Charyl Chappuis fanfic สะดุดรักนักฟุตบอล Part 11

ชัปปุยส์เห็นโซเฟียกำลังจะซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ลุงแก่ไปท่าเรือ เค้ารีบวิ่งมาตัดหน้ารถไว้ แต่โซเฟียก็ยังบอกให้ลุงออกรถไม่ต้องสนใจ ...ชัปปุยส์เลยดึงกุญแจออก 

"ตกลงเอาไง ตกลงกันได้แล้วบอกข้าแล้วกัน..." ลุงแก่ มองหน้าชัปปุยส์ 

"ข้าไปล่ะเรื่องผัวเมียไม่อยากจะยุ่ง" 

โซเฟียไม่มองหน้าชัปปุยส์ มันมีแต่ความรู้สึกน้อยใจและเสียใจ ผิดหวังในตัวชายคนรักเป็นที่สุด

ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว ..

You got me scattered in pieces
Shining like stars and screaming
Lighting me up like Venus
But then you disappear and make me wait
And every second's like torture
Heroin drip, no more so
Finding a way to let go
Baby, baby, no, I can't escape

"จะไปไหน" 

"กลับบ้านไง" 

"ยังกลับไม่ได้ผมไม่ให้กลับ..จะกลับก็กลับพร้อมกัน"  ชับปุยส์ดึงกระเป๋าจากโซเฟีย

"กลับพร้อมกันเพื่ออะไร" โซเฟียน้ำตาเอ่อ 

"ไปกินข้าวกัน"

ชัปปุยส์เปลี่ยนเรื่อง...ยิ่งเห็นหน้าโซเฟียที่ซีดสุดๆในตอนนี้เค้ายิ่งเหมือนใจจะขาด เค้าไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรเลยซักหน่อย ...

"กินข้าวเหรอ..นี่มันกี่โมงแล้ว...ไปไหนมา" น้ำตาโซเฟียยังไหลไม่หยุด

"....................................." ชัปปุยส์ไม่ตอบอะไร

"ไปหามันมาใช่มั้ย"

"เปล่า..." 

"เดี๋ยวนี้โกหกได้หน้าตาเฉยนะไม่ได้รู้สึกละอายใจบ้างซักนิดเลยเหรอกับทำเรื่องทีทำ" หญิงสาวจ้องตาแดงๆของชัปปุยส์ 

เค้ายืนนิ่งอยู่นานกว่าจะพูดขึ้น..

"เราเลิกกันเถอะ"

คำพูดของชัปปุยส์ทำเอาโซเฟียเข่าอ่อน ไม่อยากเชื่อว่ามันจะออกมาจากปากของคนที่บอกว่าจะรักกันตลอดไป 

"เลิกเหรอ ....คำนี้มันมักง่ายเหมือนกับคำที่บอกว่ารักของเธอซินะ"  น้ำตาโซเฟียไหลทะเลัก 

"ผมรักคุณนะ...ผมไม่เคยไม่รักคุณ ไม่เคยนอกใจคุณ ผมไม่เคย..รู้มั้ยทำไมผมขอเลิก ..ก็เพราะผมไม่ดีแล้วไง ไม่ได้เป็นผู้ชายที่ดีพอสำหรับคุณอีกต่อไปแล้ว .." ชัปปุยส์เสียงดัง,,,,น้ำตาไหล

"ผั๊วะ!!" 

มือเรียวฟาดหน้าของเค้าเต็มแรง

" เหตุผลมันไม่ใช่เพราะชั้นดีเกินไปหรอกนะ เหตุผลมันคือ..คุณเจอคนใหม่ ..เจอคนที่ใช่กว่าชั้นต่างหาก "

"โซเฟีย..ผมขอโทษนะ"

"พอเถอะ.." โซเฟียเบ้ปาก...นี่เหรอชัปปุยส์ที่เธออุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาตามหาด้วยความเป็นห่วง เฝ้ารักเฝ้าคิดถึง...ผู้ชายที่คิดว่าจะฝากชีวิตไว้..ดูเค้าทำในวันนี้สิ ไม่ต่างอะไรกับการถูกคนทำร้ายร่างกายจนเจ็บหนัก แล้วคนนั้นเป็นคนที่เธอรักสุดหัวใจ...

"พอพูดความจริงก็บอกว่าโกหก.."

"มันจบง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ..นึกอยากจะไปก็ไปดื้อๆทิ้งกันไปง่ายๆ..เลว....เลวที่สุด" 

โซเฟียไม่เคยด่าเค้าเลย..ไม่เคย...แต่วันนี้เค้าสมควรจะถูกด่า..เค้าไม่มีข้อแก้ตัว ใดๆทั้งสิ้น

"คิดดูให้ดี..ถ้าหลง..ชั้นยังรอเธออยู่...ยัง "  หญิงสาวนั่งลงอย่างอ่อนแรงสะอึ้นจนสุดกลั้น ชัปปุยส์ดึงตัวของเธอลุกขึ้น 

"ไม่ต้อง...."

