"ต้องตื่นๆต้องออกกำลังกาย ต้อง ทำตามที่หมอสั่ง ต้องหายดีๆ ต้องฟิต"
เค้าพึมพำกับตัวเองพลางเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาด ...ห้องน้ำที่หลังคาไม่มี ..มันทำให้เค้ามองเห็นกระรอกที่อยู่บนต้นไม้วิ่งไปมา ...
"เฮ้ย...นาย ...นาย ..." เค้าเรียกเพื่อนตัวน้อยสีขาว พอมันเห็น ชาริล เหมือนมันจะปิ๊งเค้าเข้าให้แล้ว
มันหยุดชะงัก แล้วก็ส่งสายตาปิ๊งๆให้เค้า
"อ้าวตัวเมียชัวร์เลย ฮ่าๆๆๆ อย่าแอบมองชัปปุยส์น้อยของเค้าตอนอาบน้ำนะฮ่าๆๆ "
คิดดูเอาเถอะขนาดสัตว์ตัวเมียมันยังตกหลุมรักเค้าได้เลย แล้วไอ้เด็กบ้านั่นบังอาจมาว่าเค้าไม่หล่อ ปัญญาอ่อน เหงือกบาน ทั้งหมดมันไม่ใช่ความจริงเอาซะเลย
"ยัยตัวแสบจำไว้เลย "
เค้าเป็นสุภาพบุรุษพอ..ไม่น่า ต้องไม่คิดแค้นกับคำพูดผู้หญิง คนรักเค้าออกจะมากมาย ทำไมต้องไปแคร์กับคนๆเดียวด้วย .....
ชัปปุยส์ เดินไปตามชายหาดสีขาว ที่ทอดตัวยาว ไกลสุดลูกหูลูกตา น้ำทะเลสีเขียวมรกต มันดึงดูดให้เค้าอยากจะลงไป แวกว่ายเป็นที่สุด ... เค้าจำได้ว่าตอนเป็นเด็กเคยไปฮาวาย .. ทะเลที่นั่นสวยเหลือเกินแต่ผู้คนออกจะพลุกพล่านไปหน่อย ...ไม่เหมือนที่นี่ มันเหมือนสวรรค์บนดินไม่มีผิด
"เย็นชะมัด ..."
เค้าเริ่มเดินลึกลงไปเรื่อยๆ จนน้ำจะมิดหัว ถึงได้ ดำผุดดำว่ายไปมา .. บางทีเค้าเหมือนคนโรคจิต
เวลาดำน้ำชอบคิดอยู่ตลอดว่า ในทะเลที่ลึกลงไปๆมันต้องมีสัตว์ประหลาด รึว่า ต้องมีโลกเล้นลับอีกใบอยู่เป็นแน่ ...
เค้ามองเห็นอะไรบางอย่าง ขาว นวล ว่ายพุ่งมาหาเค้า
"เวรแล้วมั้ยล่ะนั่นมันฝุงฉลาม !!!" คือเค้าตายแน่นอน ตัวเดียวยังจะไม่รอดนั่นมันเป็นฝุงเลย ชัปปุยส์ รีบว่ายน้ำอย่างไวที่สุด แต่เหมือนว่าเค้าจะโชคร้าย รู้สึกปวดที่ข้อเท้าเป็นอย่างมาก ...มันเกร็งไปหมด
"แม่ครับ....พ่อครับ ผมขอโทษ " นี่เค้าจะตายโดยที่ไม่ได้ล่ำลาคนที่ เค้ารักเลยเหรอ ..แล้วศพเค้าคงจะไม่มีใครหาเจอ ..เค้าต้องอยู่ในท้องฉลาม ..อะไรมันจะแย่ขนาดนี้ ...ชัปปุยส์กลั้นใจเฮือก ..ตายเป็นตาย
...........................................
...........................................
