาจจะห้ามความคิดของพระองค์ได้ ..หม่อมชั้นแค่ทูลเรื่องจริง..อยู่ที่บ้านกระหม่อม เค้าสวีตกันมากๆ แล้วดูชัปปุยส์จะรักแฟนของเค้ามากด้วยนะพะย่ะค่ะ"
"ไม่จริง....เราไม่เชื่อ " เจ้าหญิงดำเนินหนี แต่ริคาโด้ยังเดินตาม
"แต่มันคือเรื่องจริง..ฝ่าบาทยังเด็ก ...ยังรู้เท่าไม่ทันคน..โดยเฉพาะ..ผู้ชาย"
"ไป๊....ไปให้พ้นหน้าเราเดี๋ยวนี้..เราเกลียดท่าน...เราเกลียดท่าน" อันดามันตะโกนไล่ ริคาโด้ด้วยความโกรธ
"หม่อมชั้นขอประทานอภัยที่ทำให้ทรงกริ้ว หม่อมชั้นควรตาย"
"ฮืออออออออ ชัปปุยส์ ชัปปุยส์ ..ท่านทำอะไรเค้ารึเปล่าเค้า เค้าปลอดภัยดีใช่มั้ย " อันดามันเขย่าตัว ริคาโด้สุดแรง
"..หม่อมชั้นแค่ให้คนส่งเค้ากลับบ้าน ..แล้วพรุ่งนี้บ่ายๆเค้าต้องกลับประเทศไทย"
"ไม่นะ....ไม่จริง..."
"ฝ่าบาทตัดพระทัยจากชัปปุยส์เถิดพะย่ะค่ะ เค้า..ไม่คู่ควร "
"ไม่...เรารักชัปปุยส์.... ท่าน...ใจร้าย...ใจร้ายที่สุด ..."
อันดามันปาดน้ำตา ... ร่างบางเดินตรงดิ่งไปที่ห้อง ..เสียงปิดประตูปัง...ทำเอาริคาโด้ตกใจ ....
สิ่งที่เค้าทำ มันจะดีกับทุกฝ่าย ..มันคือหน้าที่ของเค้า ... เหมือนเค้าไร้หัวใจ ..บางทีเค้าก็ไม่เข้าใจ
ว่าความรักมันจะอะไรขนาดนี้ ..ตัวเค้าเองไม่เคยรักใครเลย ในชีวิตมีแต่คำว่างานกับงาน ..
"ชัปปุยส์ "
อันดามันร้องให้อย่างหนัก ... วันนี้อุตส่าห์ทำอาหารไว้รอ จะได้กินด้วยกัน จะเวลากี่โมงก็ตามเถอะ ขอให้ได้กินข้าวด้วยกัน อยู่ด้วยกัน นอนดูดาวด้วยกัน .. กอดกัน ... ทำทุกๆอย่างด้วยกัน ขอซักแค่ 5 นาทีก็ได้
"สวรรค์ ทำไมใจร้ายแบบนี้ "
ไม่มีชัปปุยส์อยู่ใกล้ๆอีกแล้ว .. อันดามันเหมือนตายไปแล้วครึ่งตัว ... ไม่มีชัปปุยส์ ไม่อยากแม้แต่จะหายใจ หญิงสาวยังจำวินาทีแรกที่เจอเค้าได้
จำจูบแรก ..
จำทุกๆอย่างได้อย่างดี
"ชั้นรักนายชัปปุยส์ ชั้นรักนายที่สุด "
อันดามันไม่เชื่อริคาโด้
"ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั้ยริคาโด้"
"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"
"ดีแล้วล่ะขอบใจมากๆ จัดการส่งพ่อหนุ่มนักฟุตบอลนั่นกลับบ้านเค้าซะ "
"พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"
"แค่แพทริเซียมีสามีเป็นคนไทยแล้วกษัตริย์องค์ต่อไปต้องทรงมีสายพระโลหิตไทยอยู่ด้วย เราก็เครียดพอแล้ว ..ถ้าอันดามันจะต้องมีสามีคนไทยอีก .. เจ้าลองคิดดูริคาโด้ เชื้อพระวงศ์ของประเทศเราจะเป็นคนไทยไม่ใช่สเปนอีกต่อไปแล้ว "
"สิ่งนั้นกระหม่อมตระหนักดีฝ่าบาท "
"ท่านไปพักผ่อนเถอะ..ขอบใจมากๆริคาโด้"
กษัตริย์เอ็ดเวิร์ดทรงสั่งให้ริคาโด้เป็นคนจัดการเรื่องนี้ด้วยพระองค์เอง เรื่องของชาติบ้านเมืองมาก่อนเรื่องส่วนตัวเสมอ วันข้างหน้า อันดามันจะเข้าใจ ว่าความรับผิดชอบในฐานะประมุขของประเทศมันยิ่งใหญ่มากแค่ไหน .. เราอยากจะแต่งงานกับใครก็ได้ รึว่ารักกับใครก็ได้...เราทำแบบนั้นไม่ได้..
ทุกอย่างมันคือความรับผิดชอบต่อเกียรติของประเทศชาติและราชวงศ์ทั้งสิ้น ...
ที่ Airport
โซเฟียดีใจที่สุดที่ชัปปุยส์จะกลับไทย แต่อังเดรสงสัยว่าทำไม มันกระทันหันแบบนี้ .. ชัปปุยส์แค่บอกเค้าว่า โค้ชเรียกตัว แล้วเค้าต้องไปผ่าตัดเข่าอีกเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ...
