ทะเลตัดสินใจให้ชัปปุยส์เพื่อนใหม่รุ่นลูกที่เค้าถูกชะตาย้ายจากรีสอร์ท ลุงแก่มาพักที่บ้านเค้าแทน ...เค้าบอกชัปปุยส์ว่าเค้ารู้สึกเหมือนได้เพื่อน แต่พอเอาเข้าจริงๆ ทะเลกลับรู้สึกเหมือนเค้าได้ลูกชายเพิ่มมาอีกคน..เค้าคิดมาตลอดว่าถ้าอันดามันมีพี่น้องบ้างก็คงจะดี....
"ดีใจมั้ยชั้นมาอยู่บ้านเธอ" ชัปปุยส์ยิ้มให้อันดามันที่ช่วยเค้าถือของเข้าไปในห้องด้วยอาการหงุดหงิด
"มันน่าดีใจตรงไหน"
"อ้าว...เธอจะได้เจอชั้นทุกวันไง"
"นายเนี่ยมันพิลึกคน..ชั้นไปอยากเจอนายตอนไหน..ชอบคิดอะไรเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อย"
"จะรู้เหรอคิดว่าเธอดีใจซะอีกแบบดีใจแล้วก็ฟอร์มอ่ะเก็บความรู้สึกเอาไว้ .."
"จิ้นไปโน่นเลย..ชั้นไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั่นแหละ..หยุดเซ้าซี้ซักทีรำคาญ"
ชัปปุยส์รู้ว่าจริงๆอันดามันไม่ได้รำคาญเค้าแน่ๆ..เพราะตั้งแต่เมื่อเช้าเค้ารู้สึกว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นคนที่พยายามจะช่วยชีวิตเค้า ร้องให่้สุดๆเพราะกลัวเค้าจะตายคงไม่ได้เกลียดเค้าหรอก
"พี่อันดามัน...พี่อันดามัน ฮืออออ " ปลาวาฬร้องให้จนตาบวมแถมหน้าตา บูดเบี้ยวยังกะถูกหมาสิบตัวฟัดมาก็ไม่ปาน
"ปลาวาฬ...ใครทำอะไรปลาวาฬ ทำไมท่าทางเหมือน...เฮ้ยยยย อย่าบอกนะว่าป้าบัวแดงข่มขืน"อันดามันตาถลนออกมานอกเบ้าคือ ปลาวาฬมันไม่น่าใช่สเปคของป้าบัวแดงเค้า 1.อ้วน 2.ไม่หล่อ 3. ดำ
"ไม่ใช่ฮือออออ " ปลาวาฬยังสะอึกสะอึ้นไม่หยุด
"แล้วใครทำ !!"
"โน่น" ปลาวาฬชี้มือไปทางชายหาด ....เด็กจากเกาะหมากนั่นเอง เด็กกลุ่มนี้ชอบมาถล่มเด็กเกาะพร้่าว..ไม่ได้ยกพวกตีกันรึว่าอะไร แต่มาแข่งบอลกัน แล้วเด็กเกาะพร้าวก็แพ้เด็กเกาะหมากมาหลายชั่วอายุคน คือพูดง่ายๆไม่เคยชนะ
"แค่แพ้บอลต้องร้องให้ขนาดนี้เลยเหรอ ยังไม่ชินอีก แพ้ทุกทีอ่ะ "
"ฮือออพี่อันดามันไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาทับถมอีก"
"แข่งกับเค้าเรื่องอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าปลาวาฬคิดว่าเราจะแพ้แบบนี้ตลอด "
ชัปปุยส์ยืนดูอยู่ใกล้ๆ ปลาวาฬยังส่งสายตาค้อนปะหลับปะเหลือกมาใส่เค้าอยู่ตลอดเลา ..บอลก็แพ้ ศัตรูของหัวใจดันมาอยู่ในบ้านอันดามันซะอีก มันมีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย
