คนทั้งโลกเห็นมีเหรอโชเฟียจะไม่เห็น หญิงสาวนึกแค้นใจขึ้นมาสุดๆชัปปุยส์..ก่อนจะไปประเทศไทยทิ้งข้อความไว้ดิบดีว่าจะรักแค่เธอคนเดียว..คำหวานอีกสารพัด ทุกๆครั้งมันก็เป็นแบบนั้น แต่มีครั้งนี้ที่ดูเหมือนทุกอย่างมันจะเลวร้ายจนสุดจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ...
“นังเด็กเกาะ...แกอย่าคิดนะว่าแกเป็นเจ้าหญิงแล้วจะเที่ยวแย่งคนรักของคนอื่นได้ง่ายๆแกรู้จักชั้นน้อยไปล่ะถ้าชั้นไม่แน่จริงชั้นเอาชัปปุยส์ไม่อยู่หรอก”
ร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องน้ำ เป้าหมายคือรุ่นพี่ที่ทำงาน
“พี่เบลล่าช่วยหนูซักครั้งนะพี่นะช่วยหนูหน่อย”
“จะดีเหรอโซเฟียแล้วถ้าชัปปุยส์รู้ทีหลังเค้าไม่เกลียดเธอแย่เหรอ เรื่องแบบนี้เรื่องใหญ่นะ"
“หนูไม่สนหรอกขอแค่ได้ชัปปุยส์กลับคืนมา”
“เอา...ได้ล่ะ..เอาไปให้คุณหมอซะ พี่กะช่วยได้เท่านี้แหละ”
เบลล่ารุ่นพี่ของโซเฟียที่พึ่งจะตั้งท้องได้สองเดือน โซเฟียขอปัสสาวะของเธอไปให้หมอตรวจนี่คือหลักฐานชิ้นสำคัญที่จะเอาตัวชัปปุยส์กลับมา
พระราชินีแพทริเซียฟื้นแล้ว ทะเลก็ฟื้นทั้งสองคนพ้นขีดอันตรายอันดามันได้ปรับความเข้าใจกับแม่พึ่งจะเข้าใจว่าแม่ไม่ได้เคยทอดทิ้งเธอเลย แถมยังจัดห้องนอนเอาไว้ให้อีกแม่มีรูปของอันดามัน มีคลิปวีดีโอมีทุกๆอย่างรู้แม้แต่ว่าเธอชอบนักร้องวงไหน..แม่น่ารักที่สุดเหมือนที่ยายบอก...ตอนนี้อันดามันรอวันที่พ่อกับแม่หาย..อยากพาแม่กลับไปที่เกาะพร้าว..อยากบอกปลาวาฬอยากบอกทุกๆคนบนเกาะว่า อันดามันเจอแม่แล้ว...แม่อันดามันยังไม่ตาย ...
อันดามันมีความสุขจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ตอนกลางวันไปเฝ้าไข้แม่กับพ่อทั้งวัน อยากนอนเฝ้าแต่ควีนส์มัมก็ทรงห้าม นางข้าหลวงก็เฝ้ากันหลายคน อยากให้กลับมาพัก กลัวจะเป็นอะไรไปอีกคน
ชัปปุยส์ให้เนย์มาร์มาส่งเหมือนเดิมกว่าจะหลบออกมาได้ กว่าจะขโมยชุดพี่ริคาโด้ได้โชคดีที่พี่เค้ามีชุดเครื่องแบบเป็นตู้ๆไม่งั้นคงแย่ วันนี้อังเดรบอกว่าจะออกไปเที่ยวสั่งลาสาวๆเป็นคืนสุดท้าย เค้าทำเหมือนกับว่ากำลังจะแต่งงานอะไรแบบนั้น ขอสุดๆซักคืนสั่งลาความโสด
“ถามจริงๆเถอะชัปปุยส์นายไปที่วังทำไม แต่งตัวเป็นทหารอีก..งงอ่ะ”
“เราอยากเล่านะเพื่อนแต่ว่าเราไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรยังไงดี”
“พร้อมแล้วค่อยบอกล่ะกันเราแค่เป็นห่วงน่ะ”
เนย์มาร์ยินดีช่วยชัปปุยส์อยู่แล้วเรื่องแค่นี้ เค้าเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้เท่านั้นเข้าไปทำอะไรในวังดึกๆ..