ยังไม่ทันที่ชัปปุยส์จะพูดต่อโซเฟียก็กอดเค้าแน่น...." ไม่................ชั้นจะรอ ....นานแค่ไหนก็จะรอ ...เราจะเป็นเหมือนเดิม"

"แล้วถ้ามันไม่มีวันเหมือนเดิมล่ะ"

"มันต้องเหมือนเดิม..เธอแค่หลงผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ได้รักหรอก..เดี๋ยวจากที่นี่ไปอะไรๆมันจะดีขึ้น..นะชัปปุยส์ แค่เราไปจากที่นี่ซะ " หญิงสาวยังละล่ำละลักบอกเค้า 

"ผมขอโทษนะโซเฟีย ..ขอโทษจริงๆ"  ชัปปุยส์จูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ

"อย่าพูดพอแล้วไม่อยากได้ยิน.."

"หยุดร้องให้เถอะ..น้ำตาของคุณมันมีค่าเกินไปสำหรับคนแบบผม"

"ชั้นอยากถามอย่างเดียว..." โซเฟียจ้องตาชัปปุยส์  "ที่ผ่านมา..มันไม่มีค่าเลยใช่มั้ย" 

ชายหนุ่มเจ็บปวดที่สุด...ใครว่าคนที่ถูกบอกเลิกเจ็บ..แต่คนที่พูดคำว่าเลิกต่างหากเป็นคนที่เจ็บที่สุด

"ทำไมถามแบบนั้น..คุณมีค่าเสมอโซเฟัยทุกๆวันที่เราเคยอยู่ด้วยกันมันก็มีค่าที่สุดมีความหมายที่สุด"

"อย่าให้ความรู้สึกหลงชั่วครู่ชั่วยามของคุณมาทำลายความรักของเราสิ"

"............................................"

โซเฟียคิดขึ้นได้ ..ตอนนี้ชัปปุยส์คงกำลังหลงคนใหม่ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก..จะปล่อยมือให้ผู้หญิงคนอื่นง่ายๆมันไม่ใช่เธอแล้วล่ะ.นึกแค้นใจผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาสุดๆผู้หญิงคนนั้นเหมือนแมวขโมย...นึกอยากจะไปถาม...ไปเคลียร์ ..ไม่ได้เพื่อที่จะให้ชัปปุยส์ต้องเลือกใคร..ชัปปุยส์เป็นของเธอ..จะให้เสียสละเป็นนางเอกผู้แสนดีหมือนในละครไม่ใช่แล้วก็ไม่มีวัน ...เพียงแต่ตอนนี้ต้องตั้งสติ ต้องใจเย็นๆเข้าไว้..

ลุงแก่่ไปส่งโซเฟียที่ท่าเรือ แทนที่จะเป็นชัปปุยส์...

คนเห็นแก่ตัว 

คนเลว 

คนไม่มีหัวใจ 

คน.....

เค้ายอมรับมันทุกอย่าง ...

ชายหนุ่มออกมาเดินเล่นที่ชายหาด เค้านอนไม่หลับ ป่านนี้อันดามันจะเป็นยังไงบ้าง โซเฟียไปถึงสนามบินรึยัง  อันดามันจะมองดูดาวเหนืออยู่รึเปล่า จะมองเหมือนที่เค้ามองอยู่ตอนนี้มั้ย ...แล้วโซเฟียจะเป็นยังไง ..

เค้าสงสารโซเฟีย...แต่เค้า..รักอันดามัน

"ชั้นคิดถึงเธอ อันดามัน "  

I have been living with a shadow overhead
I have been sleeping with a cloud above my bed
I have been lonely for so long
Trapped in the past I just can not seem to move on

I have been hiding all my hopes and dreams away
Just in case I ever need em again someday
I have been setting aside time
To clear a little space in the corners of my mind

All I want to do is find a way back into love
I can not make it through without a way back into love
Oh oh oh

I have been watching but the stars refuse to shine
I have been searching but I just don not see the signs
I know that it is out there
There is got to be something for my soul somewhere

I have been looking for someone to shed some light
Not somebody just to get me through the night

ชัปปุยส์ได้ยินเสียงกีตาร์แว่วมาจากหาดทรายขาวที่อยู่ใกล้ๆรีสอร์ท เค้าเดินตามเสียงเพลงไปเรื่อยๆ ....

