ทะเลรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ เค้าดูเหมือนพ่อใจร้ายที่ให้ลูกสาวต้องเผชิญกับความทุกข์ใจครั้งยิ่งใหญ่ ถ้าเรื่องทุกข์ใจเพราะความรัก อันดามันยังผ่านพ้นมันไปไม่ได้วันข้างหน้าประเทศสเปนจะเป็นยังไงถ้ามีควีนส์ที่อ่อนแอ ..
"นาย..ผมบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่ไว้ใจมัน นายยังปล่อยให่้เรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้ได้ ผมถีบมันตกทะเลเหมือนไอ้อังเดรซะก็สิ้นเรื่อง"
"นี่แกเป็นลูกน้องชั้นรึว่าพ่อชั้นแจ็ค แกมันชอบทำอะไรโดยไม่ได้สั่งอยู่เรื่อย นั่นดีนะ อังเดรมันไม่ตาย ถ้าเค้าตายขึ้นมา แกติดคุกชั้นไม่ประกันนะจะบอกให้ "
"เพื่อเจ้าหญิงผมทำได้ทุกอย่าง คนอย่างพวกมันไม่สมควรจะมาแตะต้องตัวเจ้าหญิง"
"เอาน่าๆแกพอได้แล้ว ลูกชั้น ชั้นตัดสินใจเองได้ "
"แต่นายครับ ต้องไล่มันกลับขึ้นฝั่งไปได้แล้วนะครับ ไอ้สารเลว ให้เมียมาทำร้ายจิตใจกันถึงนี่ มันเกินไปนาย"
"เอาเถอะ แกสงบสติอารมณ์บ้างเถอะ นี่แกพ่ออันดามันรึชั้นพ่อกันแน่ .. เริ่มสับสนล่ะ ฮ่าๆๆ"
"นาย..ยังจะขำอีก "
ปลาวาฬได้ยินพ่อคุยกับเจ้าของเกาะ ถึงกับรีบเอามือปิดปากตัวเองสนิท ไม่คิดว่า ผู้หญิงที่ตัวเองหลงรักตั้งแต่เกิดที่แท้คือเจ้าหญิง แถมพ่อยังเป็นคน กำจัดคนรักของเจ้าหญิงอีก ..บ้าไปแล้วนี่มันละครชัดๆ
"เจ้าหญิง !!"
คำพูดต่างๆของพ่อตั้งแต่เกิด มันวิ่งกลับมาเตือนความจำของปลาวาฬทุกช็อตทุกตอน
คำที่พ่อชอบด่า ปลาวาฬคือ "ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง" พึ่งจะเข้าใจวันนี้เอง ..
"งั้น..เราก็คือองครักษ์อ่ะดิ เพราะพี่ เอ้ย เจ้าหญิงอันดามัน มักขอความช่วยจากเราตลอดๆๆเช่น ปีนเก็บมะพร้าวไม่ได้ แคะหอยเสียบตามชายฝั่งไม่ได้ แล้วก็ปีนเก็บน้ำผึ้งไม่ถนัด"
ทุกอย่างล้วนเป็นงานที่ปลาวาฬได้ถวายการรับใช้ ยิ่งคิด ก็ยิ่งภูมิใจ พอรู้ว่าอังเดรไม่กลับมาที่นี่ไม่ติดต่อมาเพราะพ่อของตัวเอง ปลาวาฬก็ยิ่งสงสารอันดามันใจก็อยากจะชดใช้ความผิดแทนพ่อ ..แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี
"พ่อคะหนูไปสเปนพรุ่งนี้เลยได้มั้ยค่ะพ่อ "
"เอางั้นเลยเหรอ ..."
"หนูเก็บของแล้ว" อันดามันเสียงสั่น
"เดี๋ยวมันจะผ่านไปนะลูก" ทะเลดึงตัวลูกสาวเข้ามากอดด้วยความรัก ลูกเจ็บมีเหรอเค้าจะไม่เจ็บ
"หนู......"
