Charyl Chappuis Fan fiction สะดุดรักนักฟุตบอล Part 19

Country roads, take me home
To the place I belong
West Virginia, mountain mama
Take me home, country roads.

All my memories gather 'round her

Miner's lady, stranger to blue water
Dark and dusky, painted on the sky
Misty taste of m*on shine, teardrop in my eye.

สองสามีภรรยากำลังร้องเพลง ตามวิทยุอย่างมีความสุข ในระหว่างทางจาก วัดพระธาตลำปางหลวง มุ่งหน้าสู่เชียงใหม่  เดนนิส มีความสุขที่สุดทุกครั้งที่ได้เดินทางมาประเทศไทยเหมือนที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองของเค้า นึกถึง
ลูกชายสุดที่รัก ชาริล  เมื่อตอนเด็กๆ เค้าตื่นเต้นกับทุกๆอย่างที่อยู่ข้างๆทาง โดยเฉพาะช้าง ที่อำเภอห้างฉัตร 

"ได้ไหว้พระแล้วสะบายใจที่สุดเลยค่ะที่รัก" ทับทิมเอื้อมมือมากุมมือสามีพลางยิ้มให้ดวยความรัก

"ชาริลเปิดมือถือรึยัง...ตกลงจะอยู่สเปนอีกนานเท่าไหร่ "

"ไว้ลูกก็โทรมาเองแหละคุณ ยังไงเค้าก็ต้องมาเก็บตัวซ้อมกับเพื่อนๆ อาทิตย์หน้าแล้วนี่นา "

หลังจากลงเครื่องบิน เดนนิส แวะรับรถที่ญาติของภรรยาเอามาฝากไว้ให้ เค้าอยากขับรถมาเชียงใหม่ด้วยตัวเอง ถึงมันจะไกลแต่มันก็มีความสุข ..

"ที่รัก...!!"  ทับทิมเห็นรถยนต์สีดำคันใหญ่หลายๆคันขับตามมาด้านหลัง ไม่ถึงอึดใจมันก็แซงปาดหน้า แถมมีประกบด้านข้างอีกด้วย

"แย่แล้ว "  เดนนิส ต้องขับรถเลี้ยวเข้าข้างทาง ตามที่รถอีกหลายๆคันที่ขับเบียดเค้า ประมาณว่า ต้องเข้าข้างทางอย่างเดียว

"ที่รักทำไงดีค่ะ นี่เค้าจะฆ่าเรารึเปล่า สาธุคุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย"  นางกุมพระบนคอไว้แน่น

"ใจเย็นๆที่รักตั้งสติให้ดี  911 เลย "

"ที่รักนี่ประเทศไทยนะคะ ต้อง 191 "  นางพยามกดแต่ไม่มีคนรับ

รถสีดำคันใหญ่ขับมาปาดหน้า จน เดนนิสต้องเบรคตั่วโก่ง  ใครจะมาช่วย ตรงนี้เป็นชายป่า แถมมีแต่ต้นอ้อเต็มไปหมด

..ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นใครจะรู้ สองสามีภรรยากอดกันกลม ...

ชายฉกรรณ์เป็นสิบๆคน ออกมาจากรถ ยังกับมาเฟียฮ่องกง ....


"ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !!"  ทับทิมสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงปืนดังรัวใส่รอบๆรถ

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้ !!!!"  พวกมันทั้ง ทุบทั้งถีบรถ  ล้อรถ ถูกยิง แบนทั้งสี่ล้อ

"ที่รัก..อย่าเปิดนะคะ อย่า "

พวกมันเปิดประตูออกจนได้

หัวใจของทั้งสองสามีภรรยาแทบจะหลุดออกจากร่าง นี่มันโจรปล้นรึว่าอะไร แต่ทำไมทุกคนสวมชุดสูทราคาเป็นหมื่น มันหรู...เกินกว่าจะเป็นผู้ร้าย แถมรถทุกคัน เบนซ์ เอสคลาส ราคาเกิน สิบล้าน ...