ภายใต้แสงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง พระจันทร์ที่ดวงโตและสวยยิ่งกว่าที่ไหนๆ แสงมันกระทบพื้นน้ำทะเล

ประกายวิบวับ เหมือนใครเอา เพรชมาโปรยใส่ทะเลแบบนั้นเลย ...

"มึงกล้ากลับมาที่นี่อีกไอ้อังเดร"  เสียงใครคนนึงดังขึ้น  พร้อมเสียงเพลงอันไพเราะขาดหาย 

"แจ็ค!"

"วันนี้นายไม่อยู่มึงไม่รอดแน่ๆไอ้พวกสารเลวไอ้พวกฝรั่งขี้นก"   แจ็คเสียงดัง ไม่รู้เค้าแค้นอะไรนักหนา  

ร่างสูงวางกีตาร์ลงเบาๆเค้าเอามือยกขึ้นเพราะอีกฝ่ายเอาปืนเล็งอยู่

 ชัปปุยส์ทำอะไรไม่ถูก  นั่นมันอังเดร ...

"มึงว่ายน้ำกลับไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นกูจะยิงมึงแล้วเอาไปทิ้งให้ปลาฉลามกิน มึงอย่าคิดว่าใครจะมาช่วยมึงได้ 

ไม่มีใครรู้หรอก  ที่นี่นายคือกฏหมาย แล้วตอนนี้นายไม่อยู่ กฏหมายไม่มี มึงตายแน่" 

"ผมไม่กลัว"  อังเดรเสียงแข็ง 

"ผั๊ว!!!"   ด้ามปืนฟาดเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มแรง  

"คุณอันดามันเค้าไปสเปนแล้วมึงมาทำอะไร.."  

"ไปสเปนแล้ว !! "  อังเดรตกใจ   " ไม่จริงคุณโกหก"  

"มึงมันไม่เจียมตัวมันสมควรแล้วล่ะที่ต้องมาแล้วไม่เจอ แถมมาแล้วก็จะไม่ได้กลับอีก"  

แจ็คเล็งปืนที่หัวใจของอังเดร ชายหนุ่มหลับตาสนิท  

ก่อนที่แจ็คจะเหนี่ยวไกปืน ของแข็งอะไรบางอย่างก็ทุบเข้าที่หัวของเค้าอย่างแรง ร่างใหญ่ล้มฟุบทันที  

"อังเดรวิ่งเร็ว วิ่ง !!!!"  

"ปัง ปัง ปัง " เสียงปืนยังไล่หลัง 

"มึงคิดเหรอว่าจะรอด..ไอ้พวกฝรั่งขี้นก" 

เหตุผลที่ว่าอังเดรมายุ่งกับลูกสาวเจ้านาย..นั่นมันเหตุผลรองในการที่แจ็คเกลียดเค้า ไม่ใช่แค่เค้า แต่แจ็คอคติกับฝรั่งผู้ชายที่หล่อๆทุกคน เค้าอยากจะฆ่าให้ตายหมดโลก  ...

15 ปีก่อน เมียรักของเค้าที่เป็นชาวพม่า ถูกฝรั่งนักท่องเที่ยวรุมโทรมจนเสียชีวิต ฝรั่งวัยรุ่นพวกนั้นเหมือนสัตว์ป่า

ไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์ พวกมันมาเล่นยาบนเกาะ ตอนนั้นปลาวาฬพึ่งจะหัดเดิน ถึงเรื่องมันจะเกิดขึ้นมานานมากแล้ว แต่สำหรับแจ็ค มันเหมือนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ..มันคอยหลอกหลอนให้เค้าฝันร้ายทุกๆคืน  เลอขิ่น ภรรยาสุดที่รัก....เลอขิ่นไม่เคยตายไปจากหัวใจและความรู้สึกของเค้าเลย

"อังเดรไหวมั้ย"   ทั้งสองล้มลุกคลุกคลานไปตามชายหาด 

"ไหว....ขอบคุณมากๆชัปปุยส์ "  

"อดทนหน่อยเดี๋ยวก็ถึงที่พักผมแล้ว "  

"โอเค ...ผมไหวอย่าห่วง" 

อังเดรเจ็บปวดไปทั้งหน้าเลย ...เค้าไม่คิดว่าแจ็คจะมาทำร้ายเค้าอีก ครั้งก่อน แจ็คขู่เค้า แถมถีบเค้าตกสปี๊ดโบ้ท โชคดีชาวประมงมาช่วยเค้าไว้ทัน 

ชัปปุุยส์เห็นเลือดไหลอาบหน้าของอังเดร เค้าจะเป็นลมให้ได้  หน้าหล่อๆมันค่อยๆบวมขึ้นมา แถมช้ำเลือด น่าสงสารที่สุด 

