ชัปปุยส์...รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกอาการปวดที่หัวเข่ามันกำเริบขึ้นมาอีกแล้วเป็นเพราะตอนกลางวันแน่ๆที่เค้าวิ่งไม่หยุด วิ่งลุยดินทรายกับวิ่งในสนามหญ้าเทียม ความรู้สึกมันต่างกันมากจริงๆ .เค้าเดินไปรินน้ำดื่ม ....มองออกไปนอกหน้าต่างพระจันทร์ดวงโตสาดส่องบนพื้นน้ำทะเล ชายหนุ่มรู้สึกว่า พระจันทร์ที่นี่มันดวงโตสุดๆ ดาวมันก็อยู่ใกล้ๆ เหมือนจะเอื้อมมือไปคว้าได้แบบนั้นแหละ แถมพระอาทิตย์ที่นี่ก็ยังสวยกว่าที่ไหนๆในโลกที่เค้าเคยเห็น ..
"โซเฟีย ผมขอโทษนะ " เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูรูปแฟนสาว แล้วก็ปิดมันไว้เหมือนเดิม
นาฬิกาบอกเวลา ตีสอง ... เค้านึกถึงหน้าของลูกสาวเจ้าของบ้านอีกแล้ว ..เค้าเป็นคนที่ไม่เคยหวั่นไหวกับใครง่ายๆแต่กับ อันดามัน เค้ากลับ ห้ามตัวเองไม่ได้ เวลาอยู่ใกล้ๆ เหมือนร่างกายและหัวใจของเค้ามันไร้ซึ่งการควบคุมใดๆ
"เธอ...อย่ารักชั้นนะอันดามัน..ชั้นขอร้อง...แค่...ชอบชั้นก็พอ" ชัปปุยส์นอนเอามือก่ายหน้าผาก
"ชั้นกลัว ...ชั้นสัญญา..ชั้นจะไม่รักเธอเหมือนกัน...ถ้า..."
ชัปปุยส์ตั้งใจว่า ในวันพรุ่งนี้เค้าจะไม่กอด อันดามันอีก จะไม่คอยยิ้มหวานให้ จะไม่ทำอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายต้องคิดมาก เพราะ ..มันเป็นการให้ความหวัง.. แล้วผู้หญิงอีกคนที่รักเค้า อย่างโซเฟียก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ที่เค้าสมควรจะนอกใจ ...
อันดามัน สังเกตว่าชัปปุยส์แปลกๆ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย วันนี้เจอหน้ากัน เดินจะชนกันเค้าก็ทำเหมือนมองไม่เห็นเหมือนอันดามันเป็น ตัวโปร่งแสงแบบนั้นแหละ .. "เป็นอะไรของเค้า"
อันดามัน ถือ โน้ตบุคออกไปนั่งหน้าบ้าน .. พอหันกลับเข้ามาในบ้าน ก็เห็นชัปปุยส์ หลบไปอยู่หลังม่าน ..
"พี่อันดามัน พี่ชัปปุยส์อยู่มั้ย "
"อยู่ในบ้าน มีอะไรเหรอ "
"อยากชวนไปซ้อมบอล นี่ฟอร์มทีมได้เหมือนเดิมแล้วนะพี่ อยากให้พี่ชัปปุยส์เป็นโค้ช"
ปลาวาฬกับเด็กๆบนเกาะมายืนรอชัปปุยส์ เค้าคือความหวังเดียวที่จะทำให้ ทีมฟุตบอลประจำเกาะพร้าว อันเป็นที่เลื่องลือไปอีก กว่าหลายไมล์ทะเลว่าเอาชนะ เกาะหมากได้ในรอบ 100 ปี เกาะหมากมีดีกรีเป็นถึงแชมป์ ของสมาคมชาวเกาะ การโค่นแชมป์ได้ ด้วยผู้เล่นแค่ 2 คน มันเป็นอะไรที่อัศจรรย์สุดๆ
"ปลาวาฬ " เค้ายิ้มให้เด็กชาย
"พี่ชัปปุยส์ ไปเตะบอลกันพี่ " ปลาวาฬทักทายพร้อมชวน ชายหนุ่มไปเตะบอล
"พีชัปปุยส์ พวกเราอยากให้พี่เป็นโค้ช " เด็กในทีมรีบบอก
"พี่ชัปปุยส์ พี่สาวผมฝากมาให้ครับ " อีกคนยื่นขนมให้ชัปปุยส์
"พี่ชัปปุยส์ แม่ผมอยากให้พี่ไปกินข้าวที่บ้าน " อีกคนแม่สั่งมาให้บอก
"พี่ชัปปุยส์ พี่มีแฟนรึยังพี่ พี่สาวผมชอบพี่มากๆ" คนนี้พี่สาวฝากบอก
"เฮ้ย หยุด !!! พวกมึงถามทีละคนพี่เค้าตอบไม่ทัน " ปลาวาฬตะโกนเสียงดัง ก็จากเมื่อวานนี้แหละ ชัปปุยส์ดังไปทั่ว จากเกาะพร้าว ไปเกาะ หมาก จากเกาะหมาก ข้าม ไปเกาะกง สาวๆทั้งเกาะตกหลุมรักชัปปุยส์ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"ใจเย็นๆๆๆ พี่ว่า เรื่องเตะบอลพี่ช่วยได้นะ แต่เรื่อง...."
