Charyl Chappuis fanfic สะดุดรักนักฟุตบอล Part 10

ชัปปุยส์เดินตามชายหาดมาเรื่อยๆจนถึงท่าเรือเล็ก..เค้าเห็นเรือคายักที่เคยพายไปเกาะดอกไม้กับอันดามันทุกวันยิ่งคิดถึงเจ้าของเรือ เหมือนเห็นอันดามัน กำลังกวักมือเรียกเค้าให้ไปขึ้นเรือ ..

How do I
get through a night without you?
If I had to live without you,
what kind of life would that be?
Oh, now,
I need you in my arms, need you to hold,
You're my world, my heart, my soul,
If you ever leave,
baby you would take away everything good in my life.

Without you,
There'd be no sun in my sky,
There would be no love in my life,
There'd be no world left for me.
And I,
Baby I don't know what I would do,
I'd be lost if I lost you,
If you ever leave,
Baby you would take away everything real in my life,
And tell me now,
How do I live without you?
I want to know,
How do I breathe without you?
If you ever go,
How do I ever, ever survive?
How do I, how do I, oh how do I live?

ภาพหญิงสาวที่เค้ารักสุดหัวใจค่อยๆจางไป ในตอนที่เค้าเดินไปถึงเรือ ... ชัปปุยส์เอามือคว้าไว้ได้แค่อากาศ..

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นน้ำ ...อยากตายๆไปซะ..ทำไมเค้าไม่เกิดมาแล้วเจออันดามันเลย รึไม่ทำไมเค้าไม่ไปที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่ มันเหมือนความฝัน ..กลิ่นหอมๆของตัวอันดามันยังติดที่ปลายจมูกของเค้า..มันคิดถึงจนหาที่สิ้นสุดและประมาณไม่ได้ว่ามากแค่ไหน ..

อันดามันจากเค้าไปไม่ถึงชั่วโมง 

หนึ่งวินาทีสำหรับชัปปุยส์มันยาวนานเหมือนพันๆปี

เค้าไม่อยากกลับไปรีสอร์ทลุงแก่ในตอนนี้ ...กลับไปก็ทะเลาะกับโซเฟียเหมือนเดิม มันไม่มีทางออกแล้ว ฝ่ายนั้นก็คงคาดคั้นให้เค้าตอบคำถามที่เค้าตอบไม่ได้ ..

ชัปปุยส์รู้สึกตัวอีกครั้ง ...เค้าก็พาตัวเองมาถึงเกาะดอกไม้ ..เกาะที่เค้ากับอันดามันมาด้วยกันทุกวัน ..มันเหมือนบ้านเหมือนสวรรค์ เหมือนเป็นที่ของเค้ากับเธอ....ดอกไม้บานเต็มเกาะ...เค้าไม่รู้จะเก็บมันให้ใคร ...โซเฟียไม่ได้อยู่ในความรู้สึกของเค้าอีกแล้วเหรอ ...ชัปปุยส์พึ่งจะรู้ว่าโซเฟียเหมือนเพื่อนแล้วก็เหมือนพี่น้องของเค้า..ไม่ใช่คนรัก ...

"ชั้นคิดถึงเธออันดามัน ..." ชัปปุยส์เอ่ยออกมาทั้งน้ำตา  

"รอชั้นนะ..ชั้นจะไปหาเธอชั้นสัญญา..."

ชัปปุยส์ก้มลงจูบดอกดาวกระจายสีชมพูดอกเล็กที่มันกำลังบานสวยในตอนนี้ ...