"ผั๊วะ!!"  ด้ามปืนฟาดเข้าที่หัวของเดนนิสเต็มแรง จนเลือดไหล..ร่างใหญ่ล้มทันที

"ที่รักกกกก ฮืออออ "  ทับทิม กอดสามีด้วยความกลัว   " พวกแกเป็นใคร ต้องการเงินต้องการของมีค่าก็เอาไปสิอยู่ในรถ อย่าทำเราสองคนเลย นะ ชั้นขอร้อง "

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำนั่งลง เค้าจ้องตา นางก่อนจะพูดขึ้น  " บอกลูกชาย...ให้เลิกยุ่งกับเจ้าหญิงซะ..ไม่งั้น..จะหาว่าไม่เตือน"

"เจ้าหญิง....เจ้าหญิงอะไร?"  เดนนิส งง มาก มันต้องมีการเ้ข้าใจอะไิรผิ่ดแน่นอน

"อย่ามาทำเซ่อ...เจ้าหญิงอันดามันทรัชทายาทพระองค์เดียวของสเปน "




ทับทิมกับเดนนิส ขนลุกไปทั้งตัว ..นั่นสินะก็ชัปปุยส์ พึ่งไปสเปนบอกว่าจะไปเที่ยวบ้านเพื่อน ...

"คุณคงเข้าใจผิดแล้ว..ลูกชายเราเป็นนักฟุตบอล..เค้าไม่เคยรู้จักเจ้าหญิงที่ไหนหรอก ไม่มีจริงๆชั้นตอบแทนลูกได้เลย "

"ผั๊วะ !"  มือใหญ่ฟาดหน้าของนางจนเลือดไหล

"อย่าทำอะไรภรรยาผมเลย พวกคุณเข้าใจผิดจริงๆ "

"แกสองคนนี่มันปากแข็ง รู้เห็นเป็นใจกับลูกชายใช่มั้ย ..."

"บ้าไปแล้ว.... ชาริล มีแฟนแล้ว เค้าไม่มีทางไปรู้จัก เจ้าหญิงอะไรของคุณแน่ๆ"

เดนนิสยังปฎิเสธ

"ชาริล ชัปปุยส์  มันอาจจะมีอายุแค่ 23 ปี ถ้ามันยังไม่เลิกยุ่งกับเจ้าหญิง ... บอกลูกชายพวกแกซะ ..นี่แค่เตือน ถ้ายังขืนจะทะเยอทะยานอยากกินเนื้อหงษ์ ...ตายยยยยยยยย"

"อย่าคิดบอกตำรวจ ...ไม่งั้น ลูกชายแกจะซวย... จำเอาไว้ "

มันไม่พูดเปล่า ทั้งถีบ ทั้งเตะสองสามีภรรยาจนน่วม ก่อนจะขับรถจากไป

"ฮืออออออ นี่มันอะไรกันคะ  นี่มันอะไรกัน  "

"ที่รัก ...โทรหาลูก"

จะโทรยังไงก็ไม่เปิดเครื่อง     "อย่าบอกนะ ...ฮืออออ ชาริลลูกแม่ ....ชาริล  "

ทับทิมยังร้องให้ ด้วยความหวาดกลัว นางเป็นห่วง ชัปุยส์สุดหัวใจ ..ใครกัน เจ้าหญิงอันดามัน แล้วชัปปุยส์ ไปรู้จักได้ยังไง มันเรื่องจริงรึไม่จริง   ชัปปุยส์ได้รับอันตรายรึเปล่า ใจนางจะขาดให้ได้

"เราต้องรีบออกไปจากที่นี่...ก่อนจะมืด"  เดนนิสค่อยๆลุกขึ้น เค้าเจ็บปวดไปทั้งตัว  ตัวเค้าไม่เท่าไหร่ แต่ภรรยาของเค้า  น่าสงสารมากกว่า เธอทั้งปากแตก หัวโน ...พวกมันเลวที่สุด ทำคนไม่มีทางสู้  ...

ชัปปุยส์เดินทางถึงประเทศไทย ช่วงเกือบ หกทุ่ม ..แทบไม่น่าเชื่อขนาดเค้ามาลับๆยังมีแฟนคลับ รู้อีก มารอรับกันเต็มสนามบินเลยทีเดียว  เค้าคิดถึงแฟนคลับทุกๆคน ...นี่ถ้าเป็นเค้าคงไม่มาหรอก ดึกๆดื่นๆจะมาทำไมก็ไม่รู้ แต่นี่พวกแฟนๆยังมารอรับเค้า ..น่ารักที่สุด

"โมเม้นท์น่าเบื่อมาอีกล่ะ"  โซเฟียเบ้ปาก  เมื่อมองเห็นแฟนคลับชัปปุยส์ ร้องเรียกเค้า

"แต่พวกเค้ารักผมนะ" ชัปปุยส์หันมาจ้องหน้าโซเฟียด้วยความไม่พอใจ

"พวกนางไม่มีผัวกันรึไงมาเรียกผัวๆอยู่ได้ ..น่ารำคาญชะมัด "