"ชัปปุยส์ ..ขอบคุณมากๆ เราจะไปหานายที่ไทยนะ "
"ขอบคุณมากๆเพื่อน ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง"
"อย่าลืมล่ะรอติดตามข่าวเรา ..กับ...."
พอจะพูดถึงอันดามัน อังเดรเห็นโซเฟียยืนอยู่ด้วยก็พูดไม่ออกซะงั้น ..จะกลัวยัยบ้านี่ทำไมก็ไม่รู้
เค้าใจหายที่สุด ไม่ต่างอะไรกับชัปปุยส์ที่ขอบตาเค้าดำคล้ำ เมื่อคืนกลับถึงบ้านตีสาม เค้าก็นอนอยู่ที่ชั้นล่าง ที่โซฟา ไม่ได้ขึ้นไปนอนกับโซเฟีย
โซเฟีย ดีใจที่สุดที่จะไม่ต้อง เจออังเดรอีก ..ความจริงมันต้องเป็นแบบนั้น
แต่ทำไม ... โซเฟียรู้สึกแปลก ๆ
เห็นอังเดรเดินไปแล้ว ...รู้สึกยังไงก็ไม่รู้ เค้ายังหันมายิ้มหวานให้กับชัปปุยส์ สายตาที่เค้ามองดูเธอมันเศร้าๆ ... แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ที่จะไม่ต้องเจอกันอีก ...
"ไปกันเถอะ..." ชัปปุยส์บอกโซเฟีย .. เค้าจำเป็นต้องออกจากสเปน ถ้าเค้าไม่ไป ครอบครัวเค้าต้องเดือดร้อน เค้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การมีความรักกับคนในราชวงศ์มันจะทำให้ครอบครัวต้องเดือดร้อน ..
เค้ารักอันดามันสุดหัวใจ.... แต่ เค้าก็รักพ่อกับแม่ รักครอบครัวเค้าที่สุด เหมือนกัน
ชัปปุยส์เหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ .... หัวใจของเค้ามันแตกสลายไปแล้ว ...
อันดามันคงอยู่ได้แค่ในฝันของเค้า
แค่ในความทรงจำ ..
ไม่สามารถจะอยู่ในโลกความเป็นจริงได้
ริคาโด้โม่ได้บอกว่าจะทำอะไรครอบครัวเค้า แต่ทหารที่มาส่งชัปปุยส์ เมื่อคืนนี้ บอกเค้าเองว่า
ถ้าเค้ายังไม่เลิกติดต่อ หรือมีความสัมพันธ์กับเจ้าหญิง .. เค้าต้องตาย ..รวมครอบครัวญาติๆของเค้าจะไม่มีวันมีความสุข .. เค้าไม่ได้กลัวตาย แต่เค้าห่วงครอบครัว ..
มันเหมือนเรื่องน้ำเน่าในละคร ที่ชัปปุยส์ไม่คิด ว่ามันจะเกิดขึ้นกับเค้าในชีวิตจริงๆ
"ชัปปุยส์เดี๋ยวก่อน ชัปปุยส์ " อังเดรนั่นเอง เค้าวิ่งกลับมาอีกทำไม
โซเฟียก็งงเหมือนกัน เค้าวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า ...หญิงสาวใจเต้นตุ๊บๆ ดีใจที่ได้เห็นหน้าอีกครั้ง ..
ทำไมรู้สึกแบบนี้ ...
"อังเดร ....นาย..."
"ชัปปุยส์ เราขออะไรนายอย่างนึงได้มั้ย" เค้าจ้องหน้า ชัปปุยส์
"ได้สิ ..นายอยากได้อะไรบอกมาเลย "
แค่ชัปปุยส์บอกว่าได้สิ ...อังเดรก็ดึงโซเฟียมาจูบซะเต็มแรง ... โซเฟียก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก
"ขอโทษนะ...ที่ชั้นทำไม่ดีกับเธอ.." เค้าน้ำตาไหลออกมา ..ชัปปุยส์ อึ้งอ้าปากค้างไม่คิดว่า สิ่งที่อังเดรขอจะเป็นการจูบโซเฟีย
"แต่...ชั้น..ไม่ขอให้เธอให้อภัย..แค่...อยากบอกให้รู้ว่า..ชั้นเสียใจ .."
โซเฟียน้ำตาไหลออกมา ... อยากจะกอดอังเดร แต่เกรงใจชัปปุยส์ ...เลยได้แต่ยืนนิ่งเป็นเสาหิน ..
"เราไปนะชัปปุยส์ ...นาย..ดูแลแฟนนาย..... " อังเดรร้องให้ขึ้นมาอีก " ดูแลโซเฟียดีๆด้วยนะ เค้าน่ารักมาก...น่ารักที่สุด"
ชัปปุยส์พูดไม่ออก ...
อังเดร ....เดินจากไป ...
โซเฟีย...กลับรู้สึกว่า...
ไม่อยากกลับไทยกับชัปปุยส์
หญิงสาวสับสน ... สนามบินประกาศให้ผู้โดยสาร ที่จะเดินทางไปประเทศไทย ได้ทราบเวลาที่เครื่องจะออก ... แต่ตอนนี้มันไม่มีเวลาแล้ว ..เธอ.ต้องไป ....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น