"อันดามันชอบดอกไม้ใช่มั้ย...เธอต้องชอบบ้านชั้นที่สวิสแน่ๆดอกไม้เยอะมากๆ มีทุ่งดอกคาโมมายด์ มีดอกไม้ป่าสวยๆไว้เราไปเก็บดอกไม้ด้วยกันนะ ไปตั้งแคมป์ ทำบาร์บีคิวกิน..เธอต้องชอบ..เธอต้องชอบมันแน่ๆ"

ชัปปุยส์ทิ้งตัวลงนอนในทุ่งดอกดอกไม้ ...น้ำตาเค้าไหลออกมาเป็นสายน้ำ ...ลืมความหิว ลืม ความร้อน ลืมทุกอย่าง ...เค้าได้แต่หวังว่านี่คือความฝัน..เดี๋ยวเค้านอนไปอีกซักพัก อันดามันจะมาปลุกเค้า ...เค้าจะได้หอมแก้ม ได้หอมผมสวยๆ ได้จูบริมฝีปากสวยๆของอันดามันเหมือนทุกวัน ...

"ชั้นรออยู่..เมื่อไหร่เธอจะจูบชั้นซักที..." 

"อันดามัน..."

"ชั้นคิดถึงเธอ....."

อันดามันมาถึงสุวรรณภูมิเกือบเที่ยง...คัตเอ้าท์โฆษารถมอเตอร์ไซ์  ชุดกีฬาแบร์นดัง น้ำหอม สายการบินไทย 

พรีเซนเตอร์ ....

"ชัปปุยส์ ..นั่นนายจริงๆด้วย"  

อันดามันเปิดโทรศัพท์ทันที ...แค่่พิมพ์คำว่า ชัปปุยส์ มันขึ้นสถิติการค้นหาเกินกว่า 10 ล้านลิ๊ง หัวใจของของอันดามันมันจะขาดให้ได้ในตอนนี้ ...รูปของชัปปุยส์ ที่เป็นนักฟุตบอล คลิปต่างๆ ที่เจ็บปวดที่สุด คือรูปเค้ากับผู้หญิงคนนั้นทั้งกอดทั้งจูบ ...

"ชัปปุยส์"  น้ำตาของอันดามัน...ไหลย้อนกลับเข้าไปหัวใจ..มันไหลออกมาไม่ได้ ...

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ชัปปุยส์ ๆๆๆๆๆ "

"เฮ้ยยย ถ่ายคู่ชั้นกับผัวชั้นหน่อย" 

"ชั้นก่อน...พี่ชัปปุยส์เป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น"

"หลีกๆๆๆ พี่ชัปปุยส์เค้าบอกชั้นว่ารักชั้น แกอย่าฟินถอยไปห่างๆเลย"

"น้องๆขา..ชัปปุยส์ผัวพี่นะคะ อย่ามาจิ้นกันมั่วๆแถวนี้นะ"

"โอ้ยยยยยยยยยยยนังชะนีพวกนี้จะอะไรกะผัวกูนักหนาเนี่ยเดี๋ยวจับตบซะเลย"

เด็กผู้หญิงพวกนั้น แถมยังสาวใหญ่ คนท้อง สาวประเภทสอง เกย์  จูบรูปของชัปปุยส์ ที่เป็นแบรด์เนอร์ โฆษณากาแฟชื่อดัง แย่งกันยิ่งกว่าอะไร ...เค้าฮ็อตจริงๆดังจริงๆ อย่างที่เค้าบอก... 

อันดามันเห็นป้ายแอลอีดีในสนามบินขึ้นอักษร....Thailand Sweet Heart ..Charyl Chappuis ... พร้อมรูปของเค้า..

"นายหล่อมากๆชัปปุยส์ "

อันดามันไม่กล้าแม้แต่จะกดไลค์แฟนเพจของชัปปุยส์ ได้แต่เซฟรูปเค้าเอาไว้ 

"ชัปปุยส์เนี่ยเจ๋งจริงๆ..." ทะเลเอ่ยชม เค้าไม่แปลกใจเลย ว่าเด็กหนุ่มที่เอาหัวใจของลูกสาวไปจะเป็นนักฟุตบอล

แต่ที่ตกใจคือ นักฟุตบอลที่คนไทยรักที่สุด ...