"กลับสวิสดีมั้ยถ้ารำคาญมาก"  ชัปปุยส์เดินหนีโซเฟียหญิงสาวเลยวิ่งตาม

ถ่ายรูปแจกลายเซ็นต์กว่าจะเสร็จก็เที่ยงคืน  เค้าอุตส่าห์มารอ จะให้ชัปปุยส์ชิ่งหนีโดยไม่ใยดี เค้าทำไม่ได้บางคนเดินทางไกลมาจากสุไหงโกลก ก็มี แค่มาเจอเค้าไม่ถึง ห้านาที  ไม่รักกันจริงทำไม่ได้ขนาดนี้หรอก



รถสโมสรมารับ เค้ากับโซเฟียเพื่อเดินทางไปสุพรรณบุรี ... ชัปปุยส์คิดถึงอันดามันอีกแล้ว ... เบอร์โทรก็จำไม่ได้ จำได้แต่ไอดีไลน์ หวังว่า โทรศัพท์ของอันดามันจะไม่ถูกริบไปด้วยนะ

เค้าเปิดใช้โทรศัพท์เครื่องใหม่เบอร์ใหม่  คนแรกที่เค้าต้องโทรหา คือ  " แม่...แม่ครับ "

กดรับ...แต่ไม่มีเสียงพูด ... "แม่ ...แม่ครับ ผมชาริล แม่ครับ นั่นแม่รึเปล่าครับ"

"ฮืออออออออออ ชาริล...อยู่ไหนลูก ..ลูกอยู่ที่ไหน"

"แม่...แม่เป็นอะไรครับ ...แม่  "  นางสะอึ้นฮั่กๆจนพูดต่อไม่ได้ สามีต้องมาหยิบโทรศัพท์ไปคุยแทน

"ชาริล...นี่พ่อนะ .."

"พ่อครับ เกิดอะไรขึ้นแม่เป็นอะไร"

"ยังไม่ต้องคุยตอนนี้ ..ชาริลอยู่ที่ไหน "

"ผมพึ่งมาถึงกรุงเทพครับกำลังจะไปสุพรรณ "

"พ่อกับแม่อยู่เชียงใหม่ เราพึ่งมาถึงเหมือนกัน ลูก...ปลอดภัยดีใช่มั้ยชาริล"  เสียงของพ่อดูกังวล แล้วนั่นแม่เป็นอะไร

"ผมปลอดภัยครับพ่อ"

"ไว้เราจะลงไปหาลูกที่สุพรรณรอพ่อกับแม่อยู่ที่นั่น..แล้วก็..ดูแลตัวเองด้วย"

"ครับพ่อ ...รักพ่อนะครับ"

"พ่อรักลูก..รักที่สุด"

ต้องเกี่ยวกับทางสเปนแน่นอน...มันต้องใช่ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของเค้า ชาริล  ใจไม่ดีเลย เอาสิถ้ามาทำอะไรพ่อกับแม่ของเค้า เค้ายอมตาย จะตามเอาคืนให้ถึงที่สุดเลย ...


 ป่านนี้ อันดามันจะเป็นยังไงบ้าง ... คงร้องให้เป็นเผาเต่า ..

.เค้ารู้ได้เลย ว่าอีกฝ่ายคงคิดถึงเค้าแทบขาดใจ ....

โซเฟียหงุดหงิดมากๆ... เป็นอะไรก็ไม่รู้ นึกเบื่อๆ ... หญิงสาวพึ่งรู้สึกเบื่อการเดินทางของชัปปุยส์ ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันไม่ใช่แบบนี้ ..เบื่อการถ่ายรูปกับใครก็ไม่รู้ เบื่อนักข่าว เบื่อแฟนคลับของชัปปุยส์ ..

อยากมีแฟนที่..ไม่ต้องมีใครมาชอบเยอะขนาดนี้

มันไม่สนุกเลย ... ตอนนี้อึดอัดที่สุด ..

นึกถึง.....

อังเดร....  ทำไมโซเฟียพึ่งรู้สึกว่าอังเดรน่ารักมากๆ เค้าหล่อมากๆ แถมยังเก่งอีก ... เก่งไปซะทุกเรื่อง
ถ้าตอนเจอกัน ...เค้าไม่หลอกเธอ.. แล้วเธอก็ไม่มีใคร ... อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้ ...



