Charyl Chappuis Fanfiction สะดุดรักนักฟุตบอล Part 21

"ชั้นคือแฟนของชัปปุยส์"

"เอ่อคือ..มัน ...ไม่"

เค้ากำลังจะปฏิเสธแต่มีอะไรบางอย่างทิ่มหลังเค้าจนเจ็บมันเหมือนของแข็งที่เป็นโลหะแน่ๆ...บอดี้การ์ดตัวใหญ่ยักษ์ของฮยอนอายืนอยู่ด้านหลังเค้าสามคน ..

"บอกนักข่าวไป..คุณหนูเป็นแฟนกับแก..ไม่งั้นแกใส้ทะลุแน่ "

ใครก็ได้ช่วยเค้าด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหายไปไหนหมด ..เพื่อนๆของเค้าก็ยืนดูอยุ่ห่างๆพลางกระโดดโบกไม้โบกมือด้วยความดีใจ ที่เค้ามีหญิงมาหา..แต่ใครจะรู้ว่าปืนอีกประมาณสามกระบอกจ่อหลังเค้าอยู่

"เราเจอกันที่สเปนค่ะ..เราตกหลุมรักซึ่งกันและกันใช่มั้ยคะชัปปุยส์ที่รัก"

ฮยอนอาให้สัมภาษณ์อย่างปลื้มสุดๆ ...มันคืออะไรเค้าเจอเธอแค่ครั้งเดียวพูดกันไม่กี่ประโยค..จะเป็นแฟนกันได้ยังไง

"คือ... " ชัปปุยส์อึกอัก แต่ปืนกระทุ้งที่หลังเค้า "ครับ..แฟนผมครับ"

แค่ชัปปุยส์บอกว่าเค้าเป็นแฟนผม ชัตเตอร์รัวหนักยิ่งกว่าเก่าอีก

"คุณฮยอนอาช่วยหอมแก้มชัปปุยส์ด้วยค่ะ " นักข่าวบอก

แถมยังให้ชัปปุยส์หอมแก้มฮยอนอาด้วย เรียกว่า กว่าจะเสร็จเล่นเอา ชายหนุ่ม แทบบ้า ...สต๊าฟโค้ชต้องมาขอตัวเค้าไปพัก ไม่งั้นคงตายแน่ๆ

ผู้หญิงคนนั้นต้องการเป็นแฟนเค้ามากขนาดต้องทำแบบนี้เลยเหรอ ..เกิดมาก็พึ่งเคยเจอ ...พระเจ้า ขออย่างเดียว อันดามันอย่าดู...ขออย่าให้เธอรู้ ...

ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้ ....

เค้าอดทน...อดทนรอวันที่จะได้เจอหน้า

ทนคิดถึงแทบจะขาดใจตาย

แต่ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้

อันดามันจะยังเชื่อชัปปุยส์ทุกอย่างอยู่เหมือนเดิมรึเปล่า ..

"ฝ่าบาท..มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆเพคะ" นางข้าหลวงราโมน่าผู้มากประสบการณ์กราบทูล

"ดูจากสีหน้าและก็กลุ่มคนที่ยืนด้านหลังชัปปุยส์ ..." นางข้าหลวง แอนนาเบลทูลต่อ

"ชัปปุยส์ ...ทำยังไงกันดี เราไม่เชื่อเด็ดขาดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแฟนใหม่เค้าแล้วโซเฟียล่ะไปไหน "

อันดามันเป็นห่วงชัปปุยส์ที่สุด ... ไม่ใช่แน่ๆ ...

"ท่านริคาโด้ขอเฝ้าเพคะ"   นางข้าหลวงที่เฝ้าประตูเดินมาทูล

"บอกว่าองค์หญิงไม่ว่าง"  ราโมน่า ตอบแทน พลางค้อนใส่นางเล็กๆ

"มีอะไรอีกสองวันเราถึงจะว่าง ฝากบอกด้วย"  อันดามันประชดฝากไปให้ริคาโด้  ไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายคนนั้นถ้าไม่จำเป็น จริงๆเจ้่าหญิงต้องสนิทกับองค์รักษ์รึไม่ก็ ตกหลุมรักแบบในหนังรึว่าในนิยายทั่วไป  แต่สำหรับเจ้าหญิงอันดามัน ริคาโด้ เหมือนครูสอน เคมีกับฟิสิกข์บวกกัน ..คาบที่เกลียดที่สุดแต่ต้องเรียน ...

"ได้โปรดเถอะ...อย่าบอกพ่อกับแม่ตากับยายว่า...." เจ้าหญิงนั่งคุกเข่ากับพื้นทำเอานางข้าหลวงตกใจ

"ฝ่าบาททรงทำอะไร...!!"

"เราจะไปประเทศไทย.."