วิ่งกันจนลืมเหนื่อยลืมเจ็บเลยทีเดียว  กว่าจะมาถึงรีสอร์ทลุงแก่  ตาของอังเดร์ก็ปิดไปข้างนึงเพราะ มันบวมเหมือนนักมวยถูกต่อยมาอย่างหนัก

"ขอบคุณจริงๆชัปปุยส์ ขอบคุณมากๆไม่ได้คุณผมคงตายไปแล้ว"

อังเดรซาบซึ้งใจเป็นที่สุดกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่าขัปปุยส์ที่มาช่วยชีวิตเค้า

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับผมยินดี "

ชัปปุยส์ยื่นผ้าให้อังเดรเช็ดหน้า  เค้าค้นตู้ยาเล็กๆที่ติดอยู่ตรงผนัง ได้ยาแดง ได้แอลกอฮอล์มาทำแผลพอดี

"อุยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บชมัด...ฟาดลงมาได้ " 

"คุณไม่กลัวจริงๆเหรออังเดร" ชัปปุยส์ถาม

"ต่อให้ต้องตายผมก็ต้องเอาเพลงที่เขียนไว้มาให้อันดามันให้ได้ ตั้งใจว่าจะทำเซอร์ไพร๊แต่เธอก็ไม่อยู่แล้ว "

อังเดรเสียงเศร้า เค้าผิดหวังสุดๆอย่างเห็นได้ชัด   

"คุณคงรักเธอมาก" 

"เธอคือลมหายใจของผม นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ ผมรู้ได้เลยว่าชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีก แล้วไม่ว่าจะยังไงผมก็จะรักแค่เธอคนเดียว" 

ชัปปุยส์รุ้สึกเหมือนมือไม้มันไม่ค่อยมีแรงอะไรแบบนั้น ...เค้ามองดูตัวเองในกระจก ..ดูผู้ชายอีกคนที่รักอันดามัน.

คนนั้น..เค้าไม่มีทางสู้ได้เลย..ดูเก่งไปหมด เค้าเองแค่นักฟุตบอลแถมร้องเพลงไม่ได้อีก ..อังเดรฟันสวยมากๆไม่เหงือกบานเหมือนเค้าด้วย หน้าเนียนคลิกไม่มีริ้วรอยหลุมดำที่เกิดจากการแก้สิวใดๆเลย ...

อังเดรนอนที่รีสอร์ทกับชัปปุยส์  กลับไปรีสอร์ทตัวเองถูกฆ่ากลางทางใครจะช่วย ...

"เราเป็นเพื่อนกันมั้ย" อังเดรพูดขึ้น

"ได้สิได้เลยยินดีที่สุด"  ชัปปุยส์จับมืออังเดร

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับจากวันนี้ เราจะช่วยเหลือกันดีต่อกันรักกัน" อังเดรยิ้มกว้าง

"ใช่ๆ..เราจะช่วยกัน" 

  ชัปปุยส์ติดอ่างเล็กน้อย ..คือนึกชื่นชมแล้วก็อิจฉาอังเดรอยู่ในใจคนอะไรหล่อทั้งตัวทั้งความคิดแล้วก็หัวใจอีก ...นี่ถ้าอังเดรไม่ใช่....ไม่ใช่คนที่รักอันดามันเหมือนเค้า เค้าจะรู้สึกดีกว่านี้

ส่วนอังเดรรู้สึกถูกชะตากับชัปปุยส์ที่สุด เค้าดีใจที่อย่างน้อยไม่เจออันดามันแต่เค้าได้เพื่อนดีๆคนนึงแทน มันคุ้มค่าแล้วกับการมาเมืองไทยครั้งนี้

"พรุ่งนี้ผมว่าจะกลับบ้านล่ะ ..ไปตามหาอันดามันที่สเปน" 

ขัปปุยสา์ตัวชาทันที ....ไม่นะ ...เค้าปล่อยให้อังเดรไปตามหาอันดามันไม่ได้ ..

"คือ...ไม่อยู่ต่ออีกซักหน่อยเหรอ ..คือหมายถึงก็พึ่งมาถึง .." 