"เลิกทำสีหน้าเหมือนอกหักซักที"  หญิงสาวแหวใส่ชัปปุยส์ เพราะเค้านั่งเศร้ามาตลอดทางแถมไม่พูดไม่จาอะไรเลย

"เลิกตะคอกเลิกบังคับผมซักทีได้มั้ยขอร้อง"

"คิดถึงมันล่ะสิ ..สมน้ำหน้า !!"

ชัปปุยส์ อยากกระโดดทะลุรถตู้แล้ววิ่งหนีไปไหนก็ได้ .. เค้าไม่อยากต่อปากต่อคำกับโซเฟีย ใจห่วงพ่อกับแม่ ห่วงอันดามัน ... เค้าจะบ้าตายอยู่แล้ว ยังมาเจอคนแว๊ดๆใส่หูมันแทบอยากจะกรี๊ดแต่ต้อง ทนไว้

"พี่นัทครับ ไปเชียงใม่เลยได้มั้ยครับผมอยากเจอพ่อกับแม่ " ชัปปุยส์บอกคนขับรถ

"เอางั้นเลยเหรอครับ พี่ไม่มีปัญหากลัวแต่ชัปปุยส์จะเหนื่อย"

"ผมไม่เหนื่อยครับ...สบายมาก"

"แต่ชั้นเหนื่อย !! " โซเฟียเสียงดัง

"งั้นแวะส่งโซเฟียที่สุพรรณก่อนก็ได้ครับผมไปคนเดียว"

"ได้ครับได้"

หลังแวะส่งโซเฟียที่บ้านพักชัปปุยส์ออกเดินทางมาที่เชียงใหม่ต่อ ...เค้ารู้แค่ว่างีบหลับไปนิดนึง ..ลืมตาขึ้นมา มองเห็นแม่กำลังจะใส่บาตร อยู่ที่หน้าบ้าน ... ไม่เคยมีครั้งไหนที่ชัปปุยส์รู้สึกคิดถึงแม่ได้เท่าครั้งนี้ ...

"แม่ครับ"  ร่างสูงวิ่งเข้าไปกอดมารดา นางดีใจจนตัวสั่นไปหมด

"ชาริล ...ชาริล "  น้ำตายังไหลออกมาไม่หยุด

"แม่...หน้าแม่เป็นอะไร..ใครทำอะไรแม่!! "  ขอบตาเขียวช้ำ ปากก็ด้วย

"แม่ไม่เป็นอะไรหรอกลูก .เห็นลูกปลอดภัยก็ดีแล้ว แม่กลัว "

"พ่อล่ะครับ พ่ออยู่ไหน "

ชัปปุยส์เห็นใบหน้าของเดนนิสแล้วเค้าแทบช็อก พ่อหัวแตก หน้าตาบวมเป่งไม่ต่างกับแม่เลย

"มันไม่จริงใช่มั้ยลูกมันแค่เรื่องเข้าใจผิด "

"พ่อกับแม่แทบเอาชีวิตไม่รอด "

"ผมขอโทษครับ ขอโทษจริงๆทำพ่อกับแม่เจ็บตัว "  ชัปปุยส์กอดแม่ร้องให้

"ลูกไปเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าหญิง....เจ้าหญิง  ....สิมิลัน "  เดนนิสพูด ทำเอาทับทิม หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา นางทั้งเสียใจทั้งขำสามี

"อันดามันค่ะที่รัก  ไม่ใช่สิมิลัน "

"โอ้ววว ขอโทษที..นั่นแหละ ....อันดามัน "

"เรื่องมันยาวครับพ่อ ..."

"ยาวแค่ไหนแม่ก็จะฟัง...เล่ามาเดี๋ยวนี้ ตอนนี้..."  นางจ้องหน้าลูกชาย



เดนนิสได้แต่เสียใจ นี่น่าจะห้ามลูกชายตอนเค้าโทรมาบอกว่าจะไปสเปน ..ไม่งั้นคงไม่มีเรื่องราวใหญ่โต ชีวิตของลูกชายก็จะเป็นไปตามปกติ ..

"โซเฟีย..ชาริลจะเอายังไง จะบอกว่าเลิกไปเลยเฉยๆมันไม่แมนนะลูก ผู้ใหญ่มองหน้ากันไม่ติด "

"ผมเสียใจครับแม่ "

"เรื่องมันเป็นแบบนี้..ชาริลตัดใจเถอะลูก ..บางทีความรักกับความเป็นจริงในชีวิตจริงๆมันก็ไม่ได้ดังใจเราเสมอไปหรอก..อีกอย่างสำคัญที่สุดชีวิตของลูกพ่อคงยอมไม่ได้..ถ้าใครจะมาทำอะไรลูก..."

  เดนนิสพูดพลางเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชายด้วยความรัก ..สามคนพ่อแม่ลูกยืนกอดกันอยู่นาน ...

กว่า ทับทิมจะพาชัปปุยส์ไปนอน ...  เห็นหน้าแม่ เห็นหน้าพ่อ ..ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกผิด ..

เค้ายอม...

ยอมจะไม่พยายามติดต่อไปหา เธอ

ยอมทุกอย่าง ....

ขอแค่พ่อกับแม่ ไม่ต้องเจออะไรเลวร้ายแบบนี้

ทั้ง เสียใจ ทั้ง โกรธ นี่ไม่เพราะเค้า พ่อกับแม่คงไม่ต้องเจ็บตัว ไม่ต้องมาร้องให้แบบนี้ ..เกิดมาชัปปุยส์พึ่งได้เห็นน้ำตาของพ่อ .. พ่อไม่เคยร้องให้ ให้เค้าเห็นเลย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พ่อยังเข้มแข็ง ครั้งนี้..ชัปปุยส์เห็นน้ำตาของพ่อ ...  มันเจ็บปวดที่สุด

"ลาก่อน...อันดามัน...."

"เธอจะอยู่ในใจชั้น....อยู่ในนี้เสมอ ....." ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ ด้วยความอ่อนแรง ....  น้ำตายังไหลออกมาจากตาคู่สวย

ได้แต่ขอให้เธอมีฝันที่ดี
และได้พบคนดีมีวันที่สุดใส
และขอพลังแห่งรักจงตามไป
เฝ้าบอกรักให้เธอ...อุ่นใจ
ในวันที่เธอเหงา ...
รักเธอมาก..รักเธอที่สุด
และจะรักเธอไม่หยุด
ไม่ว่าจะอย่างไร 

"ท่าทางลูกเราคงรักเจ้าหญิงสิมิลันอะไรนั่นมาก "

"ชั้นไม่ยอมเด็ดขาดโซเฟียก็ดีอยู่แล้วถ้าไม่มีเจ้าหญิงนั่นโผล่มาลูกเราจะเป็นแบบนี้มั้ย แล้ว ...หน้าชั้นกับหัวคุณจะแตกแบบนี้มั้ย "  ทับทิมยังโกรธเจ้าหญิงนั่นไม่หาย

"ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกน่า ที่รักก็อย่าพึ่งไปพูดอะไรอีก ลูกคงกำลังทำใจ "

"เลี้ยงมากว่าจะโตจะมาตายเพราะผู้หญิงคนเดียว...ชั้นจะตามเอาเรื่องเจ้าหญิงนั่นให้ได้เลย "

อันดามันไม่ได้พร้อมกับงานอะไรทั้งนั้น..แค่อยากให้พ่อกับแม่สบายใจ ...

"ชัปปุยส์..ชั้นจะกลับไทยไปหานายให้ได้...รอชั้นด้วยนะ ..นาย...
อย่าไปชอบใครนะ..ชั้นรักนาย  อย่าลืมสัญญาของเรานะ.... "

เจ้าหญิง รำพึงออกมาทั้งน้ำตา  ....

"ฝ่าบาทได้เวลาเสด็จงานเลี้ยงแล้ว ..ทุกคนรออยู่นะเพคะ นี่ก็สายมา 5 นาที เราไม่ควรให้ทุกคนรอ "  แอนนาเบล นางข้าหลวง กราบทูล

"ขอโทษค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ "

"ฝ่าบาททรงพระศริโฉมมากๆเพคะ...สวยที่สุดเลย "

"ขอบคุณมากๆค่ะ "

"ฝ่าบาทสวยเหมือนเสด็จแม่..สวยเหมือนกันไม่มีผิด "

"เล่นชมเยอะแบบนี้ เขินเลย ...ไปเถอะค่ะ พร้อมแล้ว "

อันดามันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ... ริคาโด้...รู้จักเธอน้อยไปแล้ว ..จะแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะอดทนแล้วพอทุกคนตายใจ ..จะหนีกลับประเทศไทย จะไม่มาที่นี่อีกเลย ....