"เฮ้ยไอ้ปลาวาฬ..ถ้ามึงข้องใจ..จะแข่งอีกก็ได้นะ..วันนนี้กูคันตีนอ่ะอยากเตะอีก "
พอเด็กๆเกาะหมากเดินมาท้า ปลาวาฬถึงกลับหลบวูบไปอยู่หลังอันดามัน สายตาเยาะเย้ย แบบเดิมๆที่อันดามันก็รู้สึกได้ว่ามันเป็นยังไง
"ไว้ซักวัน..เราต้องชนะพวกนาย" อันดามันตอบออกไปแบบไม่ได้มั่นใจเท่าไหร่นัก
"ชาติหน้าแน่ๆเลยว่ามั้ยพวกเราฮ่าๆๆๆ" เด็กๆเกาะหมากหัวเราะกันใหญ่
"ชนะแล้วไงกลับเกาะพวกแกไปสิ..ยังจะมาราวีกันอีก "
"ปากดีนักนะไอ้ปลาวาฬ กูอยากจะรู้ว่าทั้งเกาะพร้าวเนี่ย..แม่มไม่มีใครเตะบอลเป็นแล้วเหรอวะ ฮ่่าๆๆ"
"กลับไปได้แล้ว ...." อันดามันตะโกนใส่ อีกฝ่ายขว้างลูกบอลมาใส่ เด็กหญิง แต่มีเท้าของคนๆนึงยื่นมารับไว้เค้าตวัดลูกบอลแล้วเตะกลับไปเต็มแรง โดนหัวของเด็กเกาะหมากไปเต็มเปา นอนนับดาววิ๊งๆได้เลย
"โอ้ววววววววววววววว ...ทำได้ไงเนี่ย" ปลาวาฬอ้าปากค้าง ..คือเกิดมาไม่เคยเห็นอะไรที่มันสุดติ่งกระดิ่งแมวขนาดนี้
"พี่เด็กเกาะพร้าว ..มีใครยังอยากจะเตะบอลกันอีกมั้ย ...พี่อยากเตะ " ชัปปุยส์ ถามเด็กเกาะหมากที่ตอนนี้หน้าซีดกันเป็นไก่ต้ม
"ช่ายยยย มีใครอยากเตะอีกมั้ย ...!!!" ปลาวาฬถามเสียงดัง
"อย่าเลย ชัปปุยส์ เค้ามี 11 คน นายคนเดียว แล้วก็เด็กๆบนเกาะไม่มีใครเอาด้วยหรอก " อันดามันห้าม
"สองคน..จะสู้เค้ามั้ยปลาวาฬ" ชัปปุยส์หันมาถามปลาวาฬ แววตาของเด็กชายมันบอกว่ามั่นใจในตัวเค้าเต็มที่จากลูกเตะเมื่อครู่
"พวกมึง 2 คนเนี่ยนะ ขนาดทั้งเกาะยังสู้พวกกูไม่ได้เลย คิดผิดคิดใหม่ กูให้โอกาส"
"สองคน ...พอแล้ว " ชัปปุยส์ตอบสั้นๆ
"พี่ชัปปุยส์ ผมเป็นกัปตัน เป็นโกล เป็นกองหลังด้วย ..ส่วนพี่ เป็น แบ็กซ้าย ขวา มิดฟิลล์ แล้วก็ศูนย์หน้า โอเคป่ะ "
"ได้เลยปลาวาฬ " ชัปปุยส์แตะมือกับเด็กชาย
"เธอ..เป็นผู้จัดการ ..คอยหาน้ำให้พวกเราผ้าเย็นด้วย " ชัปปุยส์สั่งอันดามัน ที่ยืนเหวอๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไร ช่วยอะไรจะช่วยยังไง
"ได้ๆๆ" เด็กหญิงรับปากแล้วรีบวิ่งไปหากระติกน้่ำ ผ้าเย็น ตามที่ชัปปุยส์บอกทันที
การแข่งขันเริ่มขึ้น ริมชายหาด เกาะพร้าว ...พอรู้ว่า ปลาวาฬจะดวลฝีเท้ากับเด็กเกาะหมากอีก ...เด็กๆคนอื่นๆก็กรูกันมา นั่งรอดูด้วยใจหวั่น บางคนก็ตัด ก้านมะพร้าวไว้เป็นเปลสนาม คือได้หามไอ้ปลาวาฬเหมือนทุกรอบแน่นอน มีกัน 11 คน ยังแพ้เละตุ้มเปะ นี่สองคน จะไหวเหรอ ....