"ไม่ได้นะเพคะ ฝ่าบาทต้องเสด็จงานแทนควีนส์ในวันพรุ่งนี้แล้วก็อีกหลายๆงานทรงเสด็จไหนไม่ได้"

แอนนาเบล รีบกราบทูลพลางประคองเจ้าหญิงให้ลุกขึ้น

"แต่ชัปปุยส์กำลังอยู่ในอันตรายนะ เราต้องไปหาชัปปุยส์ "

"ฝ่าบาทเพคะ ..บางเรื่องมันใหญ่เกินกว่าเราจะเข้าไปจัดการ "

"ราโมน่า...เจ้าเคยมีแฟนมั้ย"  แอนนาเบลถาม ราโมน่า

"ไม่เคยมี ..เคยแต่ว่า ..เราทำงานแบบนี้ ..เราไม่มีเวลาให้เค้าเลยไปกับคนอื่น " ราโมน่าหน้าเศร้า

"เจ้าอยากให้เจ้าหญิงกับพระสหายเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้เหรอ เจ้าไม่สงสารเหรอ "

"สงสาร..สงสารที่สุด"

"เราก็สงสาร..เอาสิถูกไล่ออกก็ถูก.."

"ขอบคุณมากๆค่ะ ..ขอบคุณที่สุดเลย" เจ้าหญิงกอดแอนนาเบลกับราโมน่าด้วยความซาบซึ้ง ยังไงก็จะกลับไทยให้ได้ ... ชัปปุยส์ไม่ติดต่อมา ..เพราะถูกยึดโทรศัพท์ ข้อนั้นพระองค์ทราบดี แต่ชัปปุยส์จะจำไอดีไลน์ไม่ได้เลยเหรอ ..มันเป็นไปไม่ได้ มันต้องมีอะไรแน่นอน ...เค้าไม่ได้มีความสุขอย่างที่ริคาโด้บอกหรอก ..อันดามันรู้สึกแบบนั้น ...

วันนี้เป็นวันแรกในรอบหนึ่งเดือนที่อันดามันได้เห็นชัปปุยส์ ..

 แม้จะเห็นผ่านจอทีวี แต่ก็ดีใจสุดๆที่ได้เห็น

รอหน่อยนะชัปปุยส์อีกไม่กี่นาที...อีกไม่กี่ชั่วโมงชั้นจะไปหาเธอ..จะไปหาเธอให้ได้

ชัปปุยส์...นาย..รอชั้นด้วยนะนายต้องรอชั้นนะชัปปุยส์ ...

หลังจบการแข่งขัน ... มันไม่ต่างอะไรกับหลังจบคอนเสิร์ต  ผู้คนกลับบ้าน .. ไฟในสนามค่อยๆปิดลงทีละดวง ทีละดวง ...

เหลือแค่สปอตไลค์ดวงใหญ่ตรงป้าย แอลอีดี ... Thailand 3 Korea 1  ชัปปุยส์เดินไปคว้าลูกบอลมาได้ก็เตะซัดเข้าประตูไปสุดแรง ...

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับชีวิตของเค้า ... เค้าวิ่งไปเตะลูกฟุตบอลที่มันตุงอยู่ในตาข่าย .. ตาข่ายพันตัวอยู่แบบนั้น ... เค้าคว้าลูกฟุตบอลมากอด..

"ฮือออออออออออออออ"  ชายหนุ่มร้องให้อย่างสุดกลั้น ...ใครไม่มาเป็นเค้าไม่มีวันรู้หรอก ..ว่าเค้าเป็นยังไงต้องเจ็บปวดแค่ไหน ...

บางที ...อยากจะเอามีดกรีดหน้าตาเอง..ให้มีรอยแผลเป็น ...

อะไรก็ได้ คนจะได้ไม่ต้องมาสนใจหน้าตาของเค้า

เหมือนที่เค้าเคยให้สัมภาษณ์มาตลอดว่า

อยากจะให้คนจดจำเค้าในฐานะนักฟุตบอล

มากกว่าหน้าตาของเค้า ..



"ชีวิตมันก็แบบนี้แหละ..ไม่มีอะไรเฟอร์เฟคหรอก"

"โค้ช!!"

ถึงแม้แสงจะสลัว..แต่ซิโก้ก็รู้ว่าชัปปุยส์กำลังร้องให้อยู่แล้วเค้าต้องเครียดกับข่าวหลายๆข่าวในช่วงนี้ นั่นไม่เป็นผลดีต่อเกมส์เอาเลย ...

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต้องเข้มแข็ง..มองไปที่วันพรุ่งนี้ ..เรื่องของวันนี้ชั่งมัน อะไรที่ดีเก็บเอาไว้อะไรไม่ดีทิ้งซะคิดว่าเป็นขยะเก็บไว้ก็รกชีวิตรกสมองเราเปล่าๆ "

"ขอบคุณครับโค้ช"

ซิโก้ไม่เคยเห็นชัปปุยส์เป็นแบบนี้มาก่อน ..เค้าเป็นห่วงชัปปุยส์เหมือนน้องชายแท้ๆคนนึง แต่บางครั้งเรื่องส่วนตัวจะเข้าไปยุ่งก็ไม่ได้ ทำได้แค่ให้กำลังใจ ..

"พรุ่งนี้เราต้องเจอกับญี่ปุ่นนะ...ไปพักเถอะ..เก็บแรงไว้ระเบิดในสนามดีกว่าน้องชาย " โค้ชตบไหล่ชัปปุยส์

เค้ายิ้มออกมาทั้งน้ำตา .... เค้าไม่รู้จะบอกยังไงดี ทั้งเรื่องพ่อแม่ถูกทำร้าย ทั้งเรื่อง ฮยอนอา ... ปัญหามันเยอะขึ้นทุกวัน.. บางเรื่องมันมาหาเค้าโดยที่เค้าไม่ได้สร้างมันขึ้นมาเลย ...