"พี่ชัปปุยส์ มีแฟนแล้ว พวกมึงอย่าพยายาม มายัดเยียดพี่สาวพวกมึงเลยไม่มีประโยชน์หรอก "ปลาวาฬบอกอีก
ชัปปุยส์ถึงกับสะอึก ปลาวาฬรู้ได้ยังไง ...เค้าอดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมอง อันดามัน ที่นั่งนิ่ง ทำอะไรบางอย่างอยู่กับโน้ตบุค ..นั่นสินะคนไม่มีหัวใจพันธ์นั้นจะไปรู้สึกอะไร ...
"ใช่....ใช่..พี่มีแฟนแล้ว ..." ชัปปุยส์เสียงอ้อมแอ้ม .. ทำไมเค้าต้องรู้สึกกลัวอันดามันด้วยนะ น่าจะพูดดังๆ
"รู้แล้วใช่มั้ย..พี่ชัปปุยส์มีแฟนแล้ว อย่าเอาพี่สาวพวกมึงมาเสนออีก โฟกัสเรื่องฟุตบอลเลย.. ไม่ใช่โฟกัสหาผัวฝรั่งให้พี่สาว"
ชัปปุยส์หันไปมอง อันดามันอีกที หายไปไหนแล้ว เค้าใจแป้วเลย ...ทำไงดี ..
ตลอดเวลาที่ พาน้องๆชาวเกาะไปซ้อมบอลที่ริมหาด ชัปปุยส์ อดคิดถึง อีกไม่ได้ ก็เค้าบอกตัวเองไปแล้ว ว่าเค้าจะตัดใจ จะไม่ชอบ ...จะอยู่ห่างๆ แต่ความรู้สึกมันดันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ...
แต่ความอัศจรรย์ริมชายหาดสนามซ้อมของชัปปุยส์กับพวกเด็กๆชาวเกาะนี่สิ ..มันสุดติ่งกระดิ่งเพชรจริงๆ
"โว้ววว อะไรกันนั่นน่ะ " ชัปปุยส์ออ้าปากค้าง ก็บรรดาสาวๆชาวเกาะ นั่งรอกันเต็มเลย พอชัปปุยส์มาถึงสาวๆก็ตะโกนเรียกชื่อเค้ายกใหญ่
"พี่ชัปปุยส์โคดจะฮ็อต...พี่กลายเป็นสวีตฮาร์ดไอร์แลนด์ไปแล้วพี่ "
"เขินนะเนี่ย" ชัปปุยส์ไม่คิดว่า สาวๆชาวเกาะจะมากันเยอะขนาดนี้ แต่ละคนสวยๆทั้งนั้น ผมสีแทน ตาโต ผมยาวๆถึงกลางหลัง จริงๆเค้าชอบผู้หญิงที่ผิวสีแทนอยู่เหมือนกัน เพราะดูมีเสน่ห์มากๆ
"ชัปปุยส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆ " เสียงเรียกตลอดเวลา
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย หยุดเรียกชื่อผัวกูซักที" เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอา สาวๆที่กำลังกรี๊ดกร๊าดคลั่งใคล้ชัปปุยส์ เงียบสนิท ป้าบัวแดงนั่นเอง
"ผัวกูด้วย ... ผู้หญิงอะไร..ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว มาเรียกผู้ชายกันอยู่ได้ " ป้าวุ้นเส้นมาด้วย
"ผัวกูสองคนจะซ้อมบอล พวกมึงนั่งดูได้ ...ห้ามคิดอะไร .อย่ามาน้ำเดินแถวนี้..กูจับได้ว่าใครบังอาจหื่นใส่ผัวกู..กูจะจับโยนลงดงฉลามเข้าใจมั้ย" ป้าบัวแดงประกาศกร้าว
ชัปปุยส์ทำหน้าแหยๆอยากจะบ้าตาย ..จะปลื้มรึว่าอะไรดีเนี่ย
"พี่เนี่ย..สุดยอดเลย ขวัญใจสองสาวฮ็อตประจำเกาะเรา ป้าบัวแดงกับป้าวุ้นเส้นฮ่าๆๆๆ" ปลาวาฬหัวเราะชอบใจ
เค้าไม่พูดอะไร ได้แต่มองดูหน้าป้าสองคนนั่น คนนึง เลือดกำเดาไหลอยู่ตลอดเวลา ...