"ไปเถอะค่ะพ่อ" 

"ไม่ถ่ายรูปกับชัปปุยส์หน่อยเหรอ" ทะเลล้อลูกสาวเพราะอยากให้ลูกยิ้มบ้าง ไม่อยากให้เศร้า 

"พ่อดูซิคะ..หนูคงต้องรอคิว "

อันดามันมองดูกลุ่มของแฟนบอลชัปปุยส์ที่ยัง เกาะติดกับแบนร์เนอร์โฆษณาที่มีชัปปุยส์เป็นพรีเซนเตอร์ไม่ยอมไปไหน ดูเหมือนเค้าจะรักชัปปุยส์กันสุดๆ ดีแล้วล่ะ ..อันดามันรู้สึกตื้นตันใจแทนชัปปุยส์  ก็เค้าน่ารักออกแบบนั้น ใครไม่รักก็คงไม่มีหัวใจแล้วล่ะ 

ชัปปุยส์ ไม่ได้กินอะไรทั้งวัน เค้ากลับมาที่เกาะเกือบบ่ายสี่โมงเย็น ...นี่เค้าทิ้งโซเฟียไว้ลำพังโดยไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนะเหรอ ...แย่ที่สุดเลย ..เค้ามันเลว ...คนเลวๆแบบเค้าไม่คู่ควรที่โซเฟียจะรักอีกต่อไปแล้ว ...ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่คู่ควรที่ใครจะมารักทั้งนั้น ..เค้านึกถึงแฟนบอลผู้หญิงของเค้าที่ชื่นชอบเค้าเพราะเค้าเป็นคนที่มีรักเดียว ซื่อสัตย์ต่อคนที่รัก แต่ตอนนี้ เค้ามันไม่สมควรต่อคำชื่นชมเหล่านั้นเลยซักนิด ..

"พี่ชัปปุยส์ !" ปลาวาฬกับพวกน้องๆนักฟุตบอลเกาะพร้าวนั่นเอง 

"ปลาวาฬจะไปไหนกันเหรอ"  

"ไปเตะบอลกันมั้ยพี่..เบื่อๆน่ะ"  ชัปปุยส์มองดูดวงตาเศร้าๆของปลาวาฬ เด็กชายคงจะคิดถึงอันดามันเหมือนกับเค้าแน่ๆ

"พี่....." 

"ไปเถอะน่า..แล้วทำไมหน้าซีดจัง พี่กินข้าวรึยัง" ปลาวาฬถามด้วยความเป็นห่วง  

"พี่ยังไม่หิวน่ะ "

"อ้อ...ผมเห็นแฟนพี่ว่ายน้ำอยู่หน้ารีสอร์ทแน่ะ " 

"เ้หรอ ...ปลาวาฬวันนี้พี่รู้สึกไม่ค่อยสบายไว้วันหลังได้มั้ย"

"ได้..ไม่เป็นไรหรอก ไว้พี่อารมณ์ดีๆค่อยมาเตะกัน "

"งั้นไว้เจอกันนะ" 

ปลาวาฬนึกสงสารชัปปุยส์จับหัวใจ คงคิดถึงพี่อันดามันของปลาวาฬแน่ๆ แต่พี่ชัปปุยส์ก็มีแฟนแล้ว ..

"ตัดใจเถอะพี่...พี่สองคนไม่ใช่เนื้อคู่กัน"

ปลาวาฬรำพึงออกมาเบาๆ เด็กชายยังยืนมองดูชัปปุยส์เดินไปจนลับตา ...

ระหว่างทางก่อนถึงรีสอร์ทชัปปุยส์เดินสวนกับนักท่องเที่ยวหนุ่มหล่อคนนึง ..เค้าหล่อเท่จนชัปปุยส์มองเหลียวหลัง ชายหนุ่มมาดเซอร์สุดหล่อพร้อมกีตาร์บนหลังของเค้า...เหมือนเค้าจะรู้ว่าชัปปุยส์ยังมองอยู่เค้าเลยหันมายิ้มให้พลางโค้งศรีษะ 

"สวัสดีครับ!!"  เค้าตะโกนทักทายกลับมาพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร ชัปปุยส์เลยเดินไปหา ดีจังจะได้มีเพื่อนคุย 

"ผมชัปปุยส์ครับยินดีที่ได้รู้จัก " ชัปปุยส์ยื่นมืออกไปจับมืออีกฝ่าย 

"อังเดรครับ ยินดีเช่นกัน" เค้ายิ้มให้ชัปปุยส์ ชื่อของเค้าทำเอาชัปปุยส์ตัวชา ..