"ฟื้นๆ ฟื้น ฟื้น สิ "
"ทำไมต้องเม้าท์ทูเม้าท์ด้วยพี่อันดามันแค่เอาตีนกระทืบท้องมันแค่เนี๊ยน้ำก็ออกมาล่ะ "
ชายหนุ่มนักฟุตบอลคนดังสำลักน้ำออกมา ... ตาแดงกร่ำค่อยๆโฟกัสใบหน้าเรียวเล็กที่จ้องมองเค้าด้วยความเป็นห่วง
"นายรอดแล้ว นายรอดแล้วนะนายเหงือกบาน" เด็กสาวยิ้มด้วยความดีใจ
"นี่ชั้นยังไม่ตายใช่มั้ย..รึว่าชั้นตายแล้ว...แต่ชั้นตกนรก ฮือออ ไม่นะ " เค้าร้องให้ออกมา
"ตายบ้าอะไรเล่า นายจมน้ำโชคดีนะมีปลาโลมามาช่วยไว้มันดันนายมาเกยตื้นจนชั้นมาเจอเลยได้ช่วย ชีวิตนายนี่แหละ ไม่งั้น นายได้เป็นอาหารเช้าของฉลามไปแล้ว "
"ไปเถอะพี่อันดามัน มันพื้นแล้ว ไม่ต้องไปคุยกับมันมาก คนอะไรไม่หล่อได้อีก "
เด็กชายตัวอ้วน เบ้ปากใส่ชัปปุยส์
"ไปล่ะนะแล้วก็คราวหลังอย่าไปตรงนั้นอีกมันดงฉลาม "
"ขอบใจเธอมากๆนะ" ชัปปุยส์พูดมันออกมาจากใจแบบเขินๆ คือใครก็ได้ที่มาช่วยเค้าในเกาะนี้ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วย ...เสียฟอร์มชะมัด...แล้วเค้าจะแก้แค้นเอาคืนคนที่ช่วยชีวิตเค้าน่ะเหรอ ..
มันก็เป็นไปไม่ได้อีก ...นี่ต้องสมยอมเป็น คนปัญญาอ่อนเหงือกบานไปตลอดชีวิตแน่ๆ
"อื้อไม่เป็นไรหรอก"อันดามันตอบสั้นๆ
"พี่อันดามันทำไมต้องเมาท์ทูเม้าท์กับมันด้วย โคดเซ็ง" เด็กชายยังบ่นอุบ
"เธอ...นี่เธอใช้ปาก..เอ่อคือ เธอจูบชั้น " ชาริล สปริงตัวขึ้นมาจากพื้นทรายทันที ...ตาลุกหัวใจเต้นตึกๆ นอกจากโซเฟียเค้าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาจูบปากเลยนะ
"นี่...นึกว่าชั้นอยากจะจูบนายรึไง..ชั้นแค่ดูดน้ำออกจากปากนาย " อันดามันโมโหหน้าแดง คนอะไรช่วยแล้วยังมาด่าอีก น่าจะปล่อยให้ตายไปซะ
"ห๊า !! เธอดูดน้ำออกจากปากชั้น ....แล้ว.....เธอใช้ลิ้นด้วยรึเปล่า" ชาริลเอามือจับริมฝีปากแดงๆของตัวเอง
"ชั้นจะใช้ลิ้นทำบ้าอะไรเล่า ...นายนี่มันเพี้ยนชัดๆ"
"พี่อันดามันไปเถอะ หิวข้าว " เด็กชายตัวอ้วนนึกแค้นใจชาริล ที่หญิงสาวรุ่นพี่ที่เค้าแอบรักมาตั้งแต่เกิด จูบคนอื่นต่อหน้าต่อตา ถึงจะเป็นการช่วยชีวิตก็เถอะ
"อย่าหลงตัวเองให้มันมากนักนะ คิดว่าชั้นดูดปากนายแล้วชั้นต้องตกหลุมรักนายรึไง คือเหมือนในหนังอ่ะ....จะบอกอะไรให้นะ คือ ปีๆนึงชั้นดูดเอาน้ำออกจากปากผู้ชายไม่ต่ำกว่า 2 พันคน ถ้าชั้นตกหลุมรักทุกคนที่ชั้นดูดน้ำออกจากปากเค้า ..ชั้นมิต้องมีแฟนเป็นแสนๆคนแล้วเหรอ "
อันดามัน รัวใส่ชัปปุยส์จนเค้าเหวอ ...
"แล้วก็อย่ามาตกหลุมรักชั้นแล้วกัน ...นายมันไม่ใช่สเปคชั้นจำไว้ " นิ้วชี้ของอันดามันจิ้มมาตรงหน้าอกเค้าพอดี นี่ดูถูกกันอีกแล้ว
..........................
..............................
"แต่ชั้นสเปคผู้หญิงทุกคนนะ" ชาริล รำพึงกับตัวเองเบาๆ...
เด็กสาวกับแฟนตัวอ้วนเดินจากไป ... เธอยังไม่วายหันกลับมาชี้หน้าเค้าประมาณว่าอย่ามาหือ ชั้นช่วยชีวิตนายนะอะไรประมาณนั้น ...
....................................................
.....................................................
"พี่อันดามัน...พี่ไม่เคยช่วยคนจมน้ำไม่ใช่เหรอ ..."