"อยากร้องก็ร้องเถอะลูก..ร้องจนพอใจแล้วก็วันพรุ่งนี้แล้วก็วันต่อๆไปไม่ต้องร้องมันอีก เก็บน้ำตาของลูกเอาไว้ร้องในตอนที่ ..."
"ไม่...พ่ออย่าพูดแบบนั้น .."
"ความจริงมันก็คือความจริงนะลูก พ่อว่าชัปปุยส์เค้าไม่ได้หลอกลูก ...."
"พอเถอะค่ะพ่อ ... เค้าไม่ผิดหรอก ... "
"ลูกบาดเจ็บในวันนี้เพื่อจะหายดีและแข็งแกร่งขึ้นในวันข้างหน้านะลูก ..ซักวันอันดามันจะเจอคนของลูกสวรรค์ไม่ได้สร้างเรามาคนเดียวหรอก เราทุกคนมีคู่เพียงแต่ ... เราจะหากันเจอรึเปล่า "
"พรุ่งนี้เราไปสเปนกันค่ะพ่อ "
"พ่อตั้งตัวไม่ทันนะเนี่ย แต่...ได้ลูก..."
ทะเลนึกหวั่นใจ เค้าอยากจะบอกลูกตอนนี้ แต่เค้าก็ทำไม่ได้ .. ..ลูกจะโกรธเค้ารึเปล่า ที่ผ่านมาได้แค่บอกว่าแม่ของอันดามันเป็นสาวชาวเกาะ เธอจมน้ำหาศพไม่เจอ ...ตั้งแต่อันดามันเล็กๆ ..ใครจะรู้ว่า 18 ปีต่อมา เรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้
พรุ่งนี้อันดามันก็ไปจากประเทศไทย ไปจากเกาะเล็กๆที่เติบโตมา ไม่ใช่ครั้งแรกกับการเดินทางไกลซักหน่อย บินกลับไทยรัสเซียอยู่เป็นประจำ
"ชั้นคิดถึงนายจังเลยชัปปุยส์" อันดามันนั่งอยู่ที่ชายหาด ตรงที่เคยนั่งดูดาวกับชัปปุยส์ทุกวัน ...ถึงมันจะเจ็บปวดยังไง ก็อยากจะนั่งดูดาว ตรงนี้คืนนี้...เป็นครั้งสุดท้าย
"ครั้งสุดท้ายแล้ว ..ชั้นจะไม่มากลับมาที่นี่อีก...เพราะที่นี่ มีแต่นาย..มีแต่นายเต็มเกาะ ข้ามไปถึงเกาะของเรา"
อันดามันแหงนหน้า มองดูดาว ดวงที่เคยมองดูด้วยกัน .. มันยิ่งคิดถึง ป่านนี้เค้าคง....
"ชั้นขอโทษนะชัปปุยส์ ....นายอยู่กับคนของนายเถอะ ..ยังไงเราก็ไม่มีวันจะได้ใกล้กันอีก "
"ชั้นไม่ลืมนายหรอก..ไม่มีวันลืม .. ชั้นดีใจที่ได้รักนาย ...นายคงไม่รู้ นายน่ารักที่สุดในโลกเลย นายเป็นผู้ชายที่เหงือกสวยที่สุดที่ชั้นเคยเจอ "
อันดามันร้องให้จนตัวโยน ....
"คิดถึงนะ"
"คิดถึงที่สุดเลยรู้มั้ย"
อันดามันนึกถึงหน้าของ แฟนชัปปุยส์ขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้น น่าสงสารมาก เธอเป็นคนดูมั่นใจในตัวเอง ดวงตากลมโตคู่นั้นมองมาที่ เธอยังอดสะดุ้งไม่ได้ .. ถึงจะแค่ครั้งเดียวที่ได้สบตากัน ..
อันดามันคือคนผิด ... ผิดกับผู้หญิงคนนั้น ....มันสมควรแล้วที่จะต้องรีบไปจากที่นี่ ....