หนังสือพิมพ์ทุกเล่มสื่อทุกสื่อ ลงข่าว ฮยอนอากับชัปปุยส์กันหมด ช็อกโลกมากๆ เซเลปเกาหลีใต้กับนักฟุตบอลรูปหล่อขวัญใจสาวๆทั่วเอเชีย  นักข่าวที่เยอะอยู่แล้วสำหรับการแข่งขันในวันนี้..แต่เพิ่มเยอะขึ้นอีกคือนักข่าวสายบันเทิงสายธุรกิจมากันครบ ...กลายเป็นเรื่องขยายวงกว้าง ..จนเกินขอบเขต ...ยิ่งในโซเชี่ยลเน็ตยิ่งสุดจะบรรยายโดยเฉพาะ แฟนคลับสาวๆของชัปปุยส์

"โซเฟียดีงามมากๆแล้วยัยฮยอนอาเนี่ยนะรับไม่ได้"

"คนรึว่าผีจีนวะเนี่ย"

"ชัปปุยส์โดนมันเล่นของแน่ๆ..ของเกาหลีเสกกิมจิเข้าท้อง"

"งอนชัปปุยส์ล่ะ ...สงสารโซเฟีย"

"อุตส่าห์จิ้นให้ชัปปุยส์เป็นแฟนกะเจ้าหญิงอันดามัน..ต่อมจิ้นหดเลยอ่ะ"

"ถ้าเป็นเจ้าหญิงอันดามันนะแกชั้นจะกระโดดเลยแหละ แต่เนี่ย..มันไม่น่ารักเลยแค่รวย"

"จัดเพจแอนตี้มันด่วนเลย นังชะนีเกาหลีใต้ "

"มันบังอาจมากๆนี่สมบัติผู้หญิงไทย..มันบังอาจมาปาดหน้าเค้ก"

"เจอที่ไหนจะเอาน้ำปลาร้าสาดใส่มันเลยคอยดู"

"ผู้ชายเกาหลีใต้มันไม่มีรึไงนะ..มันต้องมาเอาผู้ชายบ้านเรา"

"บอก ตม.ถ้ายัยนี่มาไทยกั้นมันเลยอย่าให้เข้า..มันจ้องจะมาฉกชัปปุยส์"

คำพูดของเหล่าแฟนคลับของชัปปุยส์ ทุกคนไม่มีใครสนับสนุนฮยอนอาเลย ... ชัปปุยส์ไปคว้ามาได้ยังไงรึว่าเพราะเธอรวยเหรอคงไม่นะ

"ที่รัก..จะบ้าตาย...นี่มันอะไรกันอีก"

"รอฟังลูกก่อนเถอะอย่าพึ่งโวยวาย"

"ไม่เอาแล้วนะ..เรื่องเจ้าหญิงนั่นยังไม่จบยังมีเรื่องคุณหนูฮยอนอามาอีก..เครียด"

"เฮ้ออออออออออออ "

เดนนิสกับทับทิมสงสารลูกที่สุด ... แมชวันนี้ต้องไปให้กำลังใจชัปปุยส์ ได้เจอตัวจะถามให้รู้เรื่องว่า มันคืออะไร ...




ไทยเจอญี่ปุ่น กระดูกชิ้นใหญ่ที่สุด  วันนี้ช้างศึกต้องชนะอย่างเดียว แรงกิ้งจาก FIFAทีมชาติไทยตอนนี้ อยู่อันดับ 36 ของโลก ด้วยการพัฒนาแบบรวดเร็วผู้เล่นส่วนใหญ่เป็นลูกครึ่งไม่ว่าจะเป็นรูปร่างไทยไม่เป็นรองใครเลยเอเชีย ...เมื่อวานชนะเกาหลีใต้ ประเทศที่เคยหลุดเข้าไปเล่นฟุตบอลโลกถึงรอบสี่ทีมสุดท้ายมาแล้ว..แต่ไทยก็เอาชนะได้ ..ญี่ปุนเองก็เช่นกันผู้เล่นทีมชาติล้วนแต่เป็นนักฟุตบอลอาชีพของสโมสรดังๆของโลกทั้งนั้น .. วันนี้ถ้าไทยชนะได้ มันจะเป็นประวัติศาสตร์ที่โลกต้องจารึก..

การแข่งขันกำลังจะเริ่มผู้ชมเต็มสนามรัชมังคลากีฬาสถาน
ตั๋วผีใบละเป็นหมื่น ทุกคนต้องการจะดูแมชสำคัญ
แมชชี้ชะตาว่าใครจะเข้าไปเล่นรอบชิงชนะเลิศฟุตบอลเอเชีย
ถ้าไทยชนะญี่ปุ่นวันนี้นัดชิงอีกหนึ่งวันข้างหน้าไทยต้องเจอกับซาอุดิอารเบีย

"น้องเพ้นท์หน้ามั้ยครับ..น้องครับ "

ซุ้มเพนท์หน้าเรียกเด็กสาวที่สวมหมวกและแว่นตาดำจนมิด ..  เพ้นท์ก็ดีนะ อันดามันนึกสนุกขึ้นมา

"เอาชื่อใครดีครับ เจ มิก้า รึว่าชัปปุยส์ "

"เอ่อ...ชาริล  ชาริล ชัปปุยส์ค่ะ "  อันดามันเสียงสั่น

"จัดให้เลยครับ .."