"อังเดร ....ชื่ออังเดรเหรอครับ?"  

"ใช่ครับ..ทำไมเหรอครับชื่อแปลกรึเปล่า" หนุ่มตาสีเขียวทำหน้าฉงนปนยิ้มน้อยๆ

"ปะเปล่าครับ...เอ่อสำเนียงคุณเหมือนคนโปรตุเกส" 

"ช่ายยย ผมมาจากลิสบอนครับโปรตุเกสเลย..แล้ว..คุณชัปปุยส์โปรตุเกสรึว่าสเปนครับ"

"ผมคนไทยครับแต่เป็นลูกครึ่งไทยสวิสครับ"  

ชัปปุยส์เห็นรอยสักที่แขนซ้ายของอังเดร เค้าหัวใจจะหยุดเต้นให้ได้ .....

"มีอะไรรึเปล่าครับคุณชัปปุยส์ " อังเดรเห็นชัปปุยส์หน้าตื่นๆเลยถามด้วยความสงสัย 

"คือ..รอยสักสวยดีนะครับ"

"อ๋อ...ครับ ชื่อคนรักของผมน่ะ ..อันดามัน ..ผมสักเมื่อสองปีที่แล้วก่อนกลับโปรตุเกส เธอบ้านอยู่ตรงเนินเขาโน่นแน่ะครับ ...ผมมาหาเธอ..แล้วก็เอาเพลงที่เขียนเอาไว้ทั้งหมดมาให้เธอด้วยเซอร์ไพร้น่ะครับ..ไม่แน่คุณชัปปุยส์อาจจะเคยเจอเธอแล้วก็ได้" 

อังเดรพูดถึงอันดามัน มันเหมือนกระสุนจากปืนกนยิงรัวใส่ตรงหัวใจของชัปปุยส์จนพรุนไปหมด ...เค้าอยากจะบอกว่า เค้ารู้จักมากกว่ารู้จักซะอีก ..เพราะนั่นมันคนรักของเค้าเหมือนกัน ..

"อันดามันเค้าผมยาวๆตาคมๆ ออกจะผอมๆหน่อย ..เธอสวยที่สุดในโลกสำหรับผม" อังเดรยิ้มออกมา นี่เค้าคงไม่รู้อะไรเลย ว่าการมาในครั้งนี้ ..เค้าจะไม่ได้เจออันดามันอีก ..

และถึงแม้อันดามันจะอยู่ที่นี่ ..ชัปปุยส์ก็จะไม่ยอมให้เค้ากลับมาคบอันดามันได้อีกเป็นอันขาด เค้าไม่ยอม 

"ผม..ไม่เคยเจอครับ" ชัปปุยส์บอก

"อาจจะพึ่งมาถึงที่นี่ แฟนผมออกจะฮ็อตในเกาะนี้ ฮ่าๆๆๆ " อังเดรหัวเราะออกมา

ชัปปุยส์นึกหมั่นใส้กับคำว่าแฟนที่อังเดรบอก

แล้วก็คนอะไรมันหล่อจริงๆขนาดตอนหัวเราะมันยังหล่ออยู่อีก บังอาจอันดามันเป็นแฟนเค้าต่างหาก ชัปปุยส์ได้แต่ฉุนแต่ทำอะไรไม่ได้ 

"ผมไปล่ะพึ่งลงเรือมะครู่เหนื่อยมากๆ..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณชัปปุยส์ 

"ครับยินดีครับ"  

ชัปปุยส์คิดไปทั่ว ...ความรู้สึกหึงแล้วก็นึกอิจฉานักดนตรีรูปหล่อคนนั้น มันคุขึ้นมาในใจของเค้าทันที  มิน่าอันดามันถึงได้ลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมาชัปปุยส์ยังไม่เคยเห็นใครจะเท่จะหล่อได้ขนาดนี้ ...เหมือนกับปลาวาฬบอกไว้ไม่มีผิด ...

