ในขณะที่โซเฟียอยู่บนสปี๊ดโบ้ทลำเล็กมุ่งหน้าไปเกาะพร้าว ..หญิงสาวหลับคอพับคออ่อน ไม่ได้สนใจน้ำทะเลสวยๆรึว่าเกาะแก่งที่เรือขับผ่านเลย ..ไม่เหมือนนักท่องเที่ยวคนอื่นๆที่ ถ่ายรูปกันสุดฤทธิ์ ...
ในวันที่ลมแรงแล้วก็คลื่นโตแบบนี้ ..เรือเล็กต้องค่อยๆขับฟันคลื่นไปเรื่อยๆจะรีบมากก็ไม่ได้ ปกติจาก หนึ่งชั่วโมงอาจจะกลายเป็นสองชั่วโมง
"น่ารำคาญชะมัดเลยเมื่อไหร่จะถึงเนี่ย..ไม่รู้จะถ่อสังขารอะไรมาไกลนักหนา " โซเฟียถอนหายใจ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะรักชัปปุยส์ล่ะก็ เธอจะไม่มาเด็ดขาด ..ไกลก็ไกล น่ากลัวก็น่ากลัว ถ้าสปีดโบ้ทจม..ตายไปจะหาศพเจอรึเปล่าก็ไม่รู้
"คิดถึงจังเลยที่รัก ...คืนนี้เจอจัดเต็มจัดหนัก ไม่ต้องพักทั้งคืนแน่ๆ จะลงโทษให้เข็ดเลย "
โซเฟียอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้่าของชัปปุยส์ ... อยากจะเจอตอนนี้แล้วก็อยู่ด้วยกันซักสามวันไม่ต้องออกไปไหนเลย ..
ให้สาสมกับความคิดถึง ...
"ยิ้มอะไรคนเดียวยัยหนู" หญิงชราที่นั่งข้างๆโซเฟีย ถาม เธอพอจะได้เรียนภาษาไทยจากคุณแม่ของชัปปุยส์มาบ้างเลยพอจะเข้าใจ แต่พูดไม่ได้ เลยได้แต่ยิ้มกลับไป อย่าว่าแต่เธอเลยที่รู้สึกล้าๆกับการเดินทางคุณยายเองก็คงจะเหมือนกัน .
"เอ่อ...ยาย...มอยมากม้ายค่า ..." โซเฟียค่อยๆเรียบเรียงคำพูดก่อนจะถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
"อะไร...ว่าอะไรนะยัยหนู ..!!!" ยายถึงกับอึ้งคือเกิดมานอกจากตาคือผัวแกไม่มีใครกล้่ามาถามแกแบบนี้
"ฉาน..ต้องการจะรู้ว่า ..ยายมอยมากม้าย " ยายเขินม้วนเลย
"..คือยายก็อายุปูนนี้แล้ว...ไม่มากหรอกจ้า" โซเฟียนึกชื่นชมคุณยาย อายุมากแล้วยังแข็งแรงอีก
"ว้าว !! โซไนซ์ ยายมอยม่ายมาก ..."
"คือยายมีพอกะหลอมกะแหล็มอ่ะจ้า อิอิ" ยายเอามือกุมปากด้วยความอาย
"ม่ายเหมือน..ฉานเลย ..ฉานมอยเยอะมากๆตอนนี้ .."
"ห๊ะ...ไม่ได้แว็กหรอกเหรอจ้ะแม่คู๊น" ยายทำหน้าฉงน สรุปว่าคุยกันคนละเรื่องโซเฟีย แค่จะถามว่าเมื่อยมากมั้ย แต่เธอพูดไม่ชัด กลายเป็น มอยมากมั้ย ...
"ฉานเดินทางมาไกลม๊กมาก..มอยจริงๆค่า"
"ตั้งแต่เกิดมาข้าก็เพิ่งจะรู้ว่าการเดินทางมากๆทำให้ ...เยอะขึ้น ..."