“ระวังตัวด้วยนะเราเป็นห่วง”
“ไม่ต้องห่วงนายไปเถอะตอนกลับเรียกแท็กซี่เอง”
“ถึงโทรตามก็ไม่มาแระเดี๋ยวเมียด่า ฮ่าๆๆๆ”
เนย์มาร์หัวเราะตาหยี ถึงในสนามเค้าจะดูกวนๆชอบยั่วคู่ต่อสู้แต่นอกสนามเนย์มาร์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงของชัปปุยส์เลยทีเดียว
อันดามันนั่งดูแต่นาฬิกานางข้าหลวงเอาอะไรมาให้กินก็ไม่กิน..เป็นห่วงชัปปุยส์
“น้าไปนอนเถอะค่ะหนูง่วงแล้ว” อันดามันบอกนางข้าหลวง
“ฝ่าบาทอย่าทรงเรียกหม่อมชั้นว่าน้านะเพคะไม่ได้เพคะ”
“น้าน่าจะอายุราวๆสามสิบนิดๆ แม่อายุ สี่สิบเพราะงั้น ก็ต้องเรียกน้า “
“ไม่ได้เพคะ...เรียกชื่อหม่อมชั้นเฉยๆเพคะห้ามเรียกน้า”
“อีกอย่างเลิกเรียกหนูว่า ฝ่าเท้าซักทีไม่ชอบเลยค่ะ ขอร้องได้มั้ยคะ”
นางข้าหลวงถึงกับอดขำไม่ได้ เจ้าหญิงคิดได้ยังไง ฝ่าเท้า ....
“หม่อมชั้นทูลลาเพคะ”
“ฝันดีค่ะ...”
“ขอบพระทัยฝ่า....เอ่อ....ขอบพระทัยเพคะเจ้าหญิงอันดามัน”
พอนางข้าหลวงเดินออกไปอันดามันรีบปิดประตู ...ความรู้สึกมันบอกว่าชัปปุยส์ต้องอยู่แถวๆระเบียงแน่นอน
“ชัปปุยส์..ออกมาได้แล้ว...”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา ... “ชัปปุยส์นายอยู่ไหน....ชัปปุยส์”
ร่างบางเดินไปเปิดประตู มองซ้ายขวาก็ไม่เจอ ยิ่งใจไม่ดี ทหารจับได้ขึ้นมาล่ะแย่เลย
“ชัปปุยส์ ...” อันดามันหันหลังมาเจอชัปปุยส์ยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า หญิงสาวลืมตัวกระโดดกอดเค้าซะแน่น
“คิดถึงล่ะสิ...”
“ไม่หรอกมั้ง...”
“ชั้นเป็นห่วงนาย..”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ดูดิ..ชุดเค้าทหารเต็มยศเชียว”
“นายใส่ชุดทหารก็ดูหล่อไปอีกแบบนะเนี่ย”
“อ่ะแน่นอน..” เค้าพูดพลางหอมผมอันดามันเบาๆ “เธอยังไม่เคยเห็นชั้นใส่ชุดนักกีฬาเห็นแล้วจะกรี๊ด”
“เห็นแล้ว...ที่สนามบินทุกๆที่ มีแต่รูปนาย คนเค้าไม่เบื่อกันบ้างรึไง”
“ใครจะเบื่อออกจะหล่อน่ารักขนาดนี้ “
“หลงตัวเองตลอดแหละ”
“ไม่หล่อเธอจะชอบเหรอใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
“เหงือกบาน”
“เดี๋ยวจะเจอลงโทษ...บังอาจมาว่าเหงือกอันสุดเซ็กซี่ของเค้า”
ชัปปุยส์ไม่พูดเปล่าเค้าดึงอันดามันไปจูบอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน..จน...อารมณ์ของเค้ามันเตลิดเปิดเปิงแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ...