บ้านเพื่อนพ่อที่สเปน...ใช่รึเปล่านี่มันไม่น่าจะใช่บ้านมันใหญ่โตเหมือนพระราชวังที่เคลมลินมอสโคว์เลย พ่อทำไมเงียบๆ พ่อน่าจะพูดออกมาได้แล้ว ว่าเรากำลังอยู่ที่ไหน รถคันยาวสุดยาวเหมือนในหนังเรื่อง Princess Diary ขับไปรับ อันดามันกับพ่อมาจากสนามบิน ...

"พ่อคะ..."

"อันดามัน..พ่อขอโทษนะลูก "

"พ่อขอโทษลูกทำไมคะ"

"พ่อไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่พ่อไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้" 

ยังไม่ทันที่ ทะเลจะได้อธิบายอะไร รถลีมูซีนของพระราชวังก็มาจอดที่หน้าตำหนักของควีนส์แพททริเซียแล้ว 

มีข้าราชบริพาร มารอรับเสด็จเจ้าหญิงน้อยจากประเทศไทยยืนเข้าแถวยาวเหยียด พรมแดงถูกปูไว้ตั้งแต่ประตูรถจนถึงทางเดินขึ้นพระตำหนัก 

"เชิญด้านนี้เลยครับพระราชินีทรงรออยู่"  ทหารองค์รักษ์ตัวสูงสองนายเดินนำหน้า สองพ่อลูก

อันดามันมองหน้าบิดาที่ซีดๆในตอนนี้ ..นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมพ่อไม่พาไปอพาร์ตเม้นท์ที่ติดต่อไว้ ที่อยู่ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยที่พ่อบอก  ทำไมพ่อพามาที่นี่ เรื่องรถลีมูซีนไปรับ อันดามันไม่แปลกใจ เพราะพ่อจัดว่าเป็นคนมีฐานะคนนึงของประเทศไทย ซื้อเกาะราคา 400 ล้านพ่อยังซื้อได้ รึว่าพ่อจะเป็นเพื่อนกับควีนส์ที่สเปน ..แต่พ่อไม่เคยบอก แค่บอกว่า มีเพื่อนรักเป็นคนสเปน ..

"อแมนด้า...เราตื่นเต้น.."  

"หม่อมชั้นด้วยเพคะอยากเฝ้าฝ่าบาทเร็วๆ" 

ควีนส์แพททริเซียเดินวนไปมาในพระตำหนัก อแมนด้าก็ด้วย  ...18 ปีที่เห็นแต่รูป วันนี้จะได้เจอพระองค์ตัวเป็นๆ

มันปลื้มจนน้ำตาจะไหลออกมาให้ได้  

"คุณทะเลมาถึงแล้วกระหม่อม" ทหารองค์รักษ์เข้ามากราบทูล  

"ให้เข้ามาได้ "

"พะย่ะคะฝ่าบาท" 

ในที่สุด..การรอคอยอันยาวนานก็สิ้นสุดลงแล้ว ควีนส์แพทริเซีย รึสาวน้อยแพทริเซียจากสเปนนักท่องเที่ยวที่ไปเที่ยวเกาะพร้าวและตกหลุมรักเจ้าของเกาะ ที่พึ่งจะเรียนจบมหาวิทยาชื่อดังในอังกฤษ ในตอนนั้น เจ้าหญิงทึ่งในความสันโดดของเค้า รักธรรมชาติ อารมณ์ดี เป็นคนดี เค้าช่วยเหลือพระองค์ทุกอย่างทั้งๆที่ไม่รู้ฐานันดรของพระองค์ด้วยซ้ำ

อันดามันเห็นสตรีสูงศักดิ์ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าแล้วขนลุก...เธอสวยมากๆดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักที่มองมายังอันดามัน ทำให้เด็กหญิงถอนสายบัวให้พระองค์โดยอัตโนมัติ 

ทะเลไม่เคยลืมแพทริเซีย เค้ายังรักและคิดถึงอยู่เสมอ ...