"แกจะอะไรกับพี่นักหนาเนี่ยไอ้ปลาวาฬ"
"ก็พี่อันดามันบอกไอ้หมอนั่นว่า ดูดน้ำออกจากปากคน ปีนึงๆตั้ง 2000 กว่าคน "
"ปลาวาฬเข้าใจมั้ย มันต้องมีฟอร์มดิไม่งั้น เกิดพี่บอกเค้าว่า อุ้ยตาย เธอเป็นจูบแรกของชั้น ชั้นไม่เคยทำงี้มาก่อน ขายหน้าแย่เลย มันเท่กว่ามั้ยล่ะที่บอกออกไปแบบนั้นอ่ะ "
"เออจริงแฮะ พี่อันดามันเนี่ยโคดฉลาด..ทั้งสวยทั้งฉลาด "
ปลาวาฬคือ ลูกชายกัปตันแจ็ค คนขับสปี๊ดโบ๊ทที่ตอนนี้นอนซมเพราะพิษไข้รากสาดน้อย
จนอันดามันต้องไปขับเรือแทน ...
"พี่อย่าไปหลงชอบมันแล้วกัน ไม่ถูกชะตาเลยอ่ะ "
"ปลาวาฬลืมแล้วเหรอ ...นักท่องเที่ยวก็คือนักท่องเที่ยว เค้ามาเที่ยวแล้วเดี๋ยวเค้าก็ไป .."
"เหมือน...พี่อังเดรใช่มั้ย.." ปลาวาฬยังจำชายหนุ่มชาวพริ๊นแลนด์สุดหล่อคนนั้นได้ เค้ามาเที่ยวที่นี่เมื่อสองปีที่แล้ว แล้วเค้าก็เอาหัวใจพี่อันดามันของปลาวาฬกลับไปด้วย
".............................." ไม่มีคำพูดอะไรหลุดจากปากของเด็กสาวมีแค่น้ำตาที่คลอเบ้า...คำสัญญาของอังเดรที่บอกว่ากลับไปถึงพริ๊นแลนด์จะรีบติดต่อมา ...นับจากวันนั้นจนวันนี้สองปีแล้ว
เค้าไม่เคยติดต่อกลับมาอีกเลย ....รักครั้งแรกของอันดามัน ....
"ลุงพี่อังเดรอยู่ที่พริ๊นแลนด์ไม่ใช่เหรอ.. แล้วพี่อังเดรก็ให้ที่อยู่ไว้..พี่อันดามันไปตามหาเค้าก็ได้นี่นา"
อังเดรเป็นผู้ชายคนเดียวที่สามารถเข้าใกล้ อันดามันได้โดยที่ ปลาวาฬไม่รู้สึกหึงหวง
"ไม่หรอก..."
"จบ ม.6 พี่ต้องไปพริ๊นแลนด์ ..พี่ลองไปถามลุงเค้าดูสิ "
"เค้าเคยบอกว่าถ้าเค้าไม่ติดต่อกลับมามีอยู่อย่างเดียวคือเค้าตายแล้ว"
"แล้วพี่คิดว่าเค้าตายแล้วจริงๆน่ะเหรอ "
"คงงั้นมั้ง"
20 ปีที่แล้ว เจ้าหญิง แพททริเซียแห่งราชวงศ์พริ๊นแลนด์ได้เดินทางมาเที่ยวที่นี่ ...พระองค์ตกหลุมรักชายหนุ่มสามัญชนเจ้าของเกาะ พร้าว ... โดยที่เค้าเองไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสาวชาวสเปนแสนสวยคนรักของตัวเองเป็นถึง เจ้าหญิงรัชทายาท... เธอจากเค้าไปหนึ่งปีแล้วกลับมาพร้อมกับเด็กหญิงผมดำตาคมวัย 6 เดือน
"ดูแลลูกของเราดีๆนะ...ชั้นขอโทษเธอจริงๆ..ชั้นรักเธอ..แต่..ชั้นก็ต้อง รับผิดชอบต่อเกียรติยศของราชวงศ์ ...ให้อภัยชั้นด้วยนะ..ได้โปรดให้อภัยชั้นด้วย"
เสียงร้องให้จ้าของลูกสาวในวินาทีแรกที่อยู่ในอ้อมกอดของเค้า เค้าไม่เคยที่จะลืม มันได้เลย ...
เค้าทั้งคิดถึงและเจ็บปวด ...เค้าไม่ดูทีวี ไม่ติดตามข่าว ไม่ติดต่อโลกภายนอก ..