ในขณะที่โซเฟียกำลังเดินทาง ไปหาชัปปุยส์ ที่เกาะพร้าว ..แต่ชัปปุยส์กลับไม่ได้อยู่ที่เกาะพร้าว ช่วงเย็นๆเค้าจะพายเรือไปเกาะดอกไม้กับอันดามันทุกวัน .. เหมือนกับวันนี้ที่ชัปปุยส์ รู้สึกเหมือนโซเฟียอยู่ใกล้ๆเค้าแบบนั้นแหละ ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อ โซเฟียอยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์ แล้วก็คงไม่มีใครบอกหรอกเรื่องที่เค้าอยู่ที่นี่
"ไม่อยากให้ถึงวันกลับอยากอยู่กับเธอที่นี่..อยู่ไปแบบนี้ตลอด .." ชัปปุยส์พูดพลางเอาดอกไม้เสียบที่ผมของอันดามัน อย่างทนุถนอม
"พวกเราหนีไปไกลๆมั้ย ชั้นก็ไม่อยากไปสเปนเลย "
"แถวๆนี้มีเกาะที่ไม่มีคนอยู่มั้ย เราไปอยู่ด้วยกัน ลืมโลกลืมทุกๆคน ฮ่าๆๆ" เค้าหัวเราะออกมา ยิ้มตาหวานเป็นน้ำเชื่อม
"เป็นแบบนั้นก็ดีสิเนอะ ..แล้วนายก็หาปลาให้ชั้นกิน "
"เธอทำกับข้าว แล้วก็เราจะสร้างบ้านหลังเล็กๆ "
"ชั้นจะปลูกดอกไม้เยอะๆ ดีมั้ย "
"แล้ว...เราจะมีลูกด้วยกัน"
"ชั้นหวังว่าลูกของเราคงจะไม่....ไม่ " อันดามันมองหน้าชัปปุยส์ยิ้มๆ
"ไม่อะไร...."
"ไม่เหงือกบานเหมือนนายไง ฮ่าๆๆๆ"
"เหงือกบานใช่มั้ย แบบนี้ต้องเจอเหงือกพิฆาต"
ชัปปุยส์ลงโทษอันดามันด้วยการจูบมารทอน นอนสต๊อบ "พอได้แล้ว ...ชั้นหายใจไม่ออก .."
"ชอบล่ะไม่ว่า " เค้ายังกอดหญิงสาวไว้แน่น
"ชั้นรักนายจริงๆชัปปุยส์ ...แล้วชั้นก็จะไม่เสียใจไม่ว่าวันข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้น "
"ชั้นขอโทษนะ" ชัปปุยส์เสียงสั่น
"ถ้านายพูดว่าขอโทษชั้นอีก..ชั้นจะไม่ให้นายจูบชั้นนะ " อันดามัน เอามือประคองใบหน้าของชัปปุยส์ด้วยความรัก
"ชั้นจะไปตามหาเธอที่สเปน ชั้น.."
"อย่าสัญญา...ชั้นไม่ต้องการ ..แค่อยากให้รู้ไว้ ไม่ว่าชั้นจะอยู่ที่ไหน..ชั้นจะเป็นอันดามันของนายเสมอชัปปุยส์"
"ไม่เอา...ชั้นไม่อยากให้เธอพูดแบบนี้ พูดเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีกแบบนั้นแหละ"
"นายจะอยู่..." อันดามันเอามือแนบที่หัวใจด้านซ้าย " อยู่ตรงนี้ในใจชั้นเสมอ "
"อย่าพูดมันเศร้า ..พอแล้ว ..ไม่อยากฟัง ...เราไปว่ายน้ำกันเร็ว " ชัปปุยส์ดึงมือหญิงสาววิ่งลงทะเล
เค้าอยากจะใช้ช่วงเวลาสั้นๆที่นี่กับ ผู้หญิงที่เค้าต้องรัก ..ถึงแม้มันจะเจอกันในวันที่สายเกินไป เค้าก็๋ยังอยากจะเก็บความรู้สึกดีๆแบบนี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด
"เราลองจูบกันใต้น้ำแบบในหนังมั้ย ...ลองมั้ย " ชัปปุยส์ถาม
"ความคิดสร้างสรรค์เหลือเกินนะเรื่องแบบนี้ " อันดามันวักน้ำใส่หน้าชัปปุยส์ เค้าดึงตัวเข้าไปกอดอีก
"อ้าว..เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง..ใต้น้ำ บนหาดทราย บนต้นไม้ ..อะไรอีกล่ะ ใต้น้ำตก ฮ่าๆๆ"
"ฮืยยยยย พอเลย .... "
"หนาวมั้ย...."