อีกคนก็น้ำลายไหลยืดๆ คือป้าทั้งสองคน ส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้เค้าตลอด ...แล้วสายตาอ่านกินของป้าแก..
ก็จ้องมองแต่ช่วงล่างของเค้าอยู่นั่นแหละ ..ทั้งแลบลิิ้นออกมาแผล็บๆ ...น่าสยองจริงๆ
ถึง..สาวๆจะเยอะขนาดไหน..แต่ ...อีกคนนึง ..เธอหายไปไหน..เค้ารู้สึกเหมือน ..ใจมันจะขาดเอาให้ได้
"พี่ชัปปุยส์ คิดถึงพี่อันดามันเหรอ" คำพูดของปลาวาฬทำเค้าหน้าแดง
"เปล๊า...ใครคิดถึง คิดถึงทำไม "
"อ่ะๆๆๆ เค้ารู้หรอก ผม 15 แล้วนะ เป็นหนุ่มแล้ว ..ไม่มีใครไม่ชอบพี่อันดามันหรอก ทั้งสวย ทั้งใจดีฉลาด อีกอย่าง กินเผ็ดได้ด้วย "
"เกี่ยวอะไรกับกินเผ็ดได้ "
"อ้าว คนกินเผ็ดได้ มีเสน่ห์นะสำหรับผม อิอิ "
"ไหนปลาวาฬบอกพี่ว่าปลาวาฬเป็นแฟนพี่อันดามันไม่ใช่เหรอ "
"แฮ่ๆๆผมพูดไปงั้นแหละ .... แค่กั๊กอ่ะ ไม่ได้ก็ขอให้ได้กั๊ก "
"แบบนี้ก็มีด้วย "
"แต่ผมบอกพี่ชัปปุยส์คนเดียวนะ...แล้วอย่าบอกว่าผมบอก ..." ปลาวาฬหันซ้ายหันขวาก่อนจะกระซิบที่หูชัปปุยส์
"พี่อันดามันมีแฟนแล้ว " เสียงกระซิบของปลาวาฬกับประโยคนี้สำหรับชัปปุยส์มันดังยิ่งกว่าเสียงตะโกนเป็นสิบๆเท่า เนื้อตัวของเค้าชาเหมือนถูกไปช็อต
"ฮ่าๆๆๆๆ คิดว่าเรื่องอะไร ..มีก็มีไปสิ เกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ " ชัปปุยส์ยักไหล่ทำเป็นไม่แยแส แต่ใบหน้าของเค้ามันกลบเกลื่อนความรู้สึก เสียใจไม่ได้เลย
"ก็ดีแล้ว..พี่อันดามันเค้ารักพี่อังเดรมากๆ พี่อังเดรเค้าเป็นนักดนตรีอยู่โปรตุเกสโน่นแน่ะ เชื่อมั้ยตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยเห็นใครจะหล่อเท่าพี่อังเดรเลย ตางี้สีเขียว ผมดำ แล้วเล่นกีตาร์โคดเก่ง เขียนเพลงให้พี่อันดามันด้วย "
ชัปปุยส์แทบอยากจะเอามืออุดหูไว้ แต่เค้าก็ทำอะไรไม่ได้ .. ได้แต่ดูดน้ำมะพร้าวที่น้องๆชาวเกาะเอามาให้ เข้าไปอั๊กๆๆๆๆๆ
"เบาๆพี่เดี๋ยวก็สำลักหรอก " ปลาวาฬรีบแย่งมะพร้าวมาจากชัปปุยส์
"พี่ไม่เป็นอะไรหรอกน่าแค่นี้เอง "
"แล้วเข่าพี่หายเจ็บรึยัง "
"ดีขึ้นแล้วล่ะ"
ชัปปุยส์นั่งกินข้าวกับพวกเด็กๆ อยู่ที่ซุ้มใกล้กับชายหาด ทั้งที่มีแต่อาหารทะเลอร่อยๆ ที่บรรดา พี่สาว ของน้องๆ นักฟุตบอลเกาะพร้าวทำมาให้กิน ...มันกลืนไม่ลงเอาซะงั้น ยิ่งป้าสองป่ามาคอยจ้อง ด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่
"สองปีที่แล้ว พี่อังเดรมาที่นี่ เหมือนพี่ชัปปุยส์นี่แหละ แต่พี่อังเดรเค้าไม่เท่เหมือนพี่นะ ผมว่าเค้าหล่อ เซอร์ แบบ บอกไม่ถูก ผมทั้งชอบเค้าทั้งอิจฉาเค้า ..แต่.."