ใจของอันดามันเต้น มองไปข้างๆก็เห็นผู้หญิงอีกคนเพ้นท์หน้าว่าชัปปุยส์เหมือนกัน นี่คนชอบเค้าเยอะมากจริงๆ ด้านหน้า ด้านโน้น ...ชัปปุยส์ ...

ร่างเล็กแหงนมองดูอัฒจรรย์ มองดูผู้คน... มองเห็นคัตเอ้าท์ที่รูปของชัปปุยส์แล้วใจเต้นตึกๆ ครั้งแรกในชีวิตกับการมาดูฟุตบอลที่สนาม ... มันตื่นเต้นและมีพลังอย่างบอกไม่ถูก อันดามัน...เห็นใครบางคนเดินผ่านไป พร้อม บอดี้การ์ดผิวสีตัวใหญ่อีกเป็นสิบ เธอเหมือนางพญา..ดูมีพลังใครๆก็ต้องหลีกทางให้เธอ..

"ฮยอนอา !! "  อันดามัน หัวใจร้อนไปหมด ... ผู้หญิงคนนี้ ต้องการอะไรกันแน่ ...เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นแฟนชัปปุยส์ เจ้าหญิงเชื่อชัปปุยส์ ...เชื่อแค่ชัปปุยส์  แค่เค้าบอกกับ ..แค่อยากจะให้เค้าบอก ด้วยตัวเอง ..
เสียงโฆษกในสนามประกาศ ... นักกีฬาทั้งสองประเทศกำลังจะเดินเข้าสู่สนาม ...อันดามันเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมาแบบนั้น ..

ชัปปุยส์ ...

คิดถึง

คิดถึงที่สุดเลย ...จะได้เห็นหน้าแล้ว...

ผู้เล่นหมายเลข 7 ของทีมชาติไทย ... เค้าคือหัวใจคือยอดรัก คือเจ้าชายของอันดามัน ..เค้ายืนอยู่ตรงนั้น  เค้าร้องเพลงชาติไทย ..เค้ากำลังร้องพร้อมๆกับอันดามันและคนไทยทุกคนในสนาม ...

"ชัปปุยส์ ...ชั้นอยู่นี่...." อันดามันน้ำตาไหลออกมา

"พยายามเข้านะ ...ชั้นเชียร์นายอยู่"

อยากเดินเข้าไปกอด ...

และบอกว่ารักมากมาย ..

แต่ฉันก็คงทำได้ ..

แค่เพียงแต่มอง ...

ไทยเจอ ญี่ปุ่น ... อย่างที่รู้ผู้เล่นแต่ละคนของญี่ปุ่นพวกเค้าค้าแข้งที่ต่างประเทศอยู่สโมสรดังๆของโลกกันทั้งนั้น ระเบียบวินัย ... ความอึด ความ ใจเย็น ความสามัคคี .. ญี่ปุ่นเป็นที่สุด วันนี้ทีมชาติไทยต้องชนะอย่างเดียว

ครึ่งแรกเริ่มขึ้น ... วันนี้ชัปปุยส์พยายามจะตัดทุกเรื่องออกไปจากหัวของเค้า ...ไม่อยากจะคิดเรื่องอะไรทั้งนั้น  แต่มันก็แว๊บเข้ามาอยู่เรื่อย ... แล่วจบเกมส์การแข่งขันเค้าจะเจอกับอะไรอีก ...

ชัปปุยส์รู้สึกเหมือนอันดามันอยู่ใกล้ๆเค้า ... เหมือนได้กลิ่นของเธอ..มันหอมติดปลายจมูก ...

ชายหนุ่มจูบที่มือตัวเอง ..กล้องโคลสอัฟไปพอดี ... สาวๆในสนามกรี๊ดกันใหญ่ .. กล้องจับภาพฮยอนอาด้วย  ..



ผู้เล่น ญี่ปุ่นซึ่งเป็นกองหลัง สะกัดเค้าล้มกลิ้ง ... อันดามัน ใจแทบหยุดเต้น

"ชัปปุยส์ ....นายอดทนไว้นะ ชัปปุยส์ "  

ชายหนุ่มกัดฟันสุดๆ  อีกฝ่ายเจอใบเหลือง .. และเค้า ได้ เตะลูกโทษ ...  ทั้งสนามเงียบกริบ ...

และ ....