"อื้อ...."
"แบบนี้ดีขึ้นมั้ย"
"พอแล้ว"
"ทำไมชอบบอกให้พออยู่เรื่อยยังไม่ได้อะไรเลย "
"ก็....มัน...."
"ชั้นรักเธอนะ ไม่ได้ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนซักหน่อย .."
"แต่ก็ไม่ได้ทำกับชั้นคนเดียว ..." อันดามันนึกน้อยใจขึ้นมา เลยเดินขึ้นฝั่งไปนั่งอยู่ตรงหาด ..ชัปปุยส์แอบเซ็งๆ
จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แทนที่จะคุยกันแบบเข้าใจ ... นอนกอดกันทั้งวันอะไรแบบนั้น ...
"กลับบ้านกันเถอะ...พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว "
"นอนที่นี่กันมั้ย..ไม่อยากกลับ"
"ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย ..ไปได้แล้ว "
"งั้นเย็นนี้เราย่างปลาหมึกกันมั้ย "
"ดีเลย แล้วก็ชวนน้องๆนักฟุตบอลมากินข้าวเย็นที่บ้าน"
"ดีที่สุดเลย ...ตั้งแต่ ..."
"ตั้งแต่เราเป็นแฟนกัน " ชัปปุยส์ยิ้มเขินๆ
"แฟน ? อันดามันตัวร้อนวาบ ... เกิดมาไม่เคยมีแฟน อังเดร ก็เป็นป๊อปปี้เลิฟ ที่แม้แต่จะแตะมือยังไม่เคย
อันดามันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่แย่มากๆ .. ใช้คนรักร่วมกับคนอื่น ...มันน่าละอายใจที่สุด ...
"เราเป็นแฟนกันนะ ..." ชัปปุยส์เอื้อมมือมาจับมือของอีกฝ่ายไว่้แน่น ...
"นายเป็นแฟนคนแรกของชั้นนะรู้มั้ย " อันดามันยิ้มให้ชัปปุยส์ เค้าดีใจจนตัวจะลอยให้ได้
"คนสุดท้ายด้วยได้มั้ย ..คนแรกมันดูไม่มั่นคง "
"ชั้น...ตอบไม่ได้ ..."
"เฮ้อออออ ..."
"ขี่หลังชั้นมั้ย " ชัปปุยส์นั่งลง "มาดิ...ทำเป็นเล่นตัวให้เวลา 5 วินาที ไม่ขึ้น ไม่ให้ขี่ล่ะนะ " เค้าหันมายิ้มหวาน
"อย่าจับขามันจั๊กจี๋ "
อันดามันรู้สึกแปลกๆ ... แต่เป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆการได้ขี่หลังผู้ชายที่เรารัก มันรู้สึกแบบนี้นี่เองสินะ ...
"ชอบมั้ย ..." เค้าถาม
"ที่สุดเลยล่ะก็ไม่ต้องเดินนี่นา ..."
"อย่าไปขี่หลังใครเด็ดขาดนะ ..ชั้นขอสั่ง"
"นายก็....." แค่จะพูดออกมาอันดามันก็นึกถึงผู้หญิงอีกคนขึ้นมา..