"อยู่ให้เค้ามาฆ่าเหรอ ..คุณก็เหมือนกันพรุ่งนี้เรากลับพร้อมกันเลยนะ ผมขอร้องผมเป็นห่วงคุณนะชัปปุยส์ อีกอย่าง ผมเคยมาอยู่ที่นี่ตั้งสองเดือน..คุ้มแล้วล่ะ ..ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆต้องไปตามหาเธอให้เจอ"

"แต่ผมว่า..เดี๋ยวค่อยไปไม่ดีกว่าเหรอ ดูหน้านาย..เอ่อหน้าคุณ "

"เรียกนายชอบนะ มันดูใกล้ชิดดี อย่าเรียกคุณเลย เราเพื่อนกัน "

"เจ๋งเลย ...เราว่านายอย่าพึ่งไปเลยอังเดร จริงๆนะ หน้านาย..มันบวมเป่งแบบนี้นายจะเดินทางได้เหรอ"

"ชัปปุยส์ ชั้นรอไม่ไหวจริงๆ..นายคงไม่เคยรักใครมากๆแบบนี้..ไว้วันนึงนายรักแบบที่ชั้นรักอันดามัน นายจะรู้ว่าแค่นาทีเดียวที่จะรอเจอ มันก็ยาวนานมากๆแล้ว .."

ทำไมชัปปุยส์จะไม่รู้ เค้าเจ็บปวดสุดๆ.

.ถ้าอันดามันเจออังเดร แล้วกลับมารักอังเดรเหมือนเดิมล่ะ แล้วเค้าจะทำยังไง

เค้าจะรั้งอังเดรไว้ ก็ทำไม่ได้ ...นี่เค้าเป็นอะไรไป ...เค้านิสัยไม่ดีได้ขนาดนี้เลยเหรอ...นั่นเพื่อนเค้านะ...

"หนู...รู้สึกตัวแล้วใช่มั้ย" หญิงชรา ท่าทางใจดี เอามือลูบหัวของอันดามันเบาๆ ความรู้สึกอบอุ่นและสายใยอะไรบางอย่างทำให้ออันดามันรู้สึกได้ว่า บนเตียงนอนนี้ ในห้องนี้ตัวเองจะปลอดภัย

"ขอบคุณมากๆค่ะ"

"สามีชั้นเจอหนูนอนอยู่ข้างพุ่มไม้ใกล้ๆกำแพงตรงโน้นเลยอุ้มมาที่นี่ " หญิงชรายิ้มอย่างเอ็นดู 

อันดามันกวาดสายตาไปรอบๆห้อง ใหญ่ ...

"ห้องนอนชั้นเอง หิวอะไรรึเปล่า"  

หญิงสาวรู้สึกได้เลยว่าหิวมากๆ ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนเป็นลม "หิวค่ะแต่หนู"  

"ไม่ต้องเกรงใจเลยเดี๋ยวทานข้าวด้วยกัน..ชั้นเตรียมอาหารไว้ให้เธอแล้วล่ะ "

"ขอบคุณมากๆค่ะคุณยาย..."  

"อื้อ...รู้สึกดีจังเลยไม่เคยมีใครมาเรียกยายเลยนะเนี่ย วิเศษ..วิเศษมากๆ" หญิงชราน้ำตาคลอ

"หนูเองก็ไม่เคยเจอคุณยายเหมือนกันค่ะ "

"งั้นเยี่ยมเลย เป็นหลานชั้น เอ้ยหลานยายซักวันนะ"  

อันดามันโผเข้ากอดหญิงชราโดยอัตโนมัติ รู้สึกอบอุ่นที่สุด ...แล้วยาย.

คุณยายจะใจดีแบบนี้รึเปล่านะ ยายจริงๆของอันดามัน

พูดแล้วคิดถึงคุณยายขึ้นมาเลย แต่ก็นึกหน้าไม่ออกอยู่ดี  

หญิงสาวยังตกใจไม่หาย อยู่ดีๆก็มีแม่ ..ถามว่าดีใจมั้ย พอรู้ว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกมันก็ถาโถมเข้ามา ไม่มีใครเป็นแบบ อันดามันไม่รู้หรอกว่าการตามหาแม่ในทุกๆวัน เท่าที่จำความได้ มันทุกข์ทรมานใจมากแค่ไหน  

เหมือนถูกหลอก ...

"สามีชั้นมาแล้ว ..." 

ชายชราที่หนวดขาวเฟิ้มสามีคุณยาย ท่าทางใจดีมากๆ ดูน่าเกรงขามแต่ก็รู้สึกได้ถึงความมีเมตตาเค้าเดินมาร่วมโต๊ะอาหารด้วย 

"สวัสดีค่ะ " อันดามันยกมือไหว้  

"สวัสดีจ้ะ...ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ชั้นเป็นคนอุ้มเธอมาที่นี่เองแหละ ดูเหมือนเธอจะเป็นลม"  

"ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณจริงๆ"  

"ทานข้าวเถอะ..ทานเยอะๆ"  ชายชรายิ้มให้ 

"แล้วหนูมาจากไหนไม่ใช่คนสเปนใช่มั้ยเข้ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง" คุณยายถาม 

"หนู......มา.....มาธุระกับพ่อค่ะ ...พวกเรามาจากประเทศไทย "  