"แต่อะไรเหรอ "
"เค้า...กลับไปบ้านเค้า เค้าไม่ติดต่อกลับมาเลย ใจร้ายมากๆ พี่อันดามันเสียใจจนถึงทุกวันนี้เลย "
"จริงๆน่ะเหรอ " ชัปปุยส์ยิ้มออกมา ลมเย็นพัดโชยมาพอดี เค้ารู้สึกโล่งๆอย่างบอกไม่ถูก
"พี่ชัปปุยส์ยิ้มทำไมพี่ " ปลาวาฬ มองเค้าอย่างจับผิด
"ก็...ก็พี่อร่อย อิ่มอร่อยเลย ยิ้มไง ฮ่าๆๆๆๆ "
"แปลกๆนะเนี่ย"
"คุยเรื่องอื่นเถอะปลาวาฬ เอางี้ ปลาวาฬมีพี่น้องกี่คน "
ปลาวาฬไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าชัปปุยส์ หัวเราะล้อเลียนจนเค้าทำหน้าไม่ถูก
"พี่อันดามันเค้าชอบนักดนตรี คงไม่ชอบนักฟุตบอลแบบพวกเราหรอก เพราะเค้าอารมณ์ศิลปินเหมือนกัน คนนึงเขียนเพลง คนนึงเล่นกีตาร์อะไรแบบนี้ จะให้เค้ามาคอยนั่งเฝ้าเราซ้อมบอล เค้าคงไม่สนุกเท่าไหร่"
ปลาวาฬยังพูดขึ้นมาอีก ... เอาเข้าไปอะไรๆก็ไม่ใช่สเปคของเธอทั้งนั้น จะให้ร้องเพลง เค้่าก็ร้องไม่เป็นอยู่แล้ว
เตะฟุตบอลมาตั้งแต่ 5 ขวบ ทั้งชีวิตเค้าทุ่มเทให้แต่กับฟุตบอล
"เฮ้ยยย นั่นพี่อันดามัน ....." อันดามันกำลังจะไปเกาะดอกไม้เกาะเล็กๆที่อยู่ตรงข้ามกับเกาะพร้าว
เกาะนั้นมีแต่ดอกไม้สวยๆเต็มไปหมดสมชื่อเกาะ ว่าดอกไม้ มีบ้่านชาวเลย์อยู่ไม่กี่หลัง มีน้ำตกเล็กๆ ช่วงหน้าหนาว ดอกดาวกระจาย สีเหลือง สีม่วง สีขาว สีชมพู จะบานเต็ม เนินเล็กๆบนเกาะ ที่นั่นยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ความสะดวกสะบายอะไรไม่มี นักท่องเที่ยว ก็ไปกันไม่ถึง ..
"พี่อันดามัน รอก่อน พี่อันดามัน " ปลาวาฬตะโกนเรียก ชัปปุยส์เห็น อันดามัน หัวใจเค้าเต้นตุ๊บๆ
"พี่ชัปปุยส์ ป่ะไปเกาะดอกไม้กัน เร็วๆเข้า " เด็กชายตัวอ้วนลุกขึ้นได้ก็ลากแขนชัปปุยส์ วิ่งไปด้วย
อันดามัน กำลังเข็ญเรือ ออกนอกชายฝั่ง
"ไปด้วย พี่อันดามัน ไปด้วย "
"ปลาวาฬ ...นาย ..." อันดามันก็ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน เห็นชัปปุยส์แล้วใจเต้นตึกๆ
"ให้พี่ชัปปุยส์ไปด้วยนะ เราจะได้ไปตกหมึกที่เกาะดอกไม้กันนะพี่อันดามัน"
"คือ..ปลาวาฬไปเถอะ..พี่ ..."
"อะไรกันไม่เอานะ พี่ชัปปุยส์ไปเลย เกาะดอกไม้สวยมากๆเลยนะ ปลาโคดเยอะ พี่จะเจอปลาโลมา ปลาการ์ตูน แล้วก็ปลาที่ผมชอบ ....ปลาสาก ฮ่าๆๆๆ " ปลาวาฬหัวเราะอย่างมีความสุข
ชัปปุยส์ สบตาของ อันดามัน เค้า ไม่รู้จะพูดอะไรดี .. ได้แต่ยืนนิ่งเป็นแท่งหิน ...