"คืนนี้เธอเต้นระบำชาวเกาะให้ชั้นดูหน่่อยสิ อยากดู" ชัปปุยส์รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะเค้าไม่อยากให้คนที่อยู่บนหลังเค้าต้องคิดมาก
"มีที่ไหนระบำชาวเกาะ นายต้องไปฮาวายโน่น นี่ประเทศไทย "
"จะรู้เหรอคิดว่า ทุกเกาะมันต้องมีระบำชาวเกาะ "
"นั่นมันในหนังแล้ว "
"รักชั้นมั้ย "
"............................."
"ถามว่ารักมั้ย"
"รัก..ชั้นรักนายที่สุดเลยชัปปุยส์...พอใจรึยัง"
"ไม่พอ..รักตลอดไปห้ามมีใครห้ามนอกใจ ห้ามๆๆๆๆ "
"ทีนายยัง...."
ชัปปุยส์ไม่พูดอะไร เค้าก็แบกหญิงสาววิ่งไปตามชายหาด ในใจมันทั้งสุขทั้งทุกข์ ... เค้าเป็นผู้ชายเลว
แล้วเค้าก็จะยอมรับสภาพนี้ ..จะให้เค้าเลือกรักแค่ใคร คนใดคนนึงเค้าทำไม่ได้ ..เค้ารักทั้งสองคน ...
ชัปปุยส์กับอันดามันมาถึงเกาะเกือบจะทุ่มนึงพอดี .. เค้าเห็น ปลาวาฬวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล มีใครเป็นอะไรรึเปล่า
" พี่ชัปปุยส์ พี่ชัปปุยส์!!! "
"ปลาวาฬมีใครเป็นอะไร.." อันดามันถามด้วยความเป็นห่วง
"พี่ชัปปุยส์ ..มีคนมาหาพี่ "
"มีคนมาหาพี่" ชัปปุยส์ตัวร้อนวูบ ...
"ช่าย ...มาตั้งแต่บ่ายๆแล้ว " ปลาวาฬสีหน้าบอกได้ชัดว่าไม่พอใจชัปปุยส์
"เค้า....."
"เค้าบอกว่าเค้าเป็นแฟนพี่ !!!" ปลาวาฬพูดพลางปล่อยโฮออกมาด้วยความน้อยใจเด็กชายอุตส่าห์เปิดทางให้ชัปปุยส์จีบอันดามันเต็มที่ ..แต่ทำไมเค้าเป็นคนเลวแบบนี้มีแฟนแล้วก็ยังมาให้ความหวังคนอื่นอีก
อันดามันมองหน้าชัปปุยส์ที่ซีดสุดๆในตอนนี้ ..เหมือนหูมันอู้ๆไม่ได้ยินเสียงอะไร
"อันดามันจะไปไหน ..." ชัปปุยส์คว้าแขนของหญิงสาวไว้ได้ทัน
"ปล่อยนะ ...นายรีบไปหาแฟนนายเถอะ "
"คือ...." ชัปปุยส์น้ำตาไหลออกมา เค้าไม่คิดว่า โซเฟียจะมาที่นี่มันเป็นอะไรที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เค้าได้แต่ภาวนาขอให้ปลาวาฬอำเค้าเล่นๆ แต่ดูท่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่เค้าต้องเผชิญแล้วล่ะ
"พี่ชัปปุยส์ปล่อยพี่สาวผมเดี๋ยวนี้นะ ...!!!!" ปลาวาฬเสียงดัง ชัปปุยส์เองก็ทำอะไรไม่ถูก
"นายคงบอกแฟนนายใช่มั้ยว่านายอยู่นี่" อันดามันน้ำตาคลอ
"พูดอะไรออกมา ..เธอก็..."
"ไม่.......ชั้นไม่ใช่แฟนนาย ถ้าชั้นแฟนนายแล้วคนนั้นล่ะ"
"เราเข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอ...ตกลง..เธอไม่ได้เข้าใจอะไรชั้นเลยใช่มั้ย" ชัปปุยส์ปล่อยมืออันดามัน ..