ชัปปุยส์พาโซเฟียกลับมานอนที่รีสอร์ทลุงแก่ สัญชาตญาณลูกผู้หญฺิง โซเฟียรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆระหว่างชัปปุยส์กับเด็กชาวเกาะคนนั้นเป็นแน่ ...ก่อนกลับมาที่รีสอร์ทเจ้าของบ้านใจดีคนนั้นยังเลี้ยงข้าวเธอกับชัปปุยส์ แต่ลูกสาวของเจ้าของบ้านกลับไม่อยู่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย ชัปปุยส์เหมือนคนป่วยอะไรแบบนั้นเลย เค้าเหมือนจะร้องให้ตลอดเวลา ....
"มีอะไรจะบอกมั้ย " โซเฟียโอบเอวชัปปุยส์
"................................" ชัปปุยส์น้ำตาร่วงเผาะเค้าพูดอะไรไม่ออกความรู้สึกผิดมันถาโถมเข้ามาในหัวใจยิ่งกว่าคลื่นสึนามิก็ไม่ปาน
"ไม่เป็นไร....ไม่เป็นนะ " โซเฟียสะอึ้นขึ้นมา
"ขอโทษ....ขอโทษจริงๆ"
"บอกว่าไม่เป็นไร.....ขอโทษทำไม "
สิ่งที่โซเฟียสังหรณ์ใจมันก็เกิดขึ้นจริงๆ..ชัปปุยส์ไม่ต้องบอกเธอก็รู้แล้ว ....
"หันหน้ามานี่...จ้องตาชั้น" ชัปปุยส์ยังหลบสายตาของโซเฟีย เค้าพูดอะไรไม่ออก ..
"รักเค้าใช่มั้ย" โซเฟียถามทั้งน้ำตา ชัปปุยส์พยักหน้า จะให้เค้าโกหกเค้าทำไม่ได้หรอก
".................. มีอะไรกันรึยัง " ชัปปุยส์ส่ายหน้า เค้าดึงโซเฟียไปกอดจนแน่น ร้องให้สะอึกสะอึ้น เค้ามันเลวที่สุด ทำให้คนสองคนต้องมาเสียใจ ตลอดเวลา 5 ปีที่คบกันเค้าไม่เคยหวั่นไหววอกแวกเลย
ผู้หญิงคนนี้ให้อภัยเค้าได้เสมอ... ถึงจะชอบพูดเล่นๆประมาณว่าอย่าให้รู้ว่ามีกิ๊กนะเอาตายอะไรแบบนี้ ต่อพอเอาเข้าจริงๆ เธอกลับไม่ว่าอะไรซักคำ...เค้ารู้ว่าเูธอต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน ...
"ตั้งใจจะเก็บไว้จะไม่บอกเลยน่ะเหรอ ..นี่ถ้าไม่ตามมาก็คงไม่รู้ใช่มั้ย " โซเฟียยิ้มแห้งๆน้ำตายังไหลตลอดเวลา
"เปล่า..."
"แล้ว....จะเอายังไงต่อ..."
".................................."
ชัปปุยส์ไม่ได้พูดอะไร..ถ้าเค้าบอกว่าเค้าเลือกโซเฟียแล้วอีกคนล่ะ เค้าโกหกไม่ได้จริงๆ..
"จะมีแฟนสองคนเหรอ.."
"ขอโทษนะ"
"ชั้นถามว่าจะมีคนรักสองคนพร้อมกันเหรอ?" โซเฟียขึ้นเสียง
"ไม่รู้...ขอโทษจริงๆ"
ชัปปุยส์ตอบได้แค่นั้น ..
เค้าไม่น่ามาที่นี่เลยตั้งแต่แรก น่าจะไปที่ไหนซักแห่งที่มันต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ..
ชัปปุยส์ตื่นแต่เช้า..อย่าเรียกว่าตื่นเลยเรียกว่าไม่ได้นอนดีกว่า ..โซเฟียคงเหมือนกัน เค้าค่อยๆลุกจากเตียงเพราะกลัวว่าโซเฟียจะตื่น เค้าก้มลงจูบหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ
ถ้าสมมุติทุกอย่างมันคือความฝันไม่ใช่เรื่องจริง..เกาะนี้มีแค่เค้า..มีนักท่องเที่ยวอีกไม่กี่คน ..ไม่ต้องมีบ้านใหญ่แสนสวยตรงเนินเขาใกล้ๆกับท่าเรือหลังนั้น ไม่ต้องมีลูกสาวเจ้าของบ้าน แสนสวยที่เค้ารักสุดหัวใจ ..
"ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยย เจอผัวแต่เช้าเลย"
ป้าบัวแดงนั่นเอง วันนี้ชัปปุยส์รู้สึกเซ็งสุดๆเอาเถอะป้าแกอยากจะทำอะไรก็ทำเลย ...เค้ามันแค่ผู้ชายเลวๆคนนึงจะเป็นผัวคนบ้าอีกซักคนสองคนจะเป็นไรไป
"เป็นอะไรทำไมไม่หนี..ไม่กลัวเมียแล้วเหรอ" ป้าบัวแดง น้ำลายไหลยืด เลือดกำเดาก็พุ่งกระเด็นมาโดนหน้าเค้าด้วย
"ไม่ครับ..." เค้ายิ้มแห้งๆ
"ว้า...หมดสนุกเลย "
"อีบัวแดง...มึงมายืนอ่อยผัวกูอีกแล้วอินี่..เดี๊ยะๆๆๆๆ" ป้าวุ้นเส้นนั่นเอง
"มาอ่อยอะไร..กูจะไปส่งคุณอันดามัน..คุณอันดามันจะไปสเปน" ป้าบัวแดงตะโกนใส่ป้าวุ้นเส้น
ชัปปุยส์ตัวร้อนวูบเลย..อันดามันจะไปสเปน ....
"งั้นก็รีบๆสิ..มัวยืนสวยอยู่ด้วย "
"งั้นเมียไปก่อนนะจ้ะผัวจ๋า " ป้าบัวแดงหอมแก้มซ้ายและป้าวุ้นเส้นหอมแก้มขวา แก้มที่ชาๆไร้ความรู้สึกใดๆของชัปปุยส์ เหมือนโลกมันหยุดนิ่ง...เค้าตั้งตัวไม่ทัน...
"ป้า..ผมไปด้วย"
"ว้ายยยยยยยยยย หยาบคายอย่ามาเรียกป้านะไม่เอาต้องเรียกเมีย" ป้าวุ้นเส้นดึงแขนชัปปุยส์
"จะไปได้รึยัง...มึงนี่แรดเรียกพี่จริงๆ"
"ถ้ากูแรดมึงก็กระซู่แล้วอีบัวแดง" ป้าวุ้นเส้นหมายถึงบรรพบุรุษของแรด กระซู่นั่นเอง
"พอเถอะครับเรารีบไปกันดีกว่า" ชัปปุยส์ร้อนใจ ...ไม่ได้ไปท่าเรือแน่นอน เค้าเชื่อว่าทะเลน่าจะเอาเครื่องบินเล็กออก
ใจเค้าเต้นตึกๆ หูก็อื้อไปหมด ...ทำไมแค่หาดไปที่บ้านของอันดามันมันถึงได้ไกลแบบนี้ปกติมันใกล้มากกว่านี้
เหมือนยิ่งเดินมันก็ยิ่งไกล ...
ชัปปุยส์เห็นอันดามันกับทะเลกำลังจะเดินไปขึ้นเครืองบิน ...มีปลาวาฬกับ แจ็ค เดินถือของตามหลัง
"อันดามัน อันดามัน !!!!!" เค้าตะโกนสุดเสียง
"คุณอันดามันรอก่อน " สองป้าช่วยเรียกด้วย
"อันดามัน "
"ชัปปุยส์!!!"
เด็กสาวเห็นชัปปุยส์แล้ว อยากจะวิ่งไปกอดในตอนนี้ ... น้ำตาก็ไหลออกมาทั้งๆที่กลั้นเอาไว้แล้ว
"ไปลาเค้าสิลูก..." ทะเลลูบหัวลูกสาว อันดามันไม่พูดอะไร วิ่งตัวปลิวมากอดชัปปุยส์
"อย่าไปได้มั้ย..ชั้นขอร้อง..นะ..ไม่ต้องไป"
ไม่มีเสียงตอบมีแต่เสียงสะอึ้น "ดูแลตัวเองนะ..."