"เกาะพร้าวสู้มั้ยสู้ " อันดามันทำหน้าที่สต๊าฟเชียร์ด้วย ชัปปุยส์แอบมองเธออยู่ตลอด พออันดามันหันมาเจอเค้าก็ทำเป็นรีบหันไปทางอื่น
"สู้ๆเกาะพร้าวสู้ๆ เกาะพร้าวสู้ๆ"
11 ต่อ 2 พอเริ่มครึ่งเวลาแรก ...ชัปปุยส์ครองลูกแค่คนเดียว 10 วินาทีแรก ลูกยิงจากครึ่งสนาม เด็กเกาะพร้าวเฮกันยกใหญ่ คือ 100 กว่าปีมาแล้ว ไม่เคยมีใครยิงประตูของเด็กเกาะหมากได้
พอเค้ายิงประตูได้ก็วิ่งมาแตะมือ อันดามัน ปลาวาฬก็วิ่งไปกอดเค้าด้วย ความหึงที่มีต่อชัปปุยส์มันหายไปไหนก็ไม่รู้
ลูกที่ 2 3 4 5 6 7 8 9 10 คือเค้าเลี้ยงขึ้นไปยิงได้ตลอด ยิงแล้วยิงอีก สารพัดลูกยิง
"กูยอมแพ้แล้ว ..แม่มพอๆๆๆ มึงหยุดยิงประตูพวกกูได้แล้ว กูยอมแพ้ "
อีกฝ่ายยกธงขาว เด็กๆกรูกันเข้ามากอดชัปปุยส์
"กูขอประกาศชัยชนะและอิสรภาพ....นับแต่บัดนี้ ....ว่าเด็กเกาะพร้าว ..เราสามารถเอาชนะเด็กเกาะหมากได้แล้ว..เราคือตำนานบอลของเกาะแห่งนี้ และพวกเราจะไปเล่นบอลดิวิชั่นหนึ่งของสมาคมชาวเกาะแห่งประเทศไทยกันในอีกสองปีข้างหน้า " ปลาวาฬยืนกอดอก ตลอดเวลาที่เค้าพูด มีเสียงเป่าปาก เสียงเฮ เสียงโห่ คือโห่คนจากเกาะหมาก ทุกคนมีความสุขกันมากๆ
"พี่ชัปปุยส์ ....พี่ชัปปุยส์ พี่ชัปปุยส์ " เสียงเด็กๆตะโกนเรียกชื่อ เค้ากันยกใหญ่
"พี่ชัปปุยส์ ขอบคุณมากๆนะพี่ ผมโคดๆสะใจ ..พี่เก่งมาก เก่งที่สุดในสามโลกเลย พี่เล่นดีขั้นเทพแบบนี้ พี่ติดทีมเกาะพร้าวอยู่แล้ว เรากำลังต้องการผู้นำนะพี่ พี่ชัปปุยส์อย่าว่าแต่พวกเกาะหมากเลย เกาะช้างเกาะกูด ยาวไปถึงเกาะกง เราก็ชนะถ้ามีพี่ "
ปลาวาฬฝันไปไกล เด็กชายวัย 15 ตัวอ้วน ไม่หล่อ ไม่น่ารัก ดำ ..วันนี้เค้ากลายเป็น ผู้รักษาประตูคนแรกของเกาะพร้าว ที่ไม่มีใครยิงได้ ..เค้าคือตำนานผู้รักษาประตูของเกาะพร้าวที่ดีที่สุดในรอบ .100 ปี ..เกียรติในครั้งนี้จะจารึกไปชั่วลูกหลาน
พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ... เด็กๆแยกย้ายกลับบ้าน ..วันนี้ปลาวาฬกลายมาเป็นน้องชายของชัปปุยส์ไปแล้ว เด็กชายรู้สึกได้ว่า เค้าเป็นผู้ชายที่หล่อแล้วก็เท่ที่สุดในจักรวาล...คือพูดง่ายๆผ่านเลย..