"พี่อันดามัน...ไปเถอะพี่ ..." ปลาวาฬดึงร่างอันเบาโหวงของอันดามัน
"............................"
"ชั้น......" ชัปปุยส์อยากจะบอกว่ารัก แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ...เหมือนปราสาทที่เค้าสร้างเอาไว้กับอันดามันเมื่อช่วงหลายๆวันที่ผ่านมา มันพังพรึดลงมาเหมือนปราสาทรายดีๆนี่เอง
"ชัปปุยส์ ชัปปุยส์ !!!!!!!"
"โซเฟีย!!!" ทุกคนเหมือนอยู่ในโลกเงียบ ...สาวผมบร๊อนซ์ วิ่งมาจูบชัปปุยส์อย่างดูดดื่ม ....
"คิดถึงที่สุดเลยดาร์ลิ๊ง คิดถึงๆๆๆๆๆ " โซเฟียทั้งหอมทั้งจูบไม่หยุด
อันดามันยืนตัวชา .... เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างอะไรแบบนั้นเลย ... คือภาพตรงหน้ามันบาดใจเหลือเกินมันเจ็บปวดจนเกินจะประมาณได้ ..นี่สินะความเจ็บ..แสดงว่าที่ผ่านมาอันดามันไม่เคยรักอังเดรเลยด้วยซ้ำ เพราะตอนนั้นมันไม่ได้รู้สึกเหมือนจะตายแดดิ้นลงไปเหมือนกับตอนนี้ ...
โซเฟียไม่ได้สนใจ คนสองคนที่ยืนอึ้งอยู่ใกล้ๆชัปปุยส์ เหมือนโลกนี้มีกันแค่สองคนแบบนั้น...
"พอได้แล้ว ...." ชัปปุยส์บอก
"เป็นอะไร..ไม่ดีใจเหรอ ดาร์ลิ๊งเป็นอะไรคะ ..แปลกๆ "
"เปล่า...แล้วมาได้ยังไงใครบอก "
"มาเองเก่งมั้ยล่ะ " โซเฟียยืดอก... พึ่งจะสังเกตว่ามีใครบางคนยืนอยู่แถวนี้ด้วย ...ใครกัน โซเฟียไม่เคยเห็นใครจะสวยขนาดนี้มาก่อน ผมยาวสลวย ..ใบหน้ารูปวีเชฟ ... ทุกส่วนของใบหน้าดูมันลงตัวไปหมด ..สวยมาก
ชัปปุยส์ไม่รู้จะบอกจะแนะนำอะไรยังไง ... อันดามันกับปลาวาฬก็เดินหนีไปแล้ว...เค้าแทบอยากจะทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นแล้วก็ตายๆไปซะ ...ความรู้สึกเหมือนคนขโมยของแล้วเจ้าของเค้าจับได้ต้องติดคุกอะไรแบบนั้นเลย
"ใครเหรอ ..สวยจัง " โซเฟียถามชัปปุยส์ เค้าไม่รู้จะบอกยังไงยิ่งเห็นอันดามันที่กำลังเดินห่างเค้าไปเรื่อยๆเค้ายิ่งพูดไม่ออก
"ถามว่าใคร...เป็นอะไร..ดูแปลกๆน่ะ..ไม่สบายปวดหัวตัวร้อนรึเปล่า รึว่าไม่เข้าห้องน้ำ "
"เพื่อน..." ชัปปุยส์เจ็บปวดกับคำนี้ที่สุด ...แต่ต้องบอกออกไปแบบนั้น เค้าสงสารผู้หญิงทั้งสองคนที่เค้ารักเป็นที่สุด ..คืนนี้เค้าต้องนอนกับโซเฟีย..ในขณะที่เค้าต้องคิดถึงอันดามันด้วยน่ะเหรอ ...มันเป็นอะไรที่แย่สุดๆแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น