อังเดรที่กำลังร้องเพลงอยู่ในงาน เห็นอันดามันถึงกับตลึง ไม่เจอกันสองปี ..โตเป็นสาวแล้ว ...ทุกสายตาจ้องมองไปที่ เจ้าหญิงลูกครึ่ง ไทยสเปน ...  ถึงจะเป็นญาติๆกันก็ตามเถอะ แต่ญาติๆอีกส่วนก็อดจะซุบซิบไม่ได้ เรื่องพระบิดาของเจ้าหญิงที่เป็นคนไทย

"อังเดร....อังเดรจริงๆด้วย!!"  อันดามันยิ้มให้อังเดร ...เค้าเสียงเพราะมากจริงๆ เค้ายังส่งยิ้มหวานมาให้ตลอดเวลา

ญาติของอันดามัน ก็พากันกรี๊ดยกใหญ่

"มาได้ยังไง"  เจ้าหญิงยังอึ้งไม่หาย

"กระหม่อมขอพระทานอภัยที่ไม่ได้ทูลฝ่าบาทเรื่องน้องชายกระหม่อมที่จะมาแสดงต่อหน้าพระพักต์ของฝ่าบาทในคืนนี้ "

อันดามัน ...ยังโกรธริคาโด้ไม่หาย เลยไม่พูดอะไร

"เราอยากอยู่คนเดียว "

"แต่ฝ่าบาทต้องเสด็จไปด้านโน้นนะพ่ะย่ะค่ะ ควีนส์ทรงรอฝ่าบาทอยู่ "

"ไม่ไป....."  เจ้าหญิงตอบสั้นๆ ทรงดำเนินหนีริคาโด้  คนอะไรใจร้ายที่สุด ..คอยดูจะหนีกลับเกาะพร้าว ออกกัมพูชาเอาให้หาไม่เจอไปเลย

"หม่อมชั้นขอประทานอภัย"

"ชัปปุยส์....ถ้าเค้าเป็นอะไร...เราจะไม่มีวันให้อภัยท่าน จำเอาไว้ "

"หม่อมชั้นรับรองด้วยเกียรติของทหาร ...เค้าปลอดภัยพะย่ะค่ะ น่าจะมีความสุขซะด้วยซ้ำ"

คำพูดของริคาโด้ทำให้เจ้าหญิงหงุดหงิดที่สุด ... อีกอาทิตย์หนึ่งจะมีพิธีสถาปนา ..แล้วจะสถาไปนาไปทำไมก็ไม่รู้ อันดามันแค่อยากเจอแม่ ..ดูมันวุ่นวายไปหมด .. เหมือนอะไรก็ไม่รู้ เหมือน หุ่นกระบอกให้รัฐบาลคอยเชิดอะไรแบบนั้น




"อันดามัน อันดามัน"

"อังเดร ...."

ไม่ได้เจอกันสองปีแล้ว ... อังเดรเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก  เค้าดูเข้มขึ้น รึว่าเป็นเพราะเคราของเค้า

"คือ "  สองคนพูดขึ้นพร้อมกัน อังเดรเขินจนหน้าแดง

"สบายดีมั้ย"  แล้วก็พูดขึ้นพร้อมกันอีก

"ทำไมเดินออกมาข้างนอก ..เราร้องเพลงไม่เพราะเหรอ ..."  เค้าถามเจ้าหญิง

"ไม่เลย ...เพราะมาก เพราะเหมือนเดิม เพราะที่สุด"

"อันดามัน เอ้ย... ต้องเรียกเจ้าหญิงสิ...."

"ไม่ต้องเรียกนะ เรียกเหมือนเดิม " หญิงสาวยิ้มให้อังเดร ... ตอนนี้รู้สึกเหมือนอังเดรเป็นพี่ชายคนนึง ... ดีใจที่ได้เจอกันอีก ...

"ขอบพระทัยฝ่าบาท .." เค้ายิ้มล้อเลียน

"นี่...ไม่ใช่มาดอนน่าใช่มั้ย"  เจ้าหญิงทรงหมายถึงกีตาร์ที่เค้าถืออยู่

"ช่าย....เธอ...ยังจำมาดอนน่าได้เหรอ ..."