"ถามจริงๆนายเป็นนักฟุตบอลใช่มั้ย"
"อื้อเป็นนักฟุตบอล..ชั้นเก่งใช่มั้ยล่ะ " เค้ายิ้มหวาน
"ก็...งั้นๆแหละ "
"จริงอ่ะ ...ไม่เก่งซักนิดเลยเหรอ ...แต่ทำไมเธอมองชั้นตาไม่กระพริบเลยล่ะ เห็นนะ ฮ่าๆๆๆ"
"ตอนไหน ..ชั้นก็เชียรฺ์ปลาวาฬไง ไม่เห็นได้สนใจอะไรนายเลย..."
"แอ๊ะๆๆเขินดิ เขิน ชั้นหล่อใช่มั้ยล่ะ " เค้ายังส่งยิ้มหวานทำหน้าทะเล้นได้ไม่หยุด
"หลงตัวเอง ... ไปดีกว่า "
"รอด้วยดิ "
ชัปปุยส์สาวเท้าตามร่างบางที่เดินนำหน้าเค้า กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆยังโชยมาเข้าจมูกของเค้าเป็นระยะ ...
"ชัปปุยส์ ดู....."
"ปลาโลมา " ชัปปุยส์ยืนตาค้างก็ปลาโลมาเป็นฝุง มันกระโดดไปมา อยู่ในทะเล ตะวันก็กำลังจะตกดิน เค้าอดไม่ได้เลยหยิบมือถือที่ไร้ซึ่งสัญญานอินเตอร์เน็ตใดๆมา ถ่ายเอาไว้
"สวยมากๆเลย .."
"ช่ายสวย...สวยมากๆเลย" ชัปปุยส์พูดพลางมองแก้มแดงๆของเด็กสาวที่ยืนข้างๆเค้า ผมยาว ตาคมกริบ เรียวปากบางๆ รูปร่างสมส่วน ออกจะผอมไปหน่อยด้วยซ้ำ ... เหมือนผู้หญิงแถวบราซิล สเปน โปรตุเกสอะไรแบบนั้น
"ชั้นชอบปลาโลมาที่สุดเลยนายรู้มั้ย ยังเคยคิดอยากจะเรียนฝึกปลาโลมาเลย แต่มันก็แค่ความคิด"อันดามันนั่งลงกับพื้นทราย ...ดวงตาจ้องมองไปที่ฝูงโลมา ....
"ทำไมเธอไม่ไป ...รึว่ามันไกลไป ..."
"มันไม่ไกลหรอก ..ชั้นอยู่ดีๆก็เปลี่ยนใจอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าน่ะ ...ถามว่าไกลมั้ย ไม่เลยกับที่ ที่ชั้นต้องไปในอีกไม่กี่เดือน "
"เธอจะไปไหน "
"มันไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อยจะรู้ไปทำไม "
"จะเกี่ยวกันซักเรื่องบ้างจะได้มั้ย คนอะไร "
"ก็..ชั้นไม่อยากจะเกี่ยวกับนายนี่นา "
"โห้ ..... แน่ใจนะ ...อันดามัน เธอคงไม่เล่นเน็ต ไม่ดูข่าวทีวี ..เออใช่ชั้นลืมไปนี่มันเกาะไกลฝั่งสุดๆ"
"ทำไม ..นายเป็นทูตยูนิเซฟรึว่า ดารา นายแบบ ใช่ป่ะ ..นักฟุตบอลคนดัง"
"ช่ายย เออ ใช่นะนายแบบก็ได้นะนักฟุตบอลไงดังด้วย "
"คนดังว่างั้น"
"ชั้นฮ็อตมากกว่าที่เธอคิดอันดามัน ...วันนึงถ้าเธอรู้ว่าชั้นเป็นใคร...แล้วก็มีแต่สาวๆแซ่บๆอยากจะควงชั้นล่ะก็เธอจะเห็นคุณค่าและเสียดายโอกาสดีๆแบบนี้ตอนนี้ที่เธอได้นั่งใกล้ๆชั้น "
"โอ้วววววววว ขนาดนั้นเลยอ่ะ ....นายจะพูดว่านายเป็นอะไรก็ได้หรอก..ชั้นไม่เห็น..อีกอย่าง.."