คุณตายกับคุณยายมองหน้ากัน ...."คนไทย!!!"   สองตายายวางซ่อมกับมีดทันที ...จ้องอันดามันตาไม่กระพริบ 

"มีอะไรติดหน้าหนูรึเปล่าคะ" เด็กสาวเอามือจับที่ใบหน้า

"ไม่จ้ะ ....แล้วพ่อของเธอ....พ่อของเธอ...ชื่ออะไร" ชายชราเสียงสั่น  

"ชื่อทะเลใช่มั้ย ใช่ชื่อทะเลรึเปล่า "  

"ใช่ค่ะ ..."  อันดามันไม่คิดว่าไกลขนาดนี้มีคนรู้จักพ่อด้วย  

"เธอเป็นแขกของควีนส์แพททริเซียใช่มั้ย"

"ค่ะ"

......

"พระเจ้า .....พระเจ้า ....."  หญิงชราปล่อยโฮออกมา ร้องให้สะอึ้นจนเนื้อตัวสั่นไปหมด ชายชราได้แต่โอบเอาไว้  

"คุณยาย คุณยายเป็นอะไรคะ คุณยาย"  

ไม่มีเสียงตอบ อันดามัน ยิ่งตกใจ นี่ ..เกิดอะไรขึ้นอีก ...มันเกี่ยวอะไรกับพ่อ ...

"ยาย....ยาย..."  คุณยายเอาแต่ร้องให้ พูดก็ไม่พูดบอกอะไรก็ไม่บอก ..

"เดี๋ยวชั้นพาภรรยาไปพักก่อนนะ แล้วก็เดี๋ยว.." 

"ให้หนูช่วยประคองคุณยายมั้ยคะ คุณยายไหวรึเปล่า " 

"..............................." หญิงชราไม่ตอบได้แต่ส่ายหน้า น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆ 

"เธอทานข้าวเถอะ ไม่ต้องห่วงชั้นจะพาภรรยาชั้นไปพักคงจะเพลียๆน่ะขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ"

"เดี๋ยวหนูจะไปแล้วค่ะหนูไม่อยากรบกวน" อันดามันลุกขึ้น  

"ไม่นะ ...ไม่รบกวน ..เธออยู่ที่นี่ อยู่ได้ ..อยู่ได้เท่าที่เธออยากจะอยู่ "  หญิงชราพูดพลางเช็ดน้ำตา 

"หนู...."

"นี่ก็เหมือนบ้านของเธอ "  ชายชราบอก 

"เอ่อ..เราหมายถึง...คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองไม่ต้องเกรงใจนะจ้ะ"  

"ขอบคุณมากๆค่ะ หนูขอรบกวนคืนเดียวนะคะแล้วพรุ่งนี้หนูจะออกไปหาที่อยู่ "  

"บอกว่าไม่ต้อง ..ถ้าเธอไปเราสองคน ...." หญิงชรารีบบอก 

"สัญญาได้มั้ยคะว่าจะไม่บอกใคร..หนูหมายถึง..พ่อแล้วก็ควีนส์ ...ถ้าสมมุติหนูขออยู่ที่นี่ซักสองสามวัน " 

"ไม่บอกจ้ะไม่แน่นอนเลย เราสัญญา " 

"ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณที่สุดเลย  " 

คนรับใช้มาพาอันดามันไปที่ห้อง ...มันสวยงามมากๆ อันดามันได้แต่หวังว่าจะไว้ใจสองตายายที่ช่วยเธอเอาไว้ได้ อย่างน้อยๆก็ไม่ต้อง เจอหน้าคนโกหกกับคนใจร้ายสองคนนั่นอีก  อันดามันนึกน้อยใจพ่อกับแม่ขึ้นมาอีกแล้ว

รูปบนผนังห้อง ...ยิ่งทำให้อันดามันน้อยใจแม่ขึ้นมาสุดๆ ไม่อยากจะมอง. รูปนั้นเลย ...ตากับยายคงเป็นข้าราชบริพารเก่าแก่อะไรแบบนั้น รูปคู่กับควีนส์เยอะมากๆ ..ดูเหมือนจะสนิทกันด้วย ...

อันดามันไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวมาด้วยมันแบตหมดเลยทิ้งไว้ในกระเป๋าเดินทาง ..ไม่งั้นจะเสิร์ทประวัติพระราชวงศ์ซะตอนนี้เลย ..กูเกิลต้องช่วยได้แน่นอน ....

อันดามันเดินไปที่หน้าต่าง วันนี้พระจันทร์เต็มดวง ...ดาวเต็มท้องฟ้า ...