"จำได้สิ...สีของมันจะเข้มมากกว่าตัวนี้ ... "

"มาดอน่า ตายแล้ว "  อังเดรเหมือนน้ำตาจะไหล ก็บอกแล้ว เค้ารักกีตาร์เท่าชีวิต

"เสียใจด้วยนะ "

"ไม่เป็นไรหรอก ....แต่...เราได้อันดามันมาแทน"

"ชื่อเรา...!!." เจ้าหญิงยิ้มด้วยความดีใจ

"รู้มั้ย...กีตาร์ตัวนี้เพื่อนรักเราเป็นคนซื้อให้ ...แล้วชื่อของมันก็เป็นชื่อ......"  อังเดรกำลังจะพูดว่าผู้หญิงที่รัก ..แต่หน้าของโซเฟียก็ลอยแว๊บขึ้นมา เค้าเลยสะดุด  พูดไม่ออก



"เพื่อนอังเดรคงเป็นมือกีตาร์ที่เจ๋งมากๆเลยเนอะ ..เลยเลือกมาซะสวยคลาสสิคเลย"

"เปล่า...เค้าเป็นนักฟุตบอล....นักฟุตบอลชือดังของประเทศไทยเลยนะ"

เจ้าหญิง...ใจเต้นรัว.... น่ำตาเอ่อออกมา ... ชัปปุยส์แน่ๆ ชัปปุยส์เป็นคนซื้อกีตาร์ตัวนี้ให้อังเดร ...

ความคิดถึงที่มีต่อ ชัปุุยส์มันแผ่ซ่านไปทั่วทั้งพระวรกาย ...

ชายหนุ่มอันเป็นที่รัก ของเจ้าหญิงอันดามัน
ชาริล  ชัปปุยส์ ...  คิดถึง...คิดถึงที่สุด

"เหรอ....ดีจังเลยนะ"   อันดามัน เสียงสั่น

"เออ ..เราเจอเค้าที่เกาะพร้าว เค้ายังบอกว่ารู้จักอันดามันด้วยนะ..แต่ไม่สนิท"

"อ๋อ.... เราจำได้ ..ที่เค้าเหงือกบานๆใช่มั้ย"

"ตลกน่า..เค้าหล่อจะตาย ..อย่าบอกนะว่าเธอปิ๊งเค้าอ่ะ ..นี่รู้มั้ยป้าบัวแดงกับป้าวุ้นเส้นยังลืมเราไปชอบชัปปุยส์เลยยังดี..ที่เธอไม่หลงเสน่ห์เค้าอีกคน "

อันดามันพูดไม่ออก..ไม่ใช่แค่หลงเสน่ห์หรอกนะ ...

แต่...

รักสุดหัวใจต่างหาก ....

"ร้อนจังเลยเนอะ "  อังเดรขยับเน็คไท เค้าปลดกระดุมออกด้วย มันทำให้อันดามัน เห็นสรอยคอ เค้าชัดเจน ..

"สร้อย..นายสวยนะอังเดร"  

"พึ่งไปทำมา...พอเราส่งชัปปุยส์ขึ้นเครื่องเสร็จก็ไปทำเลย ..จริงๆอยากให้ชัปปุยส์นะ แต่เค้ารีบกลับกระทันหัน เราเลยใส่เอง จะได้เหมือนมีชัปปุยส์อยู่ด้วยตลอด ..." เค้าพูดพลางจับสร้อยในคอแล้วยิ้มออกมา

"สวยมากๆเลย ...สวยจริงๆ"

"อยากได้มั้ย..."

"สร้อยของอังเดรนี่นา อีกอย่างอังเดรจะได้เหมือนมี...เหมือนมี "

"ชาริล ... ชาริล ชัปปุยส์  จำชื่อเค้าไว้ให้ดีๆ เค้าต้องเป็นนักฟุตบอลที่มีชื่อเสียงอีกคนนึงของโลก.." 

"เราจะจำไว้"

อังเดรถอดสร้อยออกมาจากคอ ....  "เดี๋ยวเราไปทำใหม่ ..ถือว่าเป็นของขวัญในวันที่เราเจอกันนะ "

อังเดรสวมสร้อยให้อันดามัน ... เค้าแค่อยากจะให้ ..

"นาย...จะไม่เสียดายเหรอ "

"ไม่หรอก ...ชั้นให้เธอ..ทั้งชัปปุยส์แล้วก็เธอสำคัญกับชั้นมาก..เหมือน คนๆเดียวกัน..ไม่เห็นเป็นไร "

"ขอบใจมากๆนะอังเดร "  อันดามันใจเต้น.... ในคอ มีสร้อยที่จี้เป็นตัวหนังสือ .. "ชาริล ชัปปุยส์ "  

งานฉลองจบลง.... พร้อมความรู้สึกโล่งๆของอังเดร ... เหมือนหัวใจเค้าได้รับอิสระ .. อันดามันเหมือนน้องสาวมากกว่าคนรัก ..  ทั้งๆที่สองปีที่ผ่านมาเค้าเขียนเพลงไปทุกๆเพลงก็เพื่อเธอ .. แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ได้บอกมันออกไป  เค้าไม่ได้คุยเรื่องของตัวเองเท่าไหร่  ... คุยแต่เรื่องชัปปุยส์ให้อันดามันฟัง ...