“พอได้แล้ว...”
“ไม่พอ....”
“เรารักกันไม่ใช่เหรอ..”
“ชั้น....”
ชัปปุยส์ยังซุกไซ้ที่ซอกคอของเธอไม่หยุด...ความรู้สึกบางอย่างมันแผ่ซ่านไปทั่วตัวของหญิงสาว..เหมือนมันไร้ซึ่งการควบคุม..ล่องลอยไปในอวกาศ ..แทบจะลืมหายใจ... “ชัปปุยส์....”
Want you to make me feel like I'm the only girl in the world
Like I'm the only one that you'll ever love
Like I'm the only one who knows your heart
Only girl in the world...
Like I'm the only one that's in command
Cuz I'm the only one who understands,
like I'm the only one who knows your heart, only one...
Like I'm the only one that you'll ever love
Like I'm the only one who knows your heart
Only girl in the world...
Like I'm the only one that's in command
Cuz I'm the only one who understands,
like I'm the only one who knows your heart, only one...
เสียงอันแผ่วเบาของหญิงสาวที่เหมือนว่าจะห้าม..แต่มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายทำอะไรมากขึ้นกว่าเก่า...
“ชัปปุยส์...อย่า....”
“ชั้นรักเธอนะอันดามัน..” สองมือแข็งแรงของชัปปุยส์กดมือของอีกฝ่ายจนจมลงไปในที่นอนนุ่ม ...เค้าควบคุมตัวเองและความรู้สึกไม่ได้อีกแล้ว
“ชัปปุยส์...พอเถอะ....”
มือของเค้ากำลังจะปลดกระดุมเสื้อของเธอ...อันตามันหายใจหอบ...”อย่า....”
“เรารักกัน...ชั้นรักเธอนะ..” ชัปปุยส์จูบหญิงสาว ทั้งจูบทั้งซุกไซ้ไปทั่วตัว...อันดามันรู้แค่ว่าไม่มีแรงจะห้ามรึว่าดันตัวของเค้าออกไป..มือของเธอกอดตัวเค้าไว้จนแน่น...
“แต่ชั้นกลัว....” ชัปปุยส์เอามือลูบหัวอันดามันเบาๆ เค้าจูบที่ตาของเธอด้วยความรัก นี่มันไม่ใช่ความใคร่ มันคือความรัก เค้ารักอันดามันจนเค้าทนไม่ได้จริงๆ
“ไม่ต้องกลัว...” ชัปปุยส์กระซิบที่หู....
“ชั้นรักนายนะ” อันดามันน้ำตาไหลออกมา
“ชั้นรู้..ชั้นก็รักเธอ..รักเธอที่สุด”
นับจากวินาทีนี้...อันดามันกับชัปปุยส์คือคนๆเดียวกัน..หญิงสาวได้มอบทั้งหัวใจร่างกายและวิญญาณให้กับเค้าไปแล้ว..ความรู้สึกรักมันมากขึ้นอีกเป็นล้านๆเท่า..รักที่สุด..