"ชัปปุยส์ชั้นคิดถึงนายที่สุด คิดถึงมากๆเลย " น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมา

"ชั้นน่าจะอดทน..อย่างน้อยๆชั้นยังได้เห็นนาย

ได้เห็นรอยยิ้มของนาย ได้หายใจอยู่ใกล้ๆกับนาย ทำไมชั้นถึงทนไม่ได้ " 

"นาย...อย่าจูบใครอีกนะ...อย่า...จูบเค้านะ

อย่ากอดเค้า อย่าทำเหมือนที่นายทำกับชั้น...ชั้นขอร้อง" 

อันดามันเอามือปิดปากร้องให้ออกมาอย่างหนัก ..คิดถึงผู้ชายคนนั้นที่สุด..มันไม่ใช่แค่จูบแรก ..แต่เค้าเป็นทุกๆอย่างที่เรียกว่าความรู้สึกดีๆ ...มันเหมือนมากกว่ารัก มากกว่าผูกพันธ์ ทั้งๆที่เจอกันแค่ไม่ถึงเดือน ...

"รู้มั้ย..ชั้น.ชอบนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้วล่ะ ...นายเท่มาก รอยยิ้มของนาย..มันทำให้ชั้นมีความสุขที่สุดเลย รู้มั้ย "

"ชั้นต้องแกล้งทำเป็นกวนประสาทนายเพราะชั้นไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับนายยังไงดี ..."

"รักนายที่สุดเลย....ชัปปุยส์"

หากรักคือการเดินทาง
เธอก็เป็นดั่งจุดหมายปลายทาง ไม่ว่าไกลหรือใกล้
หากความรักคือดวงดาว
เธอก็คือดาวดวงนั้น ที่ส่องนำทางให้ฉันก้าวไป

อาจเป็นหยาดฝน
อาจเป็นสายน้ำเย็น ที่คอยชะโลมใจ
อาจเป็นความจริง
อาจเป็นความฝัน อาจจะคือหัวใจ

หมื่นพันนิยาม คำว่ารักสวยงามเสมอ
ด้วยความรักที่ได้จากเธอเปลี่ยนชีวิตฉัน
มากเกินกว่าฝันที่เคยดูเหมือนไกล
อีกกี่นิยามคำว่ารักจะแปลเช่นไร
แต่คำนี้ที่ฉันเข้าใจคำว่ารักนั้น
คงไม่มีความหมาย ถ้าไม่ใช้มันไปกับเธอ

"ควีนส์มัมเสด็จเพคะฝ่าบาท"  อแมนด้ารีบเข้ามากราบทูล 

"ท่านแม่ทำไมไม่โทรมาคะ ดึกแล้วลูกเป็นห่วง"  

"เห็นว่าวันนี้หลานสาวแม่จะมาจากประเทศไทย...ไหนล่ะ อันดามัน"  

ทะเลโค้งคำนับ อดีตพระราชินีอลิซาเบ็ตแห่งสเปน พระมารดาของควีนส์แพททริเซีย 

"ถวายบังคมฝ่าบาท"  

"อื้อ..ขอบคุณมากๆนะที่พาหลานสาวชั้นมาส่ง" 

"หามิได้ฝ่าบาทกระหม่อมเต็มใจ"

"ยังไงก็ขอบคุณเธอมากๆนะที่ดูแลหลานชั้นเป็นอย่างดี "

"อันดามันคือลูกสาวกระหม่อม..ฝ่าบาทไม่ต้องทรงตรัสขอบพระทัยก็ได้พระเจ้าค่ะ"

"ยโสเหมือนเดิมนะ.."

ทะเลยังน้อยใจไม่หายที่ตอนนั้นราชวงศ์สเปนกีดกันเค้ากับแพททริเซีย

พอตอนนี้ทำมาเป็นต้องการตัวลูกสาวเค้า

อันดามันหายไปไหนก็ไม่รู่้ เค้าไม่น่าพาลูกมาเลยจริงๆ

ถ้าอันดามันเป็นอะไรไป เค้าจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเด็ดขาด

"ชั้นต้องการพบอันดามันเดี๋ยวนี้"  ควีนส์มัมตรัสด้วยพระพักต์บูดบึ้ง 

"เสด็จแม่เพคะคือ ...."  

ทุกคนเงียบสนิท จะออกข่าวอะไรก็ไม่ได้ ถ้าอันดามันถูกผู้ก่อการร้ายจับไปถูกลักพาตัว มันจะยิ่งแย่ไปใหญ่ พระราชินีได้แต่ส่งทหารออกตามหาแบบไม่ให้ใครรู้ได้ หลายชั่วโมงแล้วก็ยังหาไม่เจอ 

"หม่อมชั้นขอประทานอภัยเพคะเสด็จแม่..คืออันดามันหายตัวไปเพคะ" ควีนส์สะอึ้นน้ำตาไหล

"หมายความว่ายังไงหายตัวไป.."