เพราะเค้าคิดถึงชัปปุยส์

และ ...คิดถึงใครอีกคนที่เป็นคนของชัปปุยส์

อยากเจ็บตัว

อยากถูกด่า

อยากถูกถุยน้ำลายใส่หน้าอีก

แต่... มันคงไม่มีวันเหล่านั้นอีกแล้ว

นั่นแฟนของเพื่อนรักของเค้านะ ... ชัปปุยส์ดีมากๆ ดีกับเค้าจริงๆ เค้าไม่ควรทำอะไรเลวๆซ้ำๆซาก ไม่ควรแม้แต่จะคิด..ไม่นะเค้าคงไม่ได้ตกหลุมรักยัยบ้านิสัยไม่ดีคนนั้นเข้าให้แล้ว .. ไม่มีวัน

ไม่เฉพาะพนักงานในบริษัทของพ่อหญิงสาว ที่เห็นสไตส์การแต่งตัวที่เปลี่ยนไปของ ฮยอนอา  คุณหนูไฮโซผู้ติดแบรนด์เนม กับใส่เสื้อกีฬาตัวละไม่ถึงพันบาท แถมมีชื่อนักฟุตบอลติดอีกด้วย  บางคนก็คิดว่าเธอคงสติไม่ดีไปแล้ว คนเกาหลีใต้เรื่องชาตินิยม มาอันดับหนึ่ง นี่ฮยอนอากล้า คลั่งนักฟุตบอลไทย มันหักหน้านักฟุตบอลเกาหลีใต้แบบไม่น่าให้อภัย ..

"พึ่งได้มาๆๆ เสื้อสโมสรสุพรรณบุรี สามตัวครบ "  ฮยอนอารีบแกะกล่องภัสดุ  พลางยกเสื้อขึ้นมากอดด้วยความรัก

"เธอจะเอาจริงๆเหรอฮยอนอา ..หมอนั่นมีแฟนแล้วนะ แล้วท่าทางคนรักเยอะด้วยแฟนคลับเพียบ  Thailand sweet heart  "  เพื่อนสาวของฮยอนอาเตือนด้วยความเป็นห่วง

"แกว่าชั้นสนใจเหรอ..ชั้นอยากกินชั้นต้องได้กิน ที่สำคัญ ..ชั้นอยากได้เค้ามาเป็นพ่อของลูก ..."

"เวอร์เกินไปป่ะ "

"แกคิดดูซอนมี ชัปปุยส์ ใส่ชุดกีฬาที่เหงื่อเปียกโชก แล้ว ...อยู่บนเตียงกับชั้น ... มันเร้าอารมณ์สุดๆล่ะ ฟิน..."

ฮยอนอา ทำปากเซ็กซี่จนเพื่อนสนิท อดหมั่นใส้ไม่ได้

"นักบอลประเทศเราออกจะเยอะ ถ้าอยากจะได้ดังกว่าชัปปุยส์อีก จะเอาทำไมนักบอลไทย "  

"หยุด !!! หยุดเดี๋ยวนี้ ..."  ฮยอนอาชี้หน้่าเพื่อนด้วยความโมโห

"เอออออ ไม่ยุ่งก็ได้จ้า .. ขอให้ได้ขอให้โดนนะยะ"

"ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย"

"ว่าแต่ดูดิ..ยังกะเหาฉลามจะไหวเหรอ"  ซอนมีหมายถึงแฟนชัปปุยส์คือโซเฟีย

"ยิ่งกว่าเหาฉลามนี่มันปลิงชัดๆ" 

"สุ้ๆแล้วกันแก...ไฟ๊ติ้งงงงงงงงงงงง " ซอนมียุส่งเลยห้ามไม่ฟังดีนัก

"คนนี้ชั้นจริงจังนะแก...มากๆเลย "

ตั้งแต่เจอชัปปุยส์วันนั้น ฮยอนอาก็เอาแต่เพ้อ สั่งเสื้อทีมชาติ ที่เป็นเบอร์ 7 มีชื่อชัปปุยส์ เสื้อสโมสร ทุกสิ่งทุกอย่าง  เกี่ยวกับชัปปุยส์   นั่งโหลดคลิป ดูคลิปทั้งวัน

"พรุ่งนี้ชั้นจะไปประเทศไทย ..แล้วเจอกัน ชัปปุยส์ที่รัก "