"หนึ่งประตูต่อศูนย์ครับ โอ้ยยย ชาริล ชาริล ชัปปุยส์ ลงโทษกองหลังของญี่ปุ่นไปแล้วครับ ไทยขึ้นนำ ในนาทีที่ 29 ลูกแรกของไทย ลูกประวัติศาสตร์ที่ทุกคนต้องจดจำ " เสียงผู้พากย์บอลของโฆษกในสนามดังลั่นสนามรัชมังคลากีฬาสถาน

  คนเฮกันทั้งสนาม  อันดามันลืมตัวกอดกับป้าที่นั่งข้างๆด้วยคความดีใจ บางคนหันไปจูบแฟนตัวเอง
บางคนไม่รู้ว่ากอดกับใคร คือทุกคนดีใจกันหมด ถ้าชนะญี่ปุ่น ไทยเราจะไปชิงชนะเลิศกับซาอุดิอารเบีย

ถึงไทยจะขึ้นนำแต่ก็ประมาทญี่ปุ่นไม่ได้ ..เค้าทั้งนิ่ง ทั้งสม่ำเสมอ และวิ่งเป็นเครื่องจักรเลยทีเดียว ..

หมดเลาครึ่งแรก ไทยนำ ญี่ปุ่น 1-0  ช่วงพัก 10 นาที  ไทยต้องเปลี่ยนฝั่ง อันดามันดีใจสุดๆ ชัปปุยส์จะวิ่งขึ้นมายิงในฝั่งที่เธอนั่งอยู่

"อิหนูเลือกที่นั้งเหมาะเลย ..ตรงนี้แหละ เดี๋ยวได้เห็นชัปปุยส์ชัดๆ  " นางยิ้มให้อันดามัน

"ค่ะป้า"

"ครึ่งสองเริ่มแล้ว"

"อ๋อ...ชัดค่ะ ชัดมากๆเลย "

ไม่มีใครรู้ว่าชัปปุยส์เจ็บที่หัวเข่ามากแค่ไหน แต่เค้าอยากเล่นไปจนนาทีสุดท้าย ..ชนะไปด้วยกัน เสมอไปด้วยกัน หัวเราะไปด้วยกัน ร้องให้ เสียใจ และถ้าจะแพ้ ก็จะแพ้ไปด้วยกัน ...

"ชัปปุยส์ ชาริลชัปปุยส์ เจ็บอีกแล้วครับ  "  

ชัปปุยส์ปะทะกับผู้เล่นหมายเลข 2 กองหลังสุดล่ำของญุี่ปุ่นเค้าล้มตีลังกาไปสามตลบ กรรมการ แจกใบเหลือง ญี่ปุ่นไปอีกหนึ่งใบ   ต้องยอมรับเรื่องแท็กติก ญี่ปุ่นไม่เป็นรองใคร บางทีเค้าเหยียบเรา  แต่เค้าไม่โดนเตือน ..

ชัปปุยส์กุมข้อเท้าน้ำตาเล็ด ..มันเจ็บที่สุด ... แล้วมันก็เจ็บที่เข่าด้วย

"ชัปปุยส์ไหวมั้ย "  อุ้มวิ่งมาดูอาการ เพื่อนๆ ในทีมก็วิ่งมาดู

"ไหว...ไหวพี่"  

แพทย์สนามวิ่งลงมา พร้อมเปลสนาม ..เพื่อดูอาการเค้า ..  ผู้เล่นหมายเลขสอง ของ ญี่ปุ่น กองหลังสุดจี๊ดจาก จูเวนตูส เค้าเข้าบอลแรงตลอด ไม่เข่าก็ศอก มือไม้ ขา เป็นปลาหมึกเลย ผ่านยากมากๆ

"โอเคนะครับ ไหวนะครับ" แพทย์ถามชัปปุยส์

"ครับ.." เค้าตอบสั้นๆแล้วค่อยๆลุกขึ้น ... ต้องไหว ..ต้องไหว

70 นาทีผ่านไป ญี่ปุ่นตีเสมอได้ จากฟรีคิกสุดสวย  ของผู้เล่นหมายเลข 9 นักเตะสุดฮ็อตจาก ลีด ยูไนเต็ดไทยถูกตีเสมอได้  มันคืองานหนัก  ทุกคนลุยสุดตัว  เมสซี่เจย์ พยายามที่จะขึ้นไปยิง ชัปปุยส์ส่งซิกให้เค้า บอลเข้าเท้าชัปปุยส์ เค้ากำลังเลี้ยงผ่านกองหลัง แล้วเปิดให้เมสซี่เจ แต่ถูกกระแทกสุดแรง จนล้มคว่ำ อีกครั้ง จากผู้เล่นคนเดิม ...

ไม่นะ ...เค้าต้องมีสติ ...เค้าต้องมีสติ ... กรรมการกำลังจะเดินมาแจกใบเหลือง แต่แทบไม่น่าเชื่อ ...ผู้เล่นของ ญี่ปุ่นล้มลงข้างๆชัปปุยส์ ..  เค้าตัวงอเป็นกุ้งเผาเลย  กรรมการชาวยูเครน บอกชัปปุยส์ลุกขึ้น ..ทั้งๆที่เค้าเจ็บเจียนตาย ...  

เมสซี่เจ วิ่งมาบอกกรรมการ กัปตันอุ้ม วิ่งมาเคลียร์ .. แต่แล้ว ...

พระเจ้า ....