“ชั้นขอโทษนะ..ทำเธอเจ็บ”
ไม่มีเสียงตอบจากปากของอันดามัน...เค้ากอดหญิงสาวไว้ในอ้อมอกอุ่น...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเค้าจะไม่มีวันทอดทิ้งอันดามันเป็นอันขาดเค้าไม่ได้นอนกับผู้หญิงเพราะความใคร่ ...แต่เพราะเค้ารัก ..เค้ายอมเป็นคนบาปยอมเป็นคนเลว..เค้ายอมทุกอย่าง
“อีกทีมั้ย” เค้าทำหน้าทะเล้นใส่
“นายกลับไปได้แล้ว..จะตีสามแล้วนะ” อีกฝ่ายก็เขินสุดๆ
“ไม่เอา...อยากอยู่ต่อ..ตีห้าค่อยกลับ” ปากเค้าพูดแต่มือเค้าไม่อยู่เฉย...จะจับยังไงก็ไม่อยู่ เหมือนยิ่งดันเค้าก็ยิ่งรุก....
“จำได้มั้ย..วันแรกที่เราจูบกัน..ชั้นจูบเธอไปห้าครั้ง” เค้ายิ้ม
“ก็นายมันไม่รู้จักพอ...”
“ถึงรู้ตอนนี้ก็สายไปซะล่ะคุณผู้หญิง”
“อย่าบอกนะว่านายจะ.....” อันดามันดันตัวชัปปุยส์ออก
“ห้าครั้งเธอก็ตายพอดี..ครั้งเดียวยังจะไม่รอด”
“นายมัน.....ซาดิสม์”
“ไม่ดีใจเหรอมีแฟนซาดิสม์”
“ไม่....”
“แอ๊ะ..จริงอ่ะ...แต่ชั้นว่า..เธอชอบนะ...ฮ่าๆๆๆ “
“บ้า...ไปเลยนายกลับได้แล้ว”
“อยากให้อยู่ต่อล่ะไม่ว่า..เรียกว่าที่รักได้มั้ยอยากได้ยิน”
“มัน...เขิน..ไม่เอาหรอก..”
“น๊า...ชัปปุยส์ที่รัก..เร็ว..เรียกเดี๋ยวนี้..ไม่เรียกเจออีกทีนะจะบอกให้..โหดนะ..” เค้าทำตาขึงขัง
“มัน...ไม่ถนัด..”
“ยังอีก...ยังอีก...จะเรียกรึไม่เรียก..” ชัปปุยส์ทำท่าจะถอดกางเกงออก
“ชัปปุยส์ที่รัก ชัปปุยส์ที่รัก”
“แค่นั้นแหละ..ต้องให้บังคับ” เค้าจูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ “เอารางวัลไปเลย..”
“รักนะ”
“รักเหมือนกัน ชัปปุยส์รักอันดามันที่สุดเลย..รักที่สุดในสามโลก”
“อันดามันรักชัปปุยส์มากกว่า..รักเท่า สองกาแล็กซี่มารวมกันเลย”
“ชัปปุยส์รักอันดามันเท่ากับสองร้อยล้านกาแล็กซี่มารวมกัน”
“ชั้นจะ...รักเธอ..รักจนวันตาย...จากชาตินี้ไปจนชาติหน้าเลยทุกๆชาติ”
“ขอให้เราได้เจอกันทุกๆชาติ..ชั้นจะตาม...ตาม....”เค้าพูดพลางไซ้ที่ใบหูของหญิงสาวอันดามันขนลุกขึ้นมาอีก
“ตามอะไร...”
“ก็ตาม..มาทำแบบนี้ไง...แบบที่เธอชอบ..”
“นายมันเดาใจชั้นเก่งจริงๆนะ..”
“นายอีกล่ะ..ชัปปุยส์ที่รัก..เดี๊ยะๆๆเดี๋ยวเจอจัดหนัก..บอกไม่จำ” เค้าตาขึงขึ้นมาอีก
“ชัปปุยส์ที่รัก...พอใจรึยัง”
“ไม่..เรียกไปอีกสองร้อยครั้งเดี๋ยวนี้เลย!!!”
“โหยยย....คนอะไร...”