อแมนด้าเอามือปิดปากร้องให้อย่างสุดกลั้น ไม่คิดว่าจะได้เห็นครอบครัวนี้อยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ มันเหมือนความฝัน  ...

"ถวายบังคมฝ่าบาท ..กระหม่อมขอประทานอภัย..ทำให้พระองค์ทรงรอนาน" ทะเลบอกเสียงสั่น เค้าอยากดึงตัวของคนรักเข้ามากอด แต่เค้าก็ทำไม่ได้ ..

"ไม่เลย..ไม่นานเลย ชั้นรอมาตั้ง 18 ปียังรอได้ " 

"อันดามันลูกสาวของหม่อมชั้น" 

คำว่าลูกสาวของหม่อมชั้นมันทำให้ควีนส์ทรงกรรแสงขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ...เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้คือธิดาโดยสายเลือดที่พระองค์ให้กำเนิด  ไม่มีสิ่งใดที่พระองค์จะทรงรักได้ไปกว่านี้อีกแล้ว ..

"อันดามัน....อันดามัน !!!" ควีนส์ดึงตัวสาวน้อยไปกอดแน่น  "อันดามันลูกแม่ " 

ลูกแม่ ...อันดามันถึงกับหัวใจจะหยุดเต้น ...

"ลูกแม่ ....."  พระองค์จับใบหน้าเล็กๆของพระธิดาแล้วกรรแสงหนักกว่าเดิม ความดีใจที่ได้พบและเสียใจที่ไม่ได้เลี้ยงดูตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ ถึงวันนี้ได้เจอลูกแล้วพระองค์ก็ยังทรงเสียพระทัยไม่หาย

"อันดามัน..นี่คือแม่ของลูก"  

ทะเลพูดออกไปทั้งน้ำตา ...เค้าเสียใจที่สุดที่โกหกลูกว่าแม่ตายแล้ว ทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่ ...

อันดามัน ทำอะไรไม่ถูก ..นี่คือแม่ ...แม่ที่อันดามันนึกหน้าไม่ออกเลย เวลาคิดถึงแม่จะมีแค่ช่วงตัวไม่เคยมีใบหน้าเลย...เจ็บปวดทุกๆปีเวลาวันแม่มาถึง ..เพราะอันดามันไม่มีแม่ไปร่วมงานที่โรงเรียนเหมือนคนอื่นๆ 

ตกลงแม่ของอันดามันยังไม่ตาย ...

แม่...ใจร้ายที่สุด ....

"ปล่อยหนู ...ปล่อยค่ะ"  เด็กหญิงพยายามดันควีนส์ออก

"แม่ขอโทษอันดามัน "  

"พ่อด้วย พ่อขอโทษ ..." 

"พ่อ..กับ....." อันดามันไม่เอ่ยคำว่าแม่ออกมา ก็ใครจะตั้งตัวทัน เข้าใจมาตลอดว่าแม่เสีย ทุกๆครั้งที่ว่ายน้ำ ทุกๆครั้งที่ดำน้ำ อันดามันคิดอยู่ตลอด ว่าจะเจอแม่ในทะเล ..แม่ต้องอยู่ที่ไหนซักแห่ง รึไม่ก็ลอยไปติดเกาะซักเกาะเหมือนในหนัง ..ซักวันแม่จะกลับมา เพราะว่าไม่มีใครเจอศพของแม่ นั่นแสดงว่าแม่ยังไม่ตาย ..