"ไปสิ ..จะไปก็รีบๆขึ้นเรือ " อันดามัน บอก
ชัปปุยส์ เก้ๆกังๆ เค้าก้าวขาขึ้นเรือ ... มันโคลงๆ เหมือนเรือจะคว่ำ
"นายคงไม่เคยพายเรือแบบนี้เลยใช่มั้ย เหยีบมาแบบนั้นเดี๋ยวเรือได้คว่ำกันพอดี "
"ก็ไม่เคย..แถวบ้านไม่มีทะเล " เค้าตอบสั้นๆ เขินก็เขิน
"พี่ชัปปุยส์ระวังๆหน่อยพี่ " ปลาวาฬเอามือประคองหลังชัปปุยส์ไว้ ด้วยความเป็นห่วง
"ไอ้ปลาวาฬ .... ไอ้ปลาวาฬ!!!! " เสียงกัปตันเรือประจำเกาะพร้าว ดังแว่วๆ เจ้าของเสียงเดินมาพร้อมท่อนไม้เล็กๆในมือ
"โคดซวยอ่ะ ...พ่อมาตาม" ปลาวาฬหน้าจ๋อย
"มึงกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ มึงจะตะลอนๆไปไหนของมึงอีก "
"รู้แล้ว ...จะด่าอะไรกันนักหนาเนี่ยพ่อ ..คนนะไม่ใช่แมวน้ำต้องมีเวลาส่วนตัวกันบ้าง"
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย มึงไปกวนคุณอันดามันทำไม ..สอนไม่จำ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง" กัปตันแจ็กยังบ่น ปลาวาฬไม่หยุด
"พี่อันดามัน ผมไปนะ ฝากพี่ชัปปุยส์ด้วย " ปลาวาฬ บอกด้วยอาการเซ็งๆ
"พี่ฟังอะไรผิดรึเปล่า ..ฝากพี่ชัปปุยส์ด้วย .." อันดามัน งง
"พี่ชัปปุยส์คือบุคคลสำคัญสำหรับอนาคตทีมฟุตบอลของเกาะพร้าวนะพี่ เค้าจะเป็นอะไรไม่ได้ ผมขอร้องพี่อันดามัน ..พาพี่ชัปปุยส์เที่ยวให้สนุกๆ ทำให้พี่ชัปปุยส์ มีความสุขมากๆ มันดีต่อทีมฟุตบอลของเรา "
"เวอร์ ไปได้แล้ว " อันดามันพลักหัวปลาวาฬ
"ไปนะครับคุณอันดามัน "
"ค่ะน้าแจ็ค "
สองพ่อลูกจากไป ... เหลือแค่ชัปปุยส์ กับอันดามัน ..
"เอ่อ...." เค้าไม่รู้จะคุยอะไรดี ..
"คิดถึงแฟนเหรอ" คำถามของอีกฝ่ายทำเอาชัปปุยส์สะอึกเลย
"คือ ... เปล่า ..ไม่สักหน่อย .. เธอนั่นแหละคิดถึงแฟน "
"ชั้นไม่มีแฟนซักหน่อย จะคิดถึงได้ยังไง"
"ไม่อยากเชื่อ "
"เรื่องของนาย"
"อีกแล้ว ...เบื่อคำนี้มากๆเลยขอซื้อได้มั้ยขายเท่าไหร่" ชัปปุยส์ขยับมานั่งใกล้ๆอันดามัน เหมือนมีแม่เหล็กอะไรบางอย่าง ดูดให้ตัวเค้าไปติดแหมะอยู่ใกล้เด็กสาวแบบนั้นแหละ ...ไร้ซึ่งการควบคุม...
"ทำอะไร....อย่านะ" อันดามันหันหลังไป จมูกชนกับหน้าของชัปปุยส์อย่างจัง ตาสบตา นิ่งอึ้งไปพักนึง ...
"ขอโทษ" ชัปปุยส์ตอบออกไปอย่างเขินสุดขีดจะเดินไปไหนก็ไม่ได้ .. มีแต่น้ำทะเลแถมอยู๋บนเรืออีกต่างหาก
"นายขยับไปหน่อยได้มั้ยนั่งซะติดแบบนี้ชั้นจะพายได้ไงเล่า"
"ก็..ลมมันแรงชั้นหนาวนี่นา เวลาอยู่ใกล้เธอชั้นรู้สึกร้อนๆดี ชั้นชอบอ่ะ " เค้ายิ้มเหงือกบาน
"ท่าจะบ้า..ชั้นเป็นคนนะไม่ใช่กองไฟซักหน่อย "
"เป็นคน...คนสวย..สวยมากๆเลย" ชัปปุยส์พูดไปตามความรู้สึก อันดามันยิ่งเขินไปใหญ่ เวลาเขิน จะชอบทำท่าโมโหกลบกลื่นๆ
"บ้าแล้ว "
"จริงๆนะ ..เธอ..สวยมากๆ สวยเหมือนเจ้าหญิงเลย .."