"ขอโทษนะอันดามัน..ชั้นขอโทษ"
"ชั้นต้องไปแล้ว ...นาย...ดูแลตัวเองดีๆรู้มั้ย" อันดามันบอกทั้งน้ำตา อยากจะบอกชัปปุยส์เหลือเกินว่ามันเจ็บปวดจนเกินจะเห็นชัปปุยส์กับคนนั้นอยู่ด้วยกัน..แม้จะแค่วินาทีเดียวก็ไม่อยากเห็นและไม่อยากรับรู้มันเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก
"ไม่ต้องไปได้มั้ย..ชั้นขอร้อง..." ชัปปุยส์ฟุมฟายเหมือนเด็กๆที่กำลังจะเสียของเล่นอะไรแบบนั้น
"ชัปปุยส์..."
"ชั้นรักเธอนะอันดามัน"
"........................................."
"ลาก่อนชัปปุยส์ ...."
ชัปปุยส์พยายามฉุดมือ .... คำนี้เป็นคำที่เค้าเกลียดที่สุด รวมถึงคำว่าดูแลตัวเองด้วยนะ นั่นมันหมายความว่าเราจะไม่ได้เจอเจ้าของคำพูดเหล่านี้อีก..
"คุณอันดามันครับ..ได้เวลาแล้วนะครับไปได้แล้ว" แจ็คเดินมาตาม
ปลาวาฬยังเคืองชัปปุยส์ไม่หายเรื่องที่เค้าหลอกอันดามันแต่เห็นแบบนี้แล้วปลาวาฬก็อดร้องให้ตามไม่ได้เพราะลึกๆในใจเค้ารักชัปปุยส์เหมือนพี่ชายแล้วก็รักอันดามันเหมือนพี่สาว ..
"คุนอันดามันโชคดีนะคะ อย่าลืมดูๆฝรั่งสเปนเผื่อป้าสองคนด้วยฮือออออ " ป้าบัวแดงกับป้าวุ้นเส้นร้องให้โฮ
"ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ หนูไปล่ะ สวัสดีค่ะ"
อันดามันมองดูดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาของชัปปุยส์แล้วใจจะขาดให้ได้
..มันคงเป็นการจากกันชั่วชีวิต อันดามันรู้สึกแบบนั้น...
พอจะจากไปจริงๆ แทบอยากจะเปลี่ยนใจ..ชัปปุยส์เหมือนแม่เหล็กอะไรซักอย่างที่ตรึงร่างของเธอเอาไว้ให้ก้าวขาไม่ออก
ไม่อยากจะจากก็ต้องจาก
ไม่อยากจะเดินจากไป..แต่ก็ต้องไปอยู่ดี
ไม่เป็นวันนี้ ..จะเป็นวันไหนๆ..
เราก็ไม่มีทางจะอยู่ด้วยกันได้
ชัปปุยส์ไม่อยากจะมองในตอนที่อันดามันขึ้นเครื่องบินไม่อยากเห็นตอนที่คนรักจากไปต่อหน้าต่อตา ..
เค้าได้ยินแค่เสียงเครื่องบิน แว่วไกลออกไปเรื่อยๆ ใจมันก็ยิ่งหาย...
เหมือนโลกว่างเปล่า
เหมือนเกาะร้าง
ชัปปุยส์เห็นปลาโลมา กำลังเล่นน้ำกระโดดไปมา เค้ายิ่งร้องให้ เค้าคงอยู่ที่นี่โดยไม่มีเธอไม่ได้แล้ว ..
เค้าตายไปจริงๆถ้าต้องอยู่ที่นี่โดยไม่มีอันดามัน ...ถึงจะมีผู้หญิงอีกคนที่รักเค้ามากก็ตาม..
ได้แต่ขอให้เธอมีฝันที่ดี
และได้พบคนดีมีวันที่สดใส
และขอพลังแห่งรักจงตามไป
เฝ้าบอกรัก..
ให้เธออุ่นใจในวันที่เธอเหงา..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น