ฝันร้ายของคนไทยทั้งประเทศ

"ชาริล ชัปปุยส์ โดนใบแดง "  

ทุกคนบนอัฒจรรย์เอามือกุมขมับ บางคนก็เอามือปิดปากด้วยความช็อก เห็นๆอยู่ว่าชัปปุยส์ถูกสะกัดล้มลงไป และบ่อยมากๆ แต่ผู้เล่น คนนี้กับใช้กลโกง  เค้าเดินมาเฉี่ยวเท้าของชัปปุยส์เอง แล้วล้มลงด้วยความเจ็บปวด ...

นักฟุตบอลกับดารา ...

ไม่ต่างกันเลย ...

เค้าตีบทแตกมากๆ 

ไทยเหลือผู้เล่นสิบคน ... ชัปปุยส์เดินออกจากสนาม ...  คนดูไม่มีใครตำหนิเลยที่เค้าได้ใบแดงเพราะมันไม่ใช่ความผิดเค้า ...


"ไม่เป็นไรชัปปุยส์ ไม่เป็นไร " โค้ชเดินมากอดคอเค้า

"ผมไม่ได้ทำนะครับโค้ช ผมเสียใจ "

"ไปนั่งพักเถอะ ...อย่าคิดมาก .." 

จะไม่ให้เค้าคิดมากได้ยังไง .... ถ้าไทยแพ้เพราะเหลือผู้เล่นในสนามแค่ สิบคน เค้าจะรู้สึกผิดไปตลอด ..แต่มันไม่ใช่ความผิดของเค้าเลย ..

พระเจ้า ...

"ชัปปุยส์"  อันดามันได้แต่ร้องเรียกชื่อของเค้าอยู่ในใจ ...อยากวิ่งไปหา อยากกอด

ชัปปุยส์จะรู้รึเปล่าว่า อันดามันอยู่ในนี้  ... นั่งดูชัปปุยส์อยู่ตรงนี้ ...

แพทย์สนาม มาขอดูอาการของชัปปุยส์ ... พลางบอกเค้าว่า จบเกมส์ ขอตรวจแบบละเอียด ...

ญี่ปุ่นยิงขึ้นนำ  2-1 ในอีก 2 นาทีสุดท้ายก่อนจบเกมส์การแข่งขัน ..ผู้เล่นไทยทีมช้างศึกเดินคอตก...

ตั้ม ธนบูรณ์ ถึงกับร้องให้ด้วยความเสียใจ  จนอุ้มต้องเดินมา ปลอบ ...

 สองทีมแลกเสื้อกัน ...

โค้ชให้กำลังใจทุกคน ไม่ได้ชิงที่หนึ่งก็ไม่เป็นไร ...วันนี้พลาดพรุ่งนี้ยังมีเวลาให้เริ่มใหม่ ขอแค่ใจไม่ท้อ ..
ไม่มีใครตำหนิชัปปุยส์เลย ที่ทีมแพ้ ทุกคนรู้เหตุผล ...

แฟนบอลชาวไทยก็ไม่มีใครว่าเค้า ..เค้าทำมันเต็มที่แล้ว ...แถมเจ็บตัวสุดๆอีก ...หนึ่งลูกยิงสุดสวยของเค้า ถ้าไม่เจอกลโกงไทยคงแพ้ ...




"ไปนะหนูไว้ครั้งหน้ามาดูด้วยกันอีกนะ " ป้าคนที่นั่งข้างๆอันดามันบอก นางยิ้มให้ด้วย

"ค่ะป้า ...มาดูด้วยกันอีกนะคะ "

"หนูนี่...คุ้นหน้านะ ..ถอดแว่นให้ป้าดูหน่อยได้มั้ย เจอกันคราวหน้าจะได้จำได้ "  

"คือ .... คือ "  หญิงสูงวัยไม่พูดเปล่า นางถอดแว่นของอันดามันออกอย่างรวดเร็ว หญิงสาว คว้าไว้ไม่ทัน

นางอ้าปากค้าง ด้วยความช็อก  อันดามันเลยรีบ เอามือปิดปากนางไว้ก่อนนางจะพูด อะไรออกมา

"หนูขอร้อง ...อย่าบอกใคร " 

นางพยักหน้า หงึกๆ

"เจ้าหญิงอันดามัน ...เจ้าหญิงจริงๆด้วย"  นางดีใจสุดๆ ก็ลูกสาวของนางที่เป็นพยาบาลประจำทีมฟุตบอลของไทย ผู้ชว่ยแพทย์ทั้งหลาย ปลื้ม เจ้าหญิงสุดๆ  นี่ถ้าลูกสาวนางรู้ว่านาง นั่งดูฟุตบอลกับเจ้าหญิงตัวเป็นๆต้องอิจฉานางแน่ๆ

"ป้าไม่บอก ...หม่อมชั้น สมนึก เกินตัว บ้านเลขที่ 117 ถนนสุขุมวิท 24 เพคะ " นางย่อตัวลงด้วยเล่นเอาอันดามัน อดขำไม่ได้

"ป้าคะ ..ป้าน่ารักมากๆค่ะ "

"ไป...ไปหาชัปปุยส์กัน ...ป้าพาไป"  นางดึงแขนอันดามัน

"เอ่อ ...คือ "

"ไม่ต้องอายป้าหรอก เป็นแฟนกันต้องไปหากันสิไปปลอบใจชัปปุยส์ " 

ที่โรงพยาบาล ....