"เจ้าหญิงอะไรจะพายเรือคายักอยู่แถวนี้ ..นายมันเพ้อเจ้อ ... หยุดพูดได้แล้ว มันรบกวนสมาธิ..ชั้นกำลังพายเรือ "
อันดามัน แอบยิ้มให้กับตัวเอง .. ..มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ... มันเหมือนหัวใจจะล่องลอยขึ้นไปบนฟ้าอะไรแบบนั้น
"ก็..เจ้าหญิงของชั้นไง " เค้าพูดเบาๆแต่อันดามันก็ได้ยิน ... มันยิ่งทำให้ รู้สึกดีมากไปกว่าเก่าจนอธิบายไม่ได้
ไม่นะ ...เราคงจะไม่ได้ตกหลุมรัก นายเหงือกบานนี่เข้าให้แล้วใช่มั้ย ...มันคงเป็นแค่ความรู้สึกดีๆ ..มันคงเป็นอะไรแค่นั้นแหละ ...
ชัปปุยส์ตลึงกับความงามของเกาะเล็กๆที่อยู่เบื้องหน้า ... เกาะดอกไม้ ... มันสวยจริงๆเหมือนที่ปลาวาฬบอกนั่นแหละ
"สวยมากๆ..."
"ชอบมั้ย" อันดามันถามเค้า
"ที่สุดเลยแหละขอบคุณมากๆนะ ที่พามาที่นี่"
"ชั้นจะมาเก็บดอกไม้ที่นี่อยู่แล้ว ..เกาะนี้ดอกไม้สารพัดพันธ์ อยากได้ดอกมะลิกับดอกรัก ไปร้อยมาลัยให้พ่อ ..พรุ่งนี้วันเกิดพ่อ "
"วันเกิดน้าทะเล แย่จังเลย ชั้นไม่รู้ว่าต้องให้ของขวัญวันเกิดใครที่นี่"
"ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น พ่อเค้าไม่เคยต้องการของขวัญอะไรจากใครหรอก ไม่เคยจัดงานวันเกิดด้วยซ้ำตั้งแต่ชั้นจำได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล"
"จริงเหรอ ..." ชัปปุยส์ ยิ้มหวานให้อันดามันอีกแล้ว ...
"อื้อ..." หญิงสาวตอบสั้นๆ รีบเดินไปที่ดงดอกไม้ ตรงเนินเขา วันนี้ทะเลสวยมากๆ ..ทะเลสวยเพราะว่าฟ้าใส
.. ชัปปุยส์ รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนสวรรค์ แล้วข้างๆเข้าก็มีนางฟ้า....
"ดอกรัก..เจอแล้ว " อันดามันรีบเก็บมันใส่ตระกร้าใบเล็ก
"ให้ช่วยมั้ย ..." ชัปปุยส์พูดพลางเก็บดอกไม้สีขาวดอกเล็กๆ มันน่ารักมากๆ . คือที่สวิสเซอร์แลนด์ดอกไม้เยอะก็จริง แต่มันจะขึ้นแค่ระยะสั้นๆไม่กี่เดือน ... ประเทศไทยโชคดีมาก มีดอกไม้สวยดูกันทั้งปี
"ชั้นชอบดอกไม้ที่สุดเลย ..ชอบอยู่ท่ามกลางพวกมัน .. มันสวย .. มันทำให้โลกน่าอยู่ ..ชั้นยังสงสัยถ้าโลกไม่มีดอกไม้ .. มันจะเป็นยังไง "
"เธอเนี่ยโรแมนติกเกิร์ลชัดๆเลย อิจฉาแฟนเธอแล้วเนี่ย"
"บอกว่าไม่มีแฟน" อันดามันหน้าหงิกใส่ชัปปุยส์
"ทำไมต้องโมโหด้วย ...ล้อเล่นแค่นี้เอง"
"นายนั่นแหละมีแฟน...ไปเลย " อันดามันเดินหนีชัปปุยส์ ไปนั่งชิงช้าที่แขวนอยู่กับต้นไม้ใหญ่
ชัปปุยส์ ได้แต่หวั่นใจ ..เค้าเป็นคน เซ้นท์แรงอยู่ด้วย ...