"ความผิดของพ่อ ...ลูก...ลูกอย่าโกรธแม่เลยนะลูก"  

"ไม่ทะเล..ชั้นผิดเอง ชั้นคนผิด "

อันดามันมองหน้าของ ทะเลกับ ควีนส์แล้ว ระบายความในใจออกมาจนหมด 

"พ่อรู้มั้ยทำไมหนูหัดพายเรื่อคายัก ทำไมหนูหัดขับสบี๊ดโบ๊ท ทำไมหนูต้องการ ขับเครื่องบินเป็น  หนูพายเรือลำเล็กตามหาแม่ในตอนเด็กๆ โตมาหน่อย ขับสปี๊ดโบ้ทไปทั่วเลย ทั้งเกาะเล็ก เกาะน้อย เกาะร้าง เผื่อว่าจะเจอแม่ แม่อาจจะลอยไปติดอยู่ที่ไหนซักแห่ง แม่ยังไม่ตาย ทุกๆวันแม่ หนูเจ็บปวดที่สุด แต่หนูคิดว่า แม่มองดูหนูอยู่ถ้าแม่ตายไปแล้วจริงๆ แต่ความรู้สึกของหนูคือแม่ยังไม่ตาย...ซักวันแม่จะกลับมาหาหนู ซักวัน หนูจะหาแม่เจอ " 

"ลูกแม่ ....." ควีนส์กรรแสงอย่างหนัก คำพูดของพระธิดาเหมือนมีดที่ทิ่มแทงเข้าไปในพระอุระ 

"หนูขอตัว" 

"อันดามันเดี๋ยวก่อนลูก ฟังพ่อกับแม่อธิบายก่อน"

 ทะเลดึงมือลูกสาวแต่อันดามันสลัดสุดแรง เด็กหญิงวิ่งร้องให้ออกไปนอกตำหนัก ..ต้องไปจากที่นี่ ..ไปจากคนใจร้าย ..แม่อะไรทิ้งลูกตัวเองได้ลงคอ ..มันยิ่งกว่าในละคร ตัวเองเป็นควีนส์ดูแลคนทั้งประเทศสเปนได้ แต่ทอดทิ้งลูกสาวตัวเอง ...

"ฝ่าบาท หม่อมชั้นไปตามเองเพคะ " อแมนด้าวิ่งตามออกไป  

"องค์หญิงรอหม่อมชั้นก่อนเพคะ องค์หญิง"  

"องค์หญิงเหรอ ..?." อันดามันหยุดกึก  

"ใช่เพคะ หม่อมชั้น เรียกองค์หญิงเพคะ ได้โปรดหยุดฟังหม่อมชั้นก่อน"  

"คุณยายค่ะ ..หนูชื่ออันดามัน แล้วก็กรุณาอย่าเรียกว่าองค์หญิงอีก "

"ไม่ได้เพคะ..ฝ่าบาทคือองค์หญิงหม่อมชั้นจะเรียกชื่อโดยตรงไม่ได้เด็ดขาด"  

"ผู้หญิงคนนั้น..ให้มาตามเหรอคะ " 

"ฝ่าบาทนั่นเสด็จแม่นะเพคะ ทำไมทรงตรัสแบบนั้น" 

"แม่เหรอ ...แม่อันดามันเป็นหญิงชาวเกาะ แต่คนนั้นเป็นพระราชินีของสเปนซินะ " 

"ฝ่าบาทหม่อมชั้นขอร้องนะเพคะ เสด็จกลับไปกับหม่อมชั้นเถอะ " 

อันดามัน มองซ้ายขวา ...ได้ทีพลักอแมนด้าล้ม เด็กหญิงวิ่งสุดชีวิต ...

"องค์หญิง หยุดก่อนเพคะ หยุดก่อน "  

อันดามันวิ่งมาถึงประตูรั้วด้านข้างพระตำหนัก ทหารวิ่งหากันให้จ้าละหวั่นไปหมด  พุ่มไม้เล็กๆเป็นที่กำบังกายอย่างดี ..อันดามันคิดว่าซ่อนในนี้จนมืดแล้วค่อยๆปีนออกไป..น่าจะได้ แล้วมันคงมีกล้องวงจรปิดเต็มไปหมด ..ทำยังไงดี ไม่อยากอยู่ที่นี่เลย  

"ชัปปุยส์ นายช่วยชั้นที ชัปปุยส์ "  

"ชัปปุยส์ชั้นคิดถึงนาย ...."