แพทย์ตรวจ ร่างกายเค้า แล้วขอให้เค้าพัก ซักคืนสองคืน เพราะมันบอบช้ำมาก โดยเฉพาะหัวเข่าของเค้า

"นอนพักมากๆนะลูก ..เดี๋ยวแม่กับพ่อไปซื้อของมาไว้กินช่วงกลางคืน ชัปปุยส์จะเอาอะไรเพิ่มมั้ย อยากกินอะไรมั้ยลูก " 

ทับทิมพูดพลางก้มลงจูบที่หน้าผากของชัปปุยส์  ...

"พ่อว่าจะแวะไปหาเพื่อนที่ อ่อนนุช อาจจะเข้ามาดึกซักหน่อย " เดนนิส ลูบหัวชัปปุยส์

"ครับพ่อไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นอะไร ความจริงไม่ต้องนอนก็ได้ "

"ยังจะดื้ออีก เป็นงี้ไงถึงไม่หายซักที " 

พอพ่อกับแม่ แล้วก็คนอื่นๆ จากไปหมดแล้ว ..ชัปปุยส์อดคิดถึงเรื่องวันนี้อีกไม่ได้ .. เรื่อง ใบแดง ... มันไม่ควรเลย ..ทั้งๆที่ทุกคนจะปลอบเค้าแล้ว แต่เค้ายังเสียใจ เจ็บใจไม่หาย ..

"ขอโทษนะ ..ขอวัดไข้ด้วยค่ะ " พยาบาลเวร บอกเค้า

ชายหนุ่มยกแขนขึ้นช้าๆ ... ปรอทวัดไข้ ถูกหนีบเอาไว้ อึดใจนึง

"ไม่มีไข้นะคะ " นางพยาบาลเปิดเม้าท์ออก ...

ชัปปุยส์อ้าปากค้าง ....

เค้าพูดไม่ออก ...

"อัน...อัน...ดามัน" 

ชายหนุ่มดึงตัวอันดามันมากอดไว้แน่น ..เค้าลูบหัวหญิงสาวอันเป็นที่รักด้วยความสงสาร

"ชั้นคิดถึงเธออันดามัน ...คิดถึงที่สุด"  เค้าน้ำตาไหลออกมา เนือตัวสั่นไปหมด

"เหมือนกัน ...คิดถึงมาก" 

"คิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว ...."

"ต้องได้เจอสิ ...ชั้นมาหานายแล้ว ...ชั้นอยู่ในอ้อมกอดนายแล้ว ...

มือเค้าประคองใบหน้าที่เปื้อนด้วยน้ำตาของอันดามันไว้ด้วยความรัก .... ดวงตาของเค้า ริมฝีปากของเค้า  จมูกของเค้า ... เค้าคิดถึงที่สุด ....

จูบที่แสนหวาน ...

จูบที่สุดแห่งความคิดถึง ....

จูบที่สุดแห่งหัวใจรักของชัปปุยส์ 

"ชั้นกลัว ...กลัวที่สุด ..กลัวว่าใครจะทำอะไรนาย...แล้ว ชั้นเป็นต้นเหตุ "  อันดามันยังสะอื้นไม่หยุด

"ไม่ ....ชั้นไม่เป็นอะไร ...แต่ต่อให้ตาย ..ชั้นก็ไม่กลัว .."  

"อย่าพูดแบบนั้น ...ถ้านายตาย ..แล้วชั้นล่ะ ..ชั้นไม่ยอมให้นายตายเด็ดขาด "

"ชั้นรักเธอ..รักที่สุด .... คิดถึงจนจะเป็นบ้า ...." 

"ชั้นรู้ ..."

สองคนกอดกันอยู่บนเตียงนานเป็นครึ่งชั่วโมง ... ชัปปุยส์ ถามอันดามันตลอดว่า เค้าไม่ได้ฝันไป ....

"ตอนชั้นไปหาเธอที่สเปน ชั้นปลอมเป็นทหาร ตอนเธอมาหาชั้นที่ไทยเธอ..." เค้ายิ้ม

"เป็นพยาบาล " อันดามันหัวเราะออกมา  ... ชัปปุยส์ ชอบที่สุดเวลาอันดามันยิ้มแล้วก็หัวเราะ

"รู้มั้ยอะไรที่ฉันกลัวที่สุด  "  เค้ากระซิบที่หู

"ปลาฉลามกับงูเหลือม " อันดามันตอบ

"ไม่ใช่ซักหน่อย ...."