"อย่ารักชั้นนะอันดามัน ...ชอบชั้นก็พอ..." เค้าเอ่ยออกมาเบาๆ ทำไมมันถึงรู้สึก เศร้าได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ เหมือนคนอกหักอะไรแบบนั้นเลย
"ชั้นขอโทษนะ ...ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ ..อะไรๆมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ .."
ชัปปุยส์เดินไปหา อันดามัน เค้ายื่นดอกไม้ที่เก็บมาเต็มกำมือ ให้กับเธอ "ให้..สวยมั้ย เธอชอบดอกไม้นี่ .."
"เก็บมาทำไมตั้งเยอะ ..ดอกเดียวก็พอแล้ว สงสารมัน " อันดามันคิ้วผูกโบว์ใส่เค้า
"อ้าวววว คิดว่าชอบเยอะๆซะอีก ขอโทษนะ " เค้ายิ้ม
"ไม่เป็นไร..ขอบคุณมากๆ "
"ขยับไปหน่อยดิ ..นั่งด้วย" เข้านั่งลงข้างๆ อันดามัน มันร้อนวูบวาบๆอีกแล้ว ...
"นั่งนิ่งๆได้มั้ย..ตัวยังกะรถถัง เดี๋ยวก็เชือกขาดหรอก "
"ได้ครับคุณผู้หญิง แค่นี้ต้องดุด้วย เธอต้องดุตลอดเวลาเลยป่ะเนี่ย ถ้าเธอไม่ดุ ..เธอจะน่ารักมากกว่านี้อีกเชื่อมั้ย"
"ทำไมชั้นต้องเชื่อนายด้วย จริงๆชั้นใจดี.."
"ใจร้ายเฉพาะกับชั้นว่างั้น ...เธอมัน .....มัน "
"มันอะไร ...พูดมา..." อันดามันจ้องตาชัปปุยส์ หัวใจมันจะละลายให้ได้ . จากครั้งแรกที่เจอกัน .. จาก ...
"มัน...สวยมาก....." ชัปปุยส์ เอ่ยออกมาเบาๆ เค้าเอื้อมมือไปจับมือเย็นเฉียบของอันดามันไว้แน่น ..
แค่จับมือคงไม่ผิดอะไรใช่มั้ยเค้าได้แต่นึกเสียใจ ....
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย ...ชัปปุยส์ก็ยิ่งมั่นใจว่า เค้ากับ เด็กผู้หญิงที่เค้าจับมือไว้ในตอนนี้มีความรู้สึกแบบเดียวกัน
"ปล่อยมือได้แล้ว ..." อันดามันแกะมือเค้าออก
"ไม่อยากปล่อย อยากจับนานๆ ..จับไปจน...ตลอดชีวิต "
"อย่าพูดอะไรแบบนี้เลย นายเองมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ ...ชั้น...." อันดามันนึกถึงอังเดรขึ้นมา ..นึกถึงตอนที่นั่งอยู่กับอังเดรตรงนี้ ...แล้วเค้าก็พูดอะไรๆแบบนี้ ...
"........................................" นั่นสินะเค้ามีแฟนแล้ว ...
"กลับบ้านเถอะ ..จะเย็นแล้ว "
"เดี๋ยว" อันดามันลุกขึ้นแต่ชัปปุยส์คว้ามือเอาไว้ ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นมาแล้วกอดเด็กสาวแน่น น้ำตาเค้าไหลออกมา
"ขอโทษนะ ...ชั้นขอโทษจริงๆ" เสียงเค้าสั่นเครือ
"ขอโทษทำไม ...นายเป็นอะไรปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ " อันดามันพยายามดันตัวเค้าแต่เค้ายิ่งกอดแน่นกว่าเก่า
"เธอไม่ได้ชอบชั้นใช่มั้ย" คำถามของชัปปุยส์ ทำเอา อีกฝ่าย อึ้ง
"ปล่อยเลย ...ชั้นไม่ได้ชอบนาย " อันดามันผลักเต็มแรง "นาย.....!!" ชัปปุยส์ร้องให้
"เธอ..จะกลับบ้านไม่่ใช่เหรอ ...ไปสิ ทิ้งชั้นไว้นี่แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะกลับเอง " ชัปปุยส์ เดินหนี อันดามัน
"พูดบ้าอะไรของนาย จะอยู่ได้ยังไง นายมีญาติที่นี่เหรอ" ร่างบางเดินตามเค้าไป ด้วยความเป็นห่วง
"ชัปปุยส์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ชัปปุยส์ !!!!"
"นายเหงือกบาน ชั้นบอกให้หยุด !!!!" ชัปปุยส์ยังเดินหนี
เหมือนเค้าเดินหนีหัวใจของตัวเอง ... มันเจ็บปวดนะ กับการที่เราเจอคนที่เรา ต้องรัก แต่รักเค้าไม่ได้ ..