“ถ้าพ่อเธอรู้แม่...เอ้ยควีนส์รู้ชั้นจะถูกประหารชีวิตมั้ยเหมือนในหนัง...เอามันไปประหาร อะไรแบบนั้น”
“ถูก...ถูกประหารชัวร์”
“เธอไม่กล้าให้แม่เธอทำแบบนั้นหรอกใช่มั้ย...ถ้าชั้นตายใครจะมากอดเธอ”
“ออกจะมีคนอยากกอดชั้นเยอะแยะ”
“ใช่สิ...เป็นเจ้าหญิงแล้วนี่...แต่...เธอเป็นเจ้าหญิงของชั้น..ของชั้นคนเดียว”
“นายอย่าทิ้งชั้นไปนะชัปปุยส์”
“ไม่มีวันนั้นหรอก..ไม่ต้องกังวล...ถ้าวันที่ชั้นทิ้งเธอนั่นคือวันที่ชั้นไม่ได้มีลมหายใจแล้ว..จำไว้นะ”
“ชั้นรักนาย..รักที่สุดเลย”
“ฉันรู้”
ชัปปุยส์ไม่อยากลุกไปจากเตียงเลยอยากนอนอยู่กับอันดามันแบบนี้ซักสามวัน ...เค้ายังอ้อนเหมือนลูกแมวตลอดเวลา ยิ่งทำให้อันดารักเค้าจนหมดหัวจิตหัวใจ..อันดามันไม่ถามเรื่องผู้หญิงอีกคน..มันยังคาใจ..ถึงจะไม่ถามถึงแต่มันก็อดคิดถึงไม่ได้ ทำไมอันดามันต้องกลัวชัปปุยส์ไม่พอใจด้วยนะ ทำไมถึงได้ยอมเค้าไปซะหมดทุกอย่าง...ไม่กล้าแม้แต่จะถามว่า ตกลงเค้าจะเอายังไง...เค้า...กับคนนั้น...
อันดามันได้แต่เชื่อชัปปุยส์ เชื่อทุกอย่างที่เค้าบอก...
อังเดรเมาแอ๋กลับมาบ้าน..เค้าไม่ได้มาคนเดียวแต่หิ้วผู้หญิงกลับมาด้วย ...เค้าบอกแล้วว่าเค้าจะทิ้งทวน
ชัปปุยส์กลับมาก่อนเค้าแป๊บเดียว...รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแทบไม่ทัน ..เค้าจะลงมาเข้าห้องน้ำกับเจอภาพอังเดรกำลังนัวเนียสาวสเปนอยู่บนโซฟา ... อังเดรไม่ได้สนใจสิ่งแวดล้อมรอบๆข้างเลย เสียงครวญครางของสาวสเปนก็ดังซะลั่นบ้าน...ชัปปุยส์มีภารกิจอีกอย่างคือต้องลบรูปในโทรศัพท์ของอังเดรให้ได้แต่ยังไม่มีโอกาส
“ไอ้บ้า..ไอ้ทุเรศ..” จากเสียงครวญครางกลายเป็นเสียงด่า เกิดอะไรขึ้น
“ขอโทษ”
“ผ๊วะ!!” สาวสเปนตบหน้าอังเดรไปฉาดใหญ่...เธอคว้าเสื้อผ้าได้ก็วิ่งออกจากบ้านไปเลย
อังเดรเดินจ๋อยๆขึ้นมาบนห้องเค้าหายเมาเป็นปลิดทิ้ง
“เกิดอะไรขึ้น” ชัปปุยส์ถามด้วยความเป็นห่วง
“บ้าบอชิบ..ก็เราดิดันไปเผลอเรียกชื่ออันดามัน..ซวยเลย”
“เหรอ...แย่จัง”
“ชั่งเถอะ ผู้หญิงเยอะแยะ...ก็รักอันดามันนี่นา..ทำไงได้”
ชัปปุยส์พูดไม่ออก..เค้าพึ่งจะ....กับอันดามันมาเมื่อชั่วโมงที่แล้วเอง...เค้าไม่ได้นอนกับใครก็ได้เหมือนอังเดรเค้ารัก...รักได้ทีละคน..แล้วตอนนี้เค้าก็รู้ว่าเค้ารักอันดามันได้แค่คนเดียว..สำหรับโซเฟีย..เค้ามีความรู้สึกแบบเดิมให้เธอไม่ได้อีกแล้ว...นอกจากความห่วงใยแบบเพื่อนที่มากไปกว่านั้นเค้ามันเลวเกินกว่าโซเฟียจะมารัก...โซเฟียควรจะเจอผู้ชายที่ดีกว่าเค้า..