"แล้วอะไรล่ะ "

"ก็....กลัว ...กลัวจะเห็นน้ำตาของเธออีก ..ชั้นไม่อยากเห็นเธอร้องให้ .."  เค้าเอ่ยเสียงสั่น

"ชัปปุยส์ ....."  อันดามันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ รู้แค่ว่า ..รักชัปปุยส์เหลือเกิน ...รักจนหมดชีวิตจิตใจ

เค้าเล่าเรื่องฮยอนอาให้อันดามันฟัง ... น่ากลัวชะมัด คนอะไร .. ชัปปุยส์ได้แต่สยอง

"นายห้ามชอบเค้าจริงๆก็แล้วกัน ..ออกจะน่ารัก "  อันดามัน ค้อนชัปปุยส์

"ไม่ได้ครึ่งเศษเสี้ยวของอันดามันเลย ..จริงๆนะ ต่อให้ใครจะสวยขนาดไหน น่ารักขนาดไหน ชั้นก็รักใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ "

เค้าจูบอันดามันอีก ....  "แซ่บเหมือนเดิมมั้ย" เค้าทำหน้าทะเล้นใส่ เลยถูกทุบไปทีนึง

"นายไม่สบายอยู่นะอย่ามาทะลึ่ง"

"อะไร...ทะลึ่งกับแฟนตัวเองผิดตรงไหน"  เค้ายังทำหน้าอ้อน

"จะโดนไม่ใช่น้อย นอนเลย "

"ไม่...เธอมานอนข้างๆชั้นสิ ..ไม่งั้นไม่นอนจริงๆด้วย " 

"นายมัน...ขี้โกงอยู่เรื่อย ไม่เอาหรอก"

"จริงอ่ะ ...เอาหน่อยนะ ..นะ ...นะ  น้าาาาาาาา "  

อันดามันเลยต้องเดินไปหมอบอยู่ข้างเตียงเค้า ...

ชัปปุยส์ไม่ได้บอกเรื่องพ่อกับแม่ถูก คนทางราชวงศ์สเปนส่งมาทำร้าย เค้าไม่อยากให้อันดามันไม่สบายใจ ...



"เธอได้จูบลูกฟุตบอลตอนคิดถึงชั้นมั้ย " เค้าถาม

"แล้วนายดูดาวเหนือแล้วคิดถึงชั้นรึเปล่า "

"คิดถึงสิ ..คิดถึงที่สุดในโลกเลย ... "

"ชัปปุยส์"  อันดามันเอ่ยขึ้นเบาๆ

"ครับ...เจ้าหญิงของชัปปุยส์" 

"เปล่า..ชั้นแค่อยากเรียกชื่อนาย"

"นาย..นายอีกแล้ว ....ไม่จำ..เดียวจะถูกลงโทษ" เค้าทำท่าจะถอดเสื้อออก

"นี่....อย่านะ ..นี่มันในโรงพยาบาล " อันดามันตาโต ด้วยความตกใจ

"ฉานนนนนไม่สนหรอก ..ในโรงพยาบาลแหละตื่นเต้นดี ....ฮ่าๆๆ" ชัปปุยส์แกล้งทำหน้าหื่นๆ

"หยุด ...อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ ... ขนลุก "  

"ชอบล่ะสิ ... เรียกที่รักเดี๋ยวนี้เลย เรียก ..."

อันดามันไม่เรียก ...แต่ก้มลงจูบชัปปุยส์ แทน ....   "แบบนี้ดีกว่ามั้ย "

"ดี ....ดีที่สุดเลย " เค้ายิ้มหวาน ลมหายใจอุ่นๆของเค้าเหมือนมันจะร้อนขึ้นๆ

 " เอาอีก ....นะ " 

"พอแล้ว..ชัปปุยส์ที่รัก ...ชัปปุยส์ที่รักของอันดามัน "  

เจ้าหญิงเอ่ยเบาๆ .... พร้อมมอบจูบที่แสนหวานให้เค้าอีก .....  อยากจะจูบแบบนี้ไปตลอด ...

อยากอยู่ในอ้อมกอดของชัปปุยส์ไปตลอด ... ต่อให้ต้องยากลำบากแค่ไหน ต่อให้ต้องตายก็ยอม ...

โซเฟียคิดถึงอังเดรมาก ....ก่อนไปสวิสเซอร์แลนด์ เธอเลยมาที่สเปนก่อน ... เธอคงนั่งเมาเครือง อาเจียนมาตลอด ... จนมาถึงโรงแรมที่พักก็ยังอาเจียนอยู่ ปวดหัว ปวดท้อง ...

ร่างบาง พาตัวเอง มาถึงโรงพยาบาล ด้วยความเพลีย ..

"คุณไม่เป็นอะไรหรอกครับ ไม่ต้องกังวล พักผ่อนมากๆนะครับ .. "

"ขอบคุณมากๆค่ะคุณหมอ "

"ยังไงคุณกลับสวิสเซอร์แลนด์ ค่อยไปฝากท้องกับโรงพยาบาลที่นุ่นนะครับ " 

"หมอว่าอะไรนะคะ ..ฝากท้อง ...!!!"  

"คุณตั้งท้องได้เดือนเศษๆแล้วครับ "  

"ท้องเหรอคะ ..."

"ครับท้องครับ" 

หมอยังไม่ทันจะเอายา ยังไม่ทันจะอธิบายอะไรต่อ โซเฟียก็ ก็รีบเดินออกจากโรงพยาบาล หญิงสาวหูอื้อไปหมด เหมือนจะเป็นลมอีกให้ได้ ...  ไม่นะ ... ไม่จริง ... เธอกำลังจะเป็นนางแบบของ คริสเตียนดิออร์
เธอกำลังจะได้เดินแบบที่งาน แฟชั่นวีค ที่ปารีส .. ไม่นะ ....