18 ปีต่อมา เค้าถึงบอก อันดามันว่า เธอควรไปพริ๊นแลนด์ ทั้งๆที่ลูกสาวไม่รู้เหตุผลว่าทำไมตัวเองต้องไปเรียนต่อที่พริ๊นแลนด์ ... แต่ตัวเค้าเองคิดว่าอย่างน้อยๆอันดามันจะได้อยู่ในแผ่นดินที่แม่ของเธอ เป็นเจ้าของ
ชายวัยสี่สิบ...นึกถึงเรื่องราวเมื่อ 19 ปีที่แล้วไม่มีวันลืม ... รอยยิ้ม อ้อมกอด รอยจูบ..ทุกสิ่งทุกอย่าง
ของคนรัก ..
"เจ้าหมอนี่มันไม่เลวนะเนี่ย เดาะลูกมะพร้าวเป็นฟุตบอลเลย นี่มัน เดวิดเบคแค่มชัดๆ " ชายวัยสี่บเจ้าของเกาะ ยืนดูชายหนุ่มแปลกหน้าที่พึ่งเดินทางมาถึงเกาะ เดาะลูกมะพร้าวอยู่ริมชายหาด อย่างชื่นชม
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
"ลองมัั้ยครับ" ชาริล ชัปปุยส์ ส่งลูกมะพร้าวให้อีกฝ่ายที่ยืนกอดอกดูเค้าอยู่
"เอาสิ ไม่ได้เล่นฟุตบอลมานานแล้ว"
"ผมชาริล ชัปปุยส์ครับ " ชัปปุยส์ยื่นมือไปจับมือชายวัยกลางคน เค้ามีรอยยิ้มที่อบอุ่นและดูเป็นมิตรเหลือเกิน
มันทำให้ชาริลคิดถึงพ่อขึ้นมาทันที
"น้าชื่อทะเล ...ยินดีที่ได้รู้จักนะ " เค้ายิ้มกว้าง
"ครับ พอดีผมพึ่งมาที่นี่เมื่อวาน สวยมากๆเลยครับ "
"ใครมาก็พูดแบบนี้ทั้งนั้นล่ะ ดีใจนะที่ชอบที่นี่ "
"ชอบมากๆเลยครับ"
"ป่ะเตะบอลกัน"
ตอนแรกมีแค่ชัปปุยส์กับทะเลแต่ตอนนี้ เด็กๆในเกาะวิ่่งมาแจม จนครบทีมบอลสองทีมใหญ่เลย
ทะเลไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว ตั้งแต่เค้าจบมหาวิทยาลัย ก็แทบจะไม่ได้เล่นฟุตบอลอีกเลย
"พี่ชาริลยิงได้อีกแล้วเย้ๆๆๆ "
"พี่ชาริลยิง เป็นลูกที่ 50 "
"พี่ชาริลเก่งสุดๆเลย"
เด็กๆวิ่งเกาะแข้งเกาะขาชัปปุยส์กันใหญ่เค้ากลายเป็นขวัญใจเด็กๆชาวเกาะในทันที
ที่นี่ไม่มีทีวี หนังสือพิมพ์ รึว่า เครื่องมอสื่อสาร ไม่แปลกหรอก..ที่ไม่มีใครรู้จักเค้า
...............................................
.......................................................
"ไปกินข่้าวบ้านน้ากันมั้ยอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง "
"เกรงใจครับ"
"เกรงใจอะไรเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ลูกสาวน้าทำกับข้าวอร่อยมากๆอยากกินอะไรขอให้บอกจัดให้ได้ทุกอย่าง"
"น้ามีลูกด้วยเหรอครับยังดูหนุ่มหล่ออยู่เลย "
"ลูกสาวน้า 18 แล้วนะ น้ามีลูกเร็ว มีเค้าตอนอายุ 21 เอง "
"ผม 23 แล้ว มีแฟนแต่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่มีแพลนว่าจะแต่งก่อน 30 ครับ " เค้าเล่าอย่างมีความสุข
"เธอคงสวยมากๆใช่มั้ย"
"ช่ายครับเธอสวยมากแล้วก็.....เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของผมด้วย"
"ว้าว..ดีจังเลย ดีใจด้วยล่วงหน้านะ "
ชัปปุยส์กับทะเลเดินคุยกันจนมาถึงบ้านของทะเล .... บ้านปีกไม้ที่เท่มากๆ มันสวยจริงๆ ชัปปุยส์ยืนท้าวสะเอวมอง นี่มันบ้านในฝันของเค้าชัดๆ
"เข้ามาสิชัปปุยส์ " ทะเลรู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มนักท่องเที่ยวคนนี้อย่างบอกไม่ถูก เค้ารู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อน ที่มหาวิทยาลัย เหมือนเคยคุยกันแบบนี้ มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าตอนไหน รู้แค่ว่าคุ้นเคย..
"ขอบคุณครับ"
........................................................................
...........................................................................
To be continue part 3 ka :) love you na ka
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น