"ชั้นไม่สนใจหรอก " ยังไม่ทันที่อันดามันจะพูดชัปปุยส์ก็พูดขึ้นมาก่อน เด็กหญิงเขินสุดๆไม่รู้จะทำยังไงเลยสาดทรายใส่หน้าชัปปุยส์
"โอ้ยยยทรายเข้าตา เจ็บน่ะ " ชัปปุยส์นอนกลิ้งลงไปกับพื้นทราย
"ชัปปุยส์ ชัปปุยส์ ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ ตั้งใจ "
.
"ฮืออออตาบอดแน่ๆเลย " เค้าทำท่าร้องให้ อันดามันยิ่งใจไม่ดี
"ไหนชั้นดูสิ...นายเอามือออกก่อนเร็วๆเข้า "
พอชัปปุยส์เอามือออกเค้าก็ยิ้มหวานดีใจที่แกล้ง อีกฝ่ายได้
"นายมันขี้โกง ...." เด็กหญิงพลักเค้า"ไปล่ะจะมืดแล้วเดี๋ยวงูเหลือมออกมาหากิน มันกินนายชั้นไม่รู้ด้วยนะ "
"งูเหลือม !!" ชัปปุยส์ท่าตกใจ " ฮือออออออออออออออชั้นกลัวมันกิน" เค้ากอดอันดามันแน่น
"ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรอีกเนี่ย ปล่อย"
"ไม่ปล่อย ฮืออออ ชั้นกลัวงู ไม่ปล่อยเด็ดขาด "
ชัปปุยส์ตัวโตล่ำบึ๊กขนาดนี้ใครจะไปสู้แรงเค้าได้ "ปล่อยได้แล้ว ..นายมันเจ้าเล่ห์ชะมัด หลอกแต๊ะอั๋งชั้นใช่มั้ยปล่อยเลย "
"ขอโทษ...เจ็บมั้ย"
ความรู้สึกร้อนวูบวาบมันเกิดขึ้นอีกแล้ว ...ไม่นะ ... เค้าทำแบบนี้ไม่ได้ เค้ามีแฟนแล้ว เค้ารักโซเฟียที่สุด ...
เค้าไม่ควรทำแบบนี้ ... ใจเค้าคิดแบบนั้น ...แต่จมูกของเค้ากลับยื่นไปหอมแก้มของ อันดามันที่มันอยู่ใกล้จมูกเค้าแค่ไม่กี่มิล ...
.......
..........
มือของเด็กหญฺิงดันตัวชัปปุยส์ออก....เธอลุกขึ้นได้ก็วิ่งทันที .....
"อันดามัน อันดามัน ....." ชัปปุยส์ตะโกนเรียก
"อันดามัน รอชั้นด้วย "
ร่างบางยังวิ่งหนีเค้าไป ....
"เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำบ้าอะไรวะเนี่ยไอ้ชาริล ไอ้บ้า " เค้าตะโกนด่าตัวเอง
"คนบ้าอะไรหล๊อหล่อ " เสียงอันแหบพร่าของใครบางคนดังขึ้น
"ป้า !!! "
"ผัวจ๋าทำไมเห็นหน้าเมียแล้วตกใจแบบนั้นล่ะคะ " ป้าบัวแดงนั่นเอง
"อย่านะครับ ...ผมขอร้องอย่าทำอะไรผมเลย " ชัปปุยส์หัวใจจะหยุดเต้นให้ได้ ...อันดามันก็ทิ้งเค้าไปแล้ว
"เฮ้ย!! มึงจะทำอะไรอีบัวแดง " เสียงผู้หญิงอีกคนดังขึ้น ..ชัปปุยส์ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย มีคนมาช่วยเค้าแล้ว
"อีวุ้นเส้น !!" คือป้าบัวแดงนี่ว่าแย่แล้ว แต่อีกคนที่มาน่ากลัวมากกว่าอีก คนนี้เล็บคงไม่เคยตัดตั้งแต่เกิดคือมันยาวคดโค้งเหลืองเต่อ ....
"เออ...ผู้ชายคนนี้เป็นของกูมึงอย่ามายุ่ง Don 't touch my husband " คนทีมาใหม่ตะคอกใส่ป้าบัวแดง
"อีบ้า...กูเห็นก่อน กูต้องได้ก่อน มึงมาทีหลังเสือกจะมาชุบมือเปิบ ชิชะมึงรู้จักกูน้อยไปล่ะ " ป้าบัวแดงไม่พูดเปล่า ถุยน้ำลายใส่หน้าของ ป้าวุ้นเส้นเต็มๆ
"อีบัวแดง...มึงเนี่ยมันสกปรก ...ถุยน้ำลายมาได้ ทำตัวเหมือนคนไม่่มีการศึกษา" วุ้นเส้นด่ากราด
"มึงคิดมาอ่อยผัวกูมึงตายยยยยยยยยยยยยยยย" ป้าบัวแดงปรี่เข้ามาตบป้าวุ้นเส้นทั้งสองล้มคลุกเกลือกไปกับดินทราย
ชัปปุยส์ได้จังหวะสองสาว เถียงกัน เค้าเลยรีบย่องๆ หนี .....
"เกือบไม่รอด ...คนในเกาะนี้ทำไมมันแปลกๆผู้หญิงมีแต่หื่นๆน่ากลัวชะมัด ..."
ชัปปุยส์ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ชัปปุยส์ "
"อันดามัน !!" ชัปปุยส์แค่ได้ยินเสียง ...เค้าก็วิ่งไปกอดอันดามัน
"นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย "
เค้าไม่ตอบได้แต่กอดเด็กสาวไว้แบบนั้น " เธอกลัวป้าบัวแดงปล้ำชั้นเหรอ เธอกลับมาช่วยชั้นใช่มั้ย" เค้าเอามือลูบผมหอมๆของอันดามัน
"ถ้าชั้นกลับบ้านไปคนเดียวพ่อดุชั้นแน่นอน.."
"เธอกลัวพ่อดุ..." เค้าคลายอ้อมกอดทันที ...แอบผิดหวังนิดๆ
"ก็ใช่น่ะสิ ...ไปได้รึยัง ..."
"คนอะไรไม่มีหัวใจ" เค้าต่อว่าเด็กสาวทีเล่นทีจริงพลางส่งยิ้มหวาน
อันดามันไม่กล้าที่จะมองหน้าของชัปปุยส์ ...นั่นสินะตั้งแต่เจอผู้ชายคนนี้ ...อันดามันรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองได้เป็นอิสระ .. ตั้งแต่ครั้งแรกที่เค้ากอด ... การรอคอยใครบางคนที่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลยมันก็สิ้นสุดลง ....
เค้าจะโกหกรึเปล่า ..เค้าจะเป็นนักฟุตบอล มีสาวเพียบรึเปล่า เค้าเป็นดารา รึว่า เป็นนายแบบ .. อันดามันไม่ได้สนใจอยู่แล้ว ....
แค่เธอรู้ว่าพระอาทิตย์แรกที่สวยงามสุดๆของเธอมันกำลังจะขึ้นแล้ว ... เธอจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อรอดูมันขึ้นทอแสงส่องมายังตัวเธอ ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น