โซเฟียเดินทางมาถึงสเปนตอนบ่ายๆ โทรหาชัปปุยส์ก็ไม่ยอมรับสายเลย หญิงสาวไม่สนใจรู้แค่ว่าเรื่องมันต้องจบภายในวันนี้ เธอเรียกแท็กซี่จากสนามบินไปที่วัง ในใจก็หวั่นๆใจนึงก็กลัว..ใจนึงก็กล้า มาถึงขนาดนี้แล้วจะถอยไม่ได้เด็ดขาด...
“เข้าไปไม่ได้นะ!!!” ทหารเฝ้าประตูวังบอก
“ไปบอกอันดามันว่าเพื่อนจากประเทศไทยมาหาเพื่อนสนิท”
“ใครก็บอกว่าเป็นเพื่อนเป็นพระสหายขององค์หญิงได้ทั้งนั้น อ้อ ..แล้วก็เรียกชื่อเต็มๆอย่าเรียกชื่อโดยตรงแบบนี้อีกมันเป็นการหมิ่นพระเกียรติเข้าใจมั้ย...เรียกใหม่เลย เจ้าหญิงอันดามัน”
“อุยยยยจะอะไรนักหนา..ก็บอกว่าชั้นเป็นเพื่อนหูแตกรึไงล่ะ เพื่อนจะมาเจ้ายศเจ้าอย่างทำไมกัน ไปตามมาเดี๋ยวนี้” โซเฟียแว๊ดใส่ทหารเสียงดัง
“คิดว่าพวกเราโง่เหรอสาวน้อย..เจ้าหญิงอันดามันมาจากประเทศไทย ส่วนเธอ..ผมทองออกแบบนี้ เพื่อนคนไทยเหรอครับ”
ทหารหน้าวังตอกกลับซะโซเฟียหน้าหงาย ...เธอลืมไปสนิทนั่นสินะก็เธอผมบร๊อนซ์ออกแบบนี้ ใครจะเชื่อ
“ไปเลยนะ.ก่อนเราจะจับตัวเธอส่งตำรวจ”
“ไม่นะ..ชั้นเป็นเพื่อนของ...ของ องค์หญิงจริงๆนะ”
“ยังอีก...เธอเป็นนักข่าวปลอมตัวมาแน่ๆ..อยากได้ข่าวมากระวังจะไปนอนทำข่าวอยู่ในคุกแทนนะน้องสาว”
“เออ...ไปก็ได้วะ ไอ้พวกสารเลวพวกแกจำไว้เลย”
โซเฟียด่ากราดก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่ นึกถึงชัปปุยส์แล้วยิ่งโมโห อย่าให้เจอตัว แม่จะฉีกเป็นชิ้นๆเลย เจ็บใจนัก ..
“อย่าคิดว่าชั้นจะยอมแพ้ง่ายๆ..ชั้นจะดูหน้าแกนังอันดามัน..ดูหน้าแกตอนแกรู้ว่าชั้นท้องแกจะเป็นยังไง”
โซเฟียขบเขี้ยวขบฟัน ...ยิ่งถูกทหารหน้าวังไล่ออกมาแล้ว ยิ่งแค้นใจ
เหมือนตัวเองต้อยต่ำเหลือเกิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น