"ชัปปุยส์ ...ชั้นชอบนายนะ ..." อันดามันตะโกนบอก ..ชัปปุยส์หยุดกึก ....เค้าวิ่งมากอด เจ้าของเสียงไว้แน่น
"ชั้น..ชอบนายจริงๆนะชัปปุยส์ " อันดามันเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา
"เหมือนกัน ....ชั้นชอบเธอเหมือนกันชอบมากๆเลย " เค้าประคองใบหน้าของหญิงสาว เบาๆ
"แต่...."
ยังไม่ทันที่อันดามันจะเอ่ยอะไรออกมา ...ริมฝีปากของชัปปุยส์ก็แตะริมฝีปากของเธอแล้ว ...ความรู้สึกแปลกๆแผ่ซ่านไปทั่วตัว ...นี่มันจูบแรกของเธอ ...
"ชอบมั้ย..." เค้ายิ้ม
"พอแล้ว ...."
ชัปปุยส์อยากลืมทุกๆคนในตอนนี้ .. อยากมีแค่เค้ากับ อันดามัน มีแค่นี้ แล้วก็หยุดเวลาไว้แค่นี้ ไม่อยากไปไหน
ไม่อยากเจอใครอีกแล้ว ....
"เอาอีกมั้ย " เค้าทำหน้าทะเล้นแถมปากยังยื่นมาใกล้ๆจนอันอดามันดันตัวเค้าออก
"พอเลย ..."หน้าแดงๆของ เด็กหญิงในตอนนี้ ปากแดงๆ ชัปปุยส์ชอบที่สุด
"เขินเหรอ .."
"กลับบ้านเถอะ .."
"บ้านเธอไม่หนีไปไหนหรอกน่า จะรีบไปไหน ชั้นอยากอยู่ที่นี่ต่อ "
"แต่มันกำลังจะมืดแล้ว ..นายดูนั่น ตะวันใกล้จะจมน้ำแล้ว เห็นมั้ย " อันดามันชี้ให้ชัปปุยส์ดูพระอาทิตย์ดวงโตสีแดงแปร๊ด ที่กำลังจะจม น้ำทะเล
"สวยมากๆเลย " เค้ายิ้มออกมาแถมหันมาจุ๊บหญิงสาวที่ยืนข้างๆเต็มแรง
"เบาๆได้มั้ยเจ็บนะ "
"ขอโทษ " เค้าเอามือขยี้ผมสวยๆของอันดามันเบาๆ ....
"นายมัน...คอยจะจูบชั้นอยู่เรื่อยเลย "
"อ้าว...ก็เธอชอบไม่ใช่เหรอ .."
"บ้าแล้ว ..ใครชอบล่ะ ..."
"งั้น..เธอก็เอาคืนดิ ..เอา ..มะกี้ ชั้นจูบเธอไป 5 ครั้งแล้วใช่มั้ย ..ให้เอาคืน 30 ครั้งเลย "
เค้าชี้ที่ปาก อันดามันทำหน้าแหยงๆ
"ฮื้ยยยยยยยยยยยยยย คิดได้ไง นายมันบ้าจริงๆ "
"อ้าว..จะได้ไม่ต้องติดค้างกันไง เอาดิ ..เร็วๆ รออยู่ " เค้าหลับตาพริ้ม อันดามัน ได้แต่ยิ้ม ...เค้าค่อยๆหลี่ตามอง "ยังไม่จูบอีกเหรอ ...รออยู่ ..."
"เลิกเล่นได้แล้ว กลับบ้าน เร็วๆ ชั้นไม่อยากพายเรือตอนมืดๆ กลัว "
"ชั้นพายเอง เธอนั่งโอเคมั้ยครับคุณผู้หญิง"
ชัปปุยส์เป็นคนพายเรือแล้วก็มีอันดามัน หอบตระกร้าดอกไม้ นั่งอยู่ข้างหลัง เค้าคอยหันมายิ้มให้ เด็กสาวเป็นระยะ ..นี่มันคืออะไร ไหนชัปปุยส์บอกว่า จะห้ามใจตัวเอง จะไม่ให้ความหวัง แต่ที่เค้าทำมันตรงข้ามกันไปหมดเค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่า วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ..เค้าคงเป็นผู้ชายที่เลวมากๆคนนึง ...เค้าจะต้องทำผู้หญิงสองคน เจ็บปวด ..แล้วที่แน่ๆตัวเค้าเองคง เจ็บปวดยิ่งกว่า ...ถ้ามันจะต้องมีใครเสียใจ ..เค้าเองจะยอมรับผิดทุกอย่าง ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น