"อันดามันคงรับไม่ได้แล้วก็ตกใจที่พึ่งรู้ความจริงเรื่องแม่แล้วก็ชาติกำเนิด"  ทะเลกราบทูล

"แล้วหลานชั้นก็หนีไปน่ะเหรอ ...หากันไม่เจอสินะ ...แย่ที่สุดเด็กคนเดียวก็ดูแลไม่ได้"

พระสุรเสียงกริ้วของพระมารดายิ่งทำให้ควีนส์แพทริเซียเสียใจและรู้สึกผิดมากขึ้นเท่าตัว

"หม่อมชั้นขอประทานอภัยเพคะเสด็จแม่ เรากำลังเร่งตามหาเพคะ"

"ลูกตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลย...แม่อะไร"  สายพระเนตรคมกริบของควีนส์มัมจิกมาที่ลูกสาว

"หม่อมชั้นสัญญาจะเร่งตามหาจนเจอเพคะฝ่าบาทได้โปรดอย่าทรงกริ้วเลย แค่นี้ลูกก็ทุกข์ใจมากแล้ว"

"รู้ก็ดี ต้องเจอภายในคืนนี้ ..ถ้าไม่เจอ ..แม่จะกลับมาอาลวาดให้บ้านแตกเลยคอยดูสิ" 

"เพคะท่านแม่ "

พอหันหลังได้ควีนส์มัมก็แย้มพระสรวลออกมา ไม่ได้แกล้งคนเล่นสนุกอะไรแบบนี้ตั้งนานแล้ว ... ให้ตามหาก็ดีแล้ว ทหารจะได้เงินล่วงเวลาไปดูแลครอบครัว ..พระนัดดาปลอดภัย นอนหลับสบายอยู่ที่พระตำหนักของพระองค์แล้ว ยังมีอะไรต้องห่วงอีก ...

"ฝ่าบาทเพคะ..หม่อมชั้นสงสารควีนส์เพคะ"  แอนนาเบล นางสนมของควีนส์มัมกราบทูลขณะที่ทรงพระดำเนินกลับตำหนักเล็กท้ายวัง

"เค้าแค่ร้องให้กันเองนะแอนนาเบล เค้าไม่ตายหรอกน่า ...อีกอย่าง..ชั้นสัญญากับหลานสาวชั้นไว้แล้ว..ชั้นจะไม่บอกใคร " ควีนส์มัมแย้มพระสรวล

"ฝ่าบาทเพคะ .."

"พอๆเจ้าเลิกมองเราด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้วนะยังกะเราทำผิดมากมาย.. อ้อ ..เก็บเรื่องนี้เป็นความลับปิดปากให้สนิทเข้าใจมั้ย"

"เพคะฝ่าบาท"

"เจ้าว่าอันดามันเหมือนแพทริเซียรึว่าเรา"

"เหมือนทั้งสองพระองค์เพคะ "

"ไม่จริงเลย ...เจ้าเห็นรูปเราตอน 18 รึยัง เหมือนกันกับอันดามันไม่ผิด ..เจ้านี่มันอะไร..สายตาแย่มากๆไปเช็คบ้างนะ"

"เพคะฝ่าบาท...เหมือนฝ่าบาทมากกว่าเพคะ "

"ฮ่าๆๆๆช่ายยยย เหมือนเราที่สุด..."

18 ปีก่อนที่ทางสภาสูงไม่ยอมให้มีการสมรสระหว่าง เจ้าหญิงรัชทายาทกับชายสามัญชนพระญาติที่รู้ว่าเจ้าหญิงทรงพระครรภ์โดยมิได้อภิเษกก็พากันนินทา คอยกดดัน ..จนต้องแอบคลอด ..คลอดเสร็จก็ต้องหอบพระธิดาไปประเทศไทย ..กว่าจะผ่านพ้นมันมาได้ก็ต้องรอคอยนาน 18 ปี  คนทั้งสเปนคงจะผิดหวังที่องค์หญิงรัชทายาททรงพระครรภ์โดยไม่ได้มีการอภิเษก ....เรื่องนี้ถึงได้ปิดเป็นความลับ แต่ในอีกสองเดือนข้างหน้า คนทั้งสเปนก็จะได้รู้ ..สำนักพระราชวังเตรียมแถลงการทั้งหมดไว้แล้ว ...สเปนจะมีเจ้าหญฺิงรัชทาบยาทลำดับที่หนึ่งและพระองค์มีพระบิดาเป็นชาวไทย ....

to be continue part 12 